Netgedichten

netgedicht (nr. 7.782):

weer weg wuift uit je ogen

er scharrelt
zonlicht in je haar
als de wind het
nonchalant weer
weg wuift uit je ogen
en jij je hoofd
licht buigt in
teder mededogen

ik vang de
heldere hemel
in je blik die
groen en blauwe
kleuren lacht
rode lippen vochtig
van het antwoord dat
je stem naar buiten bracht

je zei ja
speelt nu met mijn
handen en ik kus je
terwijl je tong verkennend
punt tegen mijn tanden
wij smelten tot een paar
terwijl het zonlicht
in uitbundigheid zijn
stralen dwarrelt door je haar