Alle inzendingen van wil melker

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is dood het ging over hopen lente zal ooit winter gaan slopen en dan..…

je stem raakte me sprak stilte om me heen je ontkleedde me met ogen liet me onbedekt alleen ik voelde hoe mijn zinnen angstig klein in opstand kwamen in de echo's van jouw woorden klankten enkel onze namen ooit hebben we elkaar gevonden in toeval over tijd sleur heeft ons gebonden pas later kwam de spijt jij hebt gebroken het lege…

dwars raast de wind druppels tegen ramen er groet een buitenkind een bloem van water spreidt zich uit bloeit tegen de ruit ik wil haar plukken maar ze groeit in mist en tegenlicht ze maakt me triest haar zwaai die eerder luwte gaf heeft mijn bloem uiteengespat…

alles in de hand liefde aan mijn kant ontmoeten was zo weergaloos we kusten de seconden alsof ze niet bestonden de tijd leek eindeloos je doofde zacht het licht en in het wit van ogen kwam onze passie boven ik streelde je met nacht jouw handen waren warmer dan ik in daglicht had verwacht in vogels hoorden we het lied van onze…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

nog luiden klokken in de dorpen het weten lopen boerinnen met eten verpakt in wat rood naar de koelte van bomen vlak langs de sloot boodschappen tijd voor hen die de uren vergeten in wijding aan werk de handen zo nijver zichzelf niet wetend in een toomloze ijver donkeren klanken van rouwen tingelen trouwen en luiden als geestelijke…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm in het drogen van tranen draag maar mijn naam na vandaag zonder schaamte en bevrijd je van angsten nu hoor je bij mij…

zij heeft erotiek verwoord in gevoel en laat dansende vingers ontsluiten ze jaagt melodie door het bloed in een passie die zich niet meer laat stuiten in brabants hees wordt de liefde geprezen als het bourgondische feest ze drinken en klinken haar woorden tot boek en ze glanst want die eer doet haar goed zij wist hoe het moest…

ik voelde hun kracht. ze spraken in warmte. ze werden verwacht tezamen met armen ze kenden elkaar uit hun grepen ze waren al vrienden voordat wij dat begrepen. ze gaan met elkaar de vingers gekruist ze klappen voor morgen ballen als nodig, de vuist…

ik bloed als ik mijn dromen zie de scherven glas nog platter trap dat, wat ik eens was ligt op de grond gebroken in de regen glinsters in een plas jij wilde niet in transparantie leven heb jezelf toch aan mij gegeven maar koos voor eigen leven in fragmenten kan ik aan je denken want lijmen doe je niet stikt liever dan je mij…

angst zweette kou waar ik handen verwarmde tastte naar duister verloor haar houvast loste op als vermist ik ben mijn verleden maar nevels sluieren tot vaag en alles vergetend niets willen weten dan alleen maar vandaag rest slechts mijn blad dat haar dagen heeft gehad ik breek haar af, ze dwarrelt en vlucht op een zuchtvan de…

vraag de dagen naar hun doel werk de weken ga vergeten hoe de maanden zijn alleen de jaren tellen als groeven in je handen het plooien van je huid rimpels in je wangen zo leeft de tijd zich uit…

ik streel je in zacht raken praten we van huid tot huid vingers kunnen nooit alleen de liefde maken verweven met elkaar verstaan het leven voelen wat er is geweest dansen lichtelijk ondeugend over de gedachten in je geest zacht zal ik de woorden rapen van de bodem van je ziel hoe je opstond en weer viel in een nieuw begin zonder…

zinnen zijn me weer ontschoten er is iets uit mijn brein ontsproten dat ik eventjes niet vat tussenregels witten kleuren vragen laten meningen vervagen en de tekst vlakt af ik schreef een speelbal voor de wind een gedachte nog die niemand vindt…

je klikt en raakt me aan je laarzen gaan voor woelig ritme subtiel laat je me stikken je hakken zien in sensueel getik toch strikte ik je blik je veerde op en knikte…

