Alle inzendingen van wil melker

je gooit ballen hoog andere handen vangen je fluit een lied, de tonen blijven ergens hangen je voeten dragen je alleen ze gaan nog nergens heen de weg is onbetreden je ogen zien geen horizon de lucht kun je niet pakken je hoort de mensen wel maar voelt de grond onder je voeten zakken je strekt je handen naar ze uit en schreeuwt zonder…

je valt als een druppel in stilte meegaand vormt parabolisch traagheid vooraan spat zacht uiteen in duizend segmenten die ieder je vlucht in vrijheid herdenken tolt en draait in bewegen kaatst onderweg de wind heb je tegen dan stroom je samen tot een groter geheel ook voor jou zijn de spatjes net even te veel…

de argumenten kamerbreed muren verf je licht doorzichtig gordijnen schuiven de moraal het uitzicht is voorzichtig ik mocht het slapen bij je leren woonde je toen nog niet uit eerst tasten, voelen en proberen je lichaam was voor mij de bruid we lieten ons niet meer bekoren kleedden liefde te veel uit de verbazing hebben we verloren…

ik ben je jochie we liepen hand in hand jij had de verre blik van weten en vooral vandaag om gisteren te vergeten ik stapte voor je uit wees je mijn geheime plekjes flapte er van alles uit je kuiste woorden als niet netjes maar ik groeide in je lach zag ineens het kind weer in je komen na een leven vol met stille dromen gestopt door…

ik regeer weer over rotsen bergen zijn teloor gegaan dalen vol ontgoochelden idealen van hun glans ontdaan bloemen bloeien minder kleur ze knakken voor het sterven lucht verliest zijn geur zaden zullen nooit meer lente erven blauw klaart zomers helderheid het zinderen is afgevlakt kaalheid legt de schimmen bloot die troosteloosheid…

ze doodden beren knotsten met elkaar de winnaar kwam aan zijn gerief won een anders lief de sterkste liet zich ook behagen zijn heldendaad werd door een zwakkeling heel kunstig voorgedragen die minnestreelde zinnen en in hun roes van alkohol en macht maakte hij heel zacht de vrouwen dol en zong voor hen mijn snoes zo paarde…

scherven breken geen licht scheiden kleuren en gedachten kou is blauwer in het wit rood is warmer in verwachten zo helder denk ik als de zon wat lichter schijnt de bomen groener dan het gras gebladerd zijn maar als ik takken zie draait het hoofd de lus al in wil mijn nek zich breken om de wereld te vergeten diepte lokt in vogelvlucht…

ik heb de mooiste appels van de boom geplukt voelde ze in handen rijpen jij liet je mooiste kleuren blijken toen ik je zomer at in lente bloeide jij je eerste bloemen ik wist dat dan het mooiste fruit zou groenen omdat het geurde in de warme zon de pluk was louter lust jij hing bijtgraag aan lommerrijke takken gaf mij geen enkele…

stemmen zeggen niets spreken zonder zin naar smeken hoef ik niet te luisteren onderhuids het fluisteren het raakt me niet de vragen in een stem breken kan ik met een glimlach weer vergeten dans de stilte van ieder uur muziek minutenlang tot solo ogen strijken langs ik ken geen blikken van nog weten ben ze snel vergeten ze…

je koos voor wit in nieuw beginnen je huid was bruin ogen zacht van binnen lente kleedde je prilgroen en geel je groeide, bloeide naar genezend heel nu zomer je ziet vruchten rijpen een mooie herfst zal de oogst doen blijven we zullen winteren met elkaar, wit heeft de basis neergelegd om elk seizoen te delen als een paar…

ik bots en breek met ijs schuur groeven in de schuine kanten schots en scheef onwijs schrijf voegen uit mijn lezersklanten laat je maar raken in je breekbaar taalverstaan ik zal je pootjes haken met jouw tranen ben ik niet begaan houd je maar doof stop mijn teksten in de pot in het lezen heb je al jezelf gegeven en voor de…

alles gaat voorbij alleen wolken blijven ze dromen zich naar mij in vormen naar normen die net anders zijn ik zie handen komen vingers knijpen niet grijpen niet maar strelen, zachtjes voor het oog van velen herstellen wat vervlogen lijkt ze lachen als gezichten wangen bollen overal guitig of vervloeiend bovenkanten groeiend de wind…

ik ging weer even terug waar korte beentjes eindeloze wegen liepen in een zomershete zon de weg naar zee was recht nog krom omzoomd met kilometers vergezichten dat wat wij wisten lonkte aan de horizon duinen en het golvend koele water waar je eindelijk in zwom weer ruik ik dennengeur voel koele kleur van groene schaduw langs…

ik heb de dagen omgekeerd weken van het stof ontdaan maanden kenden geen beweging meer de jaren waren al vergaan ik zocht je buitenkant warmte zat van binnen met schoonheid aan de hand kon ik opnieuw beginnen we hebben veel gepraat verstonden ook dezelfde woorden beseften later waar het echt om gaat dissonanten maakten geen akkoorden…

