Alle inzendingen van wil melker

hij zoekt zijn broer en vrede in de eis voorvaderlijk land gescheiden door zijn moordenaarshand de kwade zoon biedt weer een wang arrogantie is nu bang in de schrift stond Abel aan de andere kant de bom was zwaar van haat en kracht die Kain bijbels terug bij Abel bracht familie bloedt herinnering…

ik zag je laveren tegen de wind het kind in je speelde met water je ging overstag het tuig draaide om de boom kwam pas later de klap was te hard en maakte een eind aan je dromen het zeil is gereefd de storm gaan liggen je kind leeft zich uit in het kijken naar vissen lacht naar de zon weerkaatst in de golven draait zich uiteindelijk…

oren dansen op muziek uit duizenden violen in geelblauw ze wuiven ogen mee naar volle tafels opgedist in verzen parels in de stem in zinnen en toch onzin woorden breken hun betekenis versnipperen tot letters die ze zijn violen wuiven geel en blauw…

er dwarrelt bloesem in je ogen voorbij het blauw en groen in rood en wit buigen de takken door de rijpe oogst van toen in vlagen wind proef ik de kersen en wil het kind wel uit je persen laat het toch vrij in zonnestralen, ze kan nog steeds haar jeugd inhalen een generatiefeest maakt blij want zie ze eens ravotten jouw kind…

ze keken allemaal monden vielen open iemand kreeg de hik het doelgerichte stappen de echo van de hakken de zelfbewuste tik een nonchalante lok de iets te korte rok ogen met wat schrik ik zag het neusje en de blik in die blik was ik…

je voelde me met eerst een teen en toen je been ik warmde zacht je huid je gleed in mij het schuim bedekte even wat zich later voor mij strekte ik sluit je in en kom op plaatsen die te klein voor vingers zijn ik kietel je gewoon uit gein omdat ik zo dichtbij mag zijn soms stroom ik even in je en verlaat je weer met pijn…

mag ik je dromen bewonen in je herinnering komen je kussen in je slaap de liefde bedrijven en over je schouders wrijven als het even niet gaat de nacht met je delen tot morgen mag ik dit dromen vannacht…

fragmentarisch zie ik jou puzzel knoop en touw uit weinig weten, hoe kon ik jouw essentie zo vergeten ik beeldde je in glas de vormen kende ik maar pas en je verscherfde op slag ik kan gevoel niet kleuren, weet niet wat er gaat gebeuren als ik je aan de wereld toon je bent onwezenlijk schoon in mijn ogen schijnt je ster steeds…

ik zie soms vaag de hemel in een rode kleur in lichtroze weggedoken ben dan in staat de aarde te verlaten om met dat rood te praten er zijn geen woorden voor maar wel muziek en een meerstemmig koor ik kan het af en toe voorzichtig raken is dat het paradijs waar genen samensmelten of zet ik nu religies weer op stelten…

kom laat de wind in je haren spelen verwaai de gedachten de rook en drank de stank van vervelen de zon is net op het licht is nog jong ze schijnt al heel zacht door wat nevels en breekt de gesluierde nacht de dag is voor ons verbinding met morgen een gift van de tijd handenvol uren in gebruik zonder spijt kus me vandaag de honger…

ik zag je ogen een schuchtere blik alsof je niet wist hoe beelden te plaatsen je gaf handen een zoen, keek om je heen en leerde te doen wat anderen deden de vraag van waarom had je tot heden gemeden het ging goed want je leek op een van die velen maar in je stem hing de toon van ik speel dit gewoon zelf voelde je anders ik ken…

je schittert in het glas buikt door alle flessen je smaak is eeuwig dorst en nooit te lessen de hang in druppels wijn toont goede jaren of azijn de kraag op sprankelend geel schuimt net een plas teveel drink je voor het lege glas of voor de flonkering die het je gaf…

hij pakte geluid wrong emoties eruit mat zinnen af voelde de klanken met ijzige blik smeed toen de woorden keihard in je gezicht hij brak dat wat hij wilde zonder een toon wanklank was wat je hoorde je verstilde en zag uitgemeten zijn hoon je bent niet verslagen hebt alles verdragen het viel van je af in het breken ben je veranderd…