kleef woorden in een web zuig ze uit klinker huid en plet de zinnen het losse vel verwaait de zijden onbeschreven het web herstelt de honger is gebleven…

a-vierendeels ontslag, geniet in onderhandelingsgemak de rechter roltrapt af verstreken werk loost jou slechts kantoorgetuind tot uitkeringsgebruind vaas jij scheve rozen cyclisch rood weer standsgwijs…

vleugel maar mijn lieve nul, ik breek je veren als je neerstijkt op mijn woorden en ze gaat vermoorden stuk onbenul dat geen gevoel geeft aan de zinnen omdat je bang bent je te laten raken diep van binnen je lach is nonchalant denkt wetenschap naar eigen hand te zetten om een ander dieper in het graf te kunnen leggen jouw kuil…

nog kiert de deur door tocht van gisteren weer streept rood tegen de muur een blauw uitzicht gewolkt in wit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van acht jaar samenwonen of waren ze getrouwd…

ik schrijf geen épos maar voor hen die slechts voor zinnen gaan in ratio kan ik bestaan pas in schaduwen borduur ik mijn bestaan versier de feiten zodat lezers zich er vast in bijten volhardend als ze zijn zoekend naar de pijnen lijnen volgend in een zwaar beproefd gezicht weef wolken in de lucht beschrijf het hemelse gezucht over…

ik zie ze kijken achterom de vlekjes van hun schone handen wassen ze hebben iets bezeerd verdringen dat maar weten zich bedrogen door eigen ogen…

ik heb chaos ontmoet in ogen die bedrogen hoorde hoe de waarheid werd verkracht in woorden fluweelzacht streek glad maar voelde tegenvleugen sprak recht toen krom niet wilde deugen de transparantie valt in scherven we weten allebei dat liefde langzaam haat zal erven nog plooien we en strooien zand in tanden die al knarsen en…

straal je ook nog als het bloed ontploft in je ogen je posters wel jouw lijnen zijn gewist hun trekken nog niet thuis je was zijn nummer één het rode potlood haatte hij hij vuurde zonder vragen alleen de rechter kon het antwoord dragen de jaren spreken over van jou alleen jouw stem wordt niet gehoord blijkt niet meer recht…

je bent een lentekind danst luchtig op de wind die zingt in een zacht ruisje draagt stil je valschermhuisje jij zweeft op de thermiek en daalt als je de zon even niet ziet in de schaduw van hoge bomen de grond is warm als je erop landt zwarte aarde verwelkomt je met lentehand je pluist wat uit en legt je valschermhuis te rusten…

woorden vol magie de lucht met schittertjes echo's luisteren niet stilte flitst in tover neem ogen mee steel gedachten open maar lach is een ontlading waard hemel wordt voor eventjes geaard…

ik zag je hand in het laagliggend land de polders, kwelders en zee jij gaf eb, daarna vloed maar wij namen de klei en leefden er mee uit zand van het strand groeiden duinen jij liet de winden daar struinen wij braken met dijken en pieren de golven omdat zij ons met hun kracht zouden hebben bedolven jij wakkert de wind tot orkanen…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt zijn gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

ik hoorde vanmorgen het vogelconcert heb even mijn bril afgezet zag ineens hun geluiden uit bolletjes zwart veerden tonen die wipten uit bomen in een gezamenlijk bad ze dronken hun lied spetterden rond met muziek in het licht van de zon die dit alles begon zij regisseert ook de koren die uit de nacht zijn geboren nog is de mens…

ieder spel is heen en weer soms even anders op en neer het lijkt op geven maar ik neem toch meer ik groei tot ik weer geven kan dan speel ik op en neer soms even heen en weer…

kom je bij me op het vrijersvoetenpad de eerste kussen heb je al gehad we plukken niets maar kijken naar de kleuren waarin verleden ons vergat ik paradijs in al je geuren, je stem je lijf zal in ontmoeten het scheppen doen gebeuren…