stilte rond het bed even wordt er niets gezegd en apparaten klikken hun tevredenheid de zieke dommelt weg wij fluisteren de droom die was en weten wat hij daar voor over had zijn handen tasten naar een klein houvast dan opent hij de ogen zijn zicht is licht gebroken maar spiegelt verteblauw hij kijkt naar jou in een verloren hopen…

je fluistert woorden met magie ze openen alle deuren kamers die gesloten zijn tuinen die nooit kleuren je tovert licht met zon die anders schijnt te stralen je woorden halen warmte aan vertrouwen spreekt uit je verhalen je voert me met de wolken mee langs hemels die niet mogen laat dier en mensen zien van boven andere ogen je praat…

ik zag je dwalen in een stad vol met glas niemand wist echt wie je was je kende geen mensen las wel hun wensen lachte een spiegelend wat hoorde hun stemmen in een sfeer van vaag kennen maar de zon nam je mee jouw hart gaat naar zee niet naar dat tijdloos gekeuvel ik duid verder niemand dat euvel jij bestijgt de kansel heiligt…

mijn bloem heb jij in knop gezet dus sterft het groen groei maar de hemel dichterbij…

dans met mij op het slappe koord het evenwicht is aan te leren gewoon een kwestie van proberen zwier met mij aan de trapeze je hoogtevrees is te genezen handen gaan je polsen pakken voor salto's zullen mensen klappen in hogeschooldressuur stuur je de paarden ja, knal maar met de zweep jouw respect laat dieren in hun waarde speel de…

ik speel muziek in het klankbord van je ogen verwonderd zing je van verdriet voor het applaus heb ik te lang gebogen hoog zet ik de tonen aan in de ijlte van verlangen met grote koren laat ik mijn emoties gaan je blikken blijven aan me hangen bassen dreunen hun refrein in het ritme van de paring het genot is stil, doet pijn de passie…

ik keek naar je op je spiegelde hemel ontmoette in glas het wit van de wolken zag jou komen in blauw dat strakt boven groen in een zomer vol dromen je was geen fata morgana maar vatte mijn hand keek naar het land en zei, kom we gaan naar het huis waarheen de wind ons zal dragen een thuis waar gelukkige uren zich lengen tot…

a- vierendeels ontslag, geniet in onderhandelingsgemak de rechter roltrapt af verstreken werk loost jou slechts kantoorgetuind tot uitkeringsgebruind vaas jij scheve rozen cyclisch rood weer standsgwijs…

ik was even thuis met de zon op mijn kruis door handen en voeten genageld ik voelde de dreiging van naderd onweer riep luid om mijn vader drie keer de dood werd ontbloot door mijn huid te doorboren water en bloed gaven slechts sporen zacht rolt de steen van mijn graf door de kracht die het opstaan mij gaf zij zijn gebleven als…

voel de honger in muziek ijle tonen huilen eenzaamheid zie in stroboscopisch licht verschrikte ogen in een wit gezicht rap tranen in een eindeloze dreun verdriet vindt in herhaling steun dans een streep muziek met enkel pijn die vervreemding voelen is er niet meer willen zijn zweef leger mee duik in de laserstraal verdwijn…

ik zie hoe lippen nippen aan het glas waar mijn emoties in gaan stikken je breekt het nonchalant neemt en passant mijn glimlach mee kijkt naar het zand dat strand is voor de zee wat je denkt golft langzaam bij me binnen in scherven kom ik eindelijk weer bij zinnen jouw vloed is op haar hoogste punt het strand is smal en ik…

de zomer komt het land verkennen uit een koele zee blauwe lucht en zoele winden nemen al haar geuren mee ze zindert richting horizon kleurt weide geel torens trillen krom de warme lucht wordt hen te veel vogelkoren zijn verstomd mensen worden mat siësta biedt serene rust er is niemand meer op pad zon zal blijven stoven tot…

ga aan de haal met mijn ziel maar weet je ik grijp je kus dan maar de kiel van ons bootje een tijdje ik duik in het water jij golft wat later we spelen in spetterend nat zoveel plezier hebben wij met elkaar nooit gehad ja ooit in een bad dat we betaalden met tweedehands namen we waren licht zat de portier van de nacht…

hij telt treden van de trap tegels van de stoep hoort de hoeren klagen hij telt zijn geld en kleedt ze uit in vensters die om aandacht vragen hij geeft zich bloot haar naaktheid stijft zijn wisselgeld wordt keihard uitgeteld…

zacht ruisen gedachten hun maagdelijke vlucht ontelbare kleuren geuren de lucht verwarmend geluk want liefde is zon op vleugels die strelen in ogen die nooit gaan vervelen zij spreken de taal die we beiden verstaan waarin onze passie zich eindelijk laat gaan ik wil je verwennen in warmte van samen zullen mijn handen je eindelijk…

zweven leven vergeten tunnels licht onmondig stikken gevoelloos stromen oogverblindend zicht de verte wenkt zal zich sluiten als eindeloos geschenk…