zinnen zijn me weer ontschoten er is iets uit mijn brein ontsproten dat ik eventjes niet vat tussenregels witten kleuren vragen laten meningen vervagen en de tekst vlakt af ik schreef een speelbal voor de wind een gedachte nog die niemand vindt…

ik zag ze lopen naast elkaar geen hand in hand die band was al verlopen zij licht en grijs hij krom maar lang niet dom ik zag zijn drift in vage passen altijd op een tweede rij hij veerde op als hij een ander zag de ogen iets geloken maar zij beheerste het toneel dirigeerde veel te veel haar lieve lach sloot snel de luxaflexen…

de hoogste noot brak in applaus zijn echo kaatste leegte tussen sterren de dirigent sloot toen het firmament stilte kwam van verre…

ik zie je zon in een heldere hemel geniet van haar stralen jij staat daar vrij ik kom met verhalen bloei op in je raken jouw lucht is zo helder wil dat in eigen vrijheid vertalen maar er zijn angels en klemmen die vliegen tot onzin bestemmen ik land heel vertraagd want natuurlijk wordt er gejaagd op mijn pad is voorzichtigheid troef…

mijn haren zijn weer kort naar oud-sallands model de kapper was verbaasd, dat artistieke vond hij, stond me wel hij schoor de krullen bij mijn oor in een haal weg, ik schrok zag zonder bril een kale plek ik ben nu weer gewoon mijn kunstkop bleek een droom die illusie is geweest en wordt nu langzaam bij elkaar geveegd ik sier weer…

Heb ik jou de bloem gelaten nam ik haar om te behagen ze was in knop ze bloeit en kleurt ons ongelijk haar glimlach geurt naar drop…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

ik zag hoe hij de parels ving zijn aandacht hing aan woorden uit jouw mond hij reeg ze tot een snoer dat glansde en danste in zijn flitsende licht jouw dicht schreef zijn verhaal je liet hem duiken in het groenblauw van de zee hij opende je oesters en nam de parels mee om ze te tonen aan een groot publiek nog zijn de goven rustig…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

ik voelde hoe ze naar me keek met haar gedachten langs me streek en kleurde sloeg mijn ogen neer zocht houvast en in haar lach vond ik mezelf toen weer beantwoordde haar blik met alles wat ik in me had en zag voorbij haar ogen gevoelens die er niet om logen ik heb haar hand gepakt zonder woord is er gesproken wat toen bezegeld is…

en ik, ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen maar ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben niet geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit…

ik heb je geoogst nieuwe voren geploegd maar je land ligt nog braak heeft de lente tegoed toch schijnt de zon en groent de natuur maar jouw zwart ligt erbij alsof de winter nog duurt waarom kon je niet groeien in de herfst van de zomer je rijpte volop en kleurde zo mooi in de wind van je dromen ik heb me vergist dacht je meerjarig…

ze fluiten mij en ook de nacht weer uit de merels van de prunuslaan een handvol zwart zingt sterren uit de nacht roept het komen van de dag in hoge tonen vertellen ze hun dromen het lange wachten zat ze fluiten een concert waardoor de maan verbleekt en zijn gezicht vergeet met de eerste zonnestralen die de aarde raken wordt de…

ik zie het prunuslaantje van weleer herinner mij de rode lagen het speelse vlagen van de wind ik was een kind in die verleden dagen onderstammen zijn nog dik maar de enten zijn gezwicht de kale takken vroegen om een snoei zodat hun groei ook na de winterdagen het rozerood kon dragen mijn laantje is niet meer de meeste bomen zijn geveld…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug zacht is je verleiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht jij bent voor mij de branding ik duik alleen te diep er is geen zachte landing de bodem…

je schepping erfde zonde een hemel ging voorbij in hoogmoed dachten zij de evolutie in een laatste ronde jij koos voor onderdrukten leidde hen Egypte uit gaf hen de tien geboden genade als een tweede huid je hebt hun kruis gedragen de belofte ingelost wij kunnen nu weer hemel vragen omdat het paradijs ook is verlost nog waart de wierook…

je handen weven een verhaal de vingers zijn emoties aan het vlechten hoofdpersonen vechten maar niemand wint je ogen zijn gekluisterd aan het spel je aandacht is geboeid ziet blikken die snel kunnen doden je hoofd laat schimmen vrij met duistere gedachten ze ondermijnen fantasie betoveren de goede krachten en overheersen met magie…