Alle inzendingen van wil melker

ik zag je ontluiken nog voor het ontbijt stonden de bloemetjes buiten in een lach die zo dauwde dat mijn bewustzijn zich even vernauwde ik voelde je handen in een strelend gebaar je kende mijn vormen werd je passie gewaar en stopte de tijd nog voor het ontbijt ik dook in je ogen zwom in je zee snakte naar adem maar jij trok me mee…

er hangt toekomst in de lucht gesponnen in een zucht een web verleidelijkheid en schone schijn die vlieger gaat weer op duikelt soms of struikelt ik spin met zoete woorden lange koorden tot cocon trek met draden dood uit leven smul heel even spin de gaten dicht hang weer vlug toekomst in de lucht…

ik spreek met wie je eigenlijk bent streel wat je nooit echt genietend hebt gekend ik zie het blonde wicht een zacht verbaasd gezicht op deze wereld handen schrijven poëzie in zand en dichten blanke duinen we gingen op en in elkaar toen vloed het strand afstruinde lachend naar een halve maan die in rood de zon opruimde…

wat wil je dat ik tover een sleutel of een open deur bloemen of alleen hun geur wil je zon zodat de nacht niet uit kan slapen of pak je zelf nog een uurtje mee ik kan je alles geven zoals liefde en plezier ik steel voor je de hemel het paradijs haal ik naar hier nog eenmaal wil ik je veroveren wat kan ik voor je toveren wil je de maan…

in zachte tonen wil ik bij je wonen jij bent mijn muziek je klankt mijn kleur mijn antwoord is de geur waarin het voorjaar danst in lichte toets laten we lente komen genieten elkaars dromen we gaan niet voor finale allegro en adagio zijn te speels we hebben vele jaren in te halen nu roffelen de pauken en het slagwerk is gedaan…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

Ik liet ze binnen bood ze angsten aan ze wilden niet beminnen neuken en dan gaan onderliggend janken eerloos mijn verzet vaak om stilte bidden als er weer niets werd gezegd ik vergrendel zonder sloten mijn ramen zijn gebroken het uitzicht splintert weg in een leven zonder hopen gebarsten is mijn kop gedachten zijn mijn scherven…

ik dacht de weg te vinden in de bloemenzee bomen golfden rust de wind blies geuren mee harten openden onstuimig verdraaiden zich naar licht zag het richten naar de wolken gretig ogend naar meer zicht ik zocht de rozen in je haar je lippen dauwden kussen een slanke hals en borsten die mijn handen susten we droomden tussen…

ik zie leven in je haar het hangt vol dromen in zachte kleuren rond je hoofd in oliën geurt je verlangen en je borstelt het vaak langer door het klitten van vandaag natuurlijk zijn er altijd dode punten lengte eist zijn tol maar je haar is nog zo heerlijk vol met iedere streek ontwar je wat problemen in geven en soms nemen het glanst…

Honger loopt op straat langs helverlichte ramen koopwaar dat te gapen staat gedeeltelijk verpakt in linten en wat krullen de jeugd iets uitgezakt ogen krijgen nooit genoeg van kijken naar het schaars verhullen dat een te kort rokje doet regen breekt het spel van loven en aan bieden kou verlept de passies snel de eerste druppels…

ik was even God had planeten geschapen zonnen en sterren maar ook quasars en wat zwarte gaten vulde de ruimte met het heelal gaf knappe koppen het priemgetal begrensde de tijd met een imaginair voelende eeuwigheid mijn kroonjuweel gaf ik potentie door een evolutionaire dimensie, met zuurstof en zon groeide het beste en won maar…

ik zag je in een plas die onder een lantaarn lag je spiegelde de sterren vermanend keek iets geels van bovenaf en knikte speels haar toestemming van verre ik danste langs de grachten gebruikte al mijn krachten om jou te overtuigen de pleinen zijn voor mij theaters met hun uitgangen opzij bomen staan te buigen mijn lach rolt door…

ik greep lijnen, brak ze hoekte zo emoties de achtergrond werd niet te bont en vloeide uit in wit ik zag je ogen in gezicht rondde recht in kleur overlopend schilder ik humeur contrasterend in jouw fine fleur jij bent nu frank en vrij in de momenten dat lente warmte geeft, ik boog voor recht door zee nam golvend je soplesse mee…

ik zag je dansen langs de gracht het waaide kouder dan ik dacht de maan scheen vaal weerkaatste nattigheid in de kapotte schijn van dromende lantaarnpalen huizen hullen zich en mij in het duister van hun muren de ramen zijn nog zwart door het niet thuis zijn van de buren ze zijn uitgewoond en huren resten van de tijd het fundament…

ik zag je bloem het korenblauw tegen het grauw van opgetrokken muren je bloeide daar alleen en wortelde in puin van het verleden het armetierig groen gaf toch een schitterende bloem halsreikend naar het heden kom open maar laat zon je warmen draag vrucht in wind en rust in sterke armen wieg maar in lentes uren jouw groen…

je plukte lente en het veld een armvol en groen je vaasde ze op grootte ze kleurden bloem stelen groeien zon en nectar voor insectenlijven zij bepalen welke bloemen nu zomer mogen schrijven…

ploeg me maar in jouw handen zal ik je winter laten bloeien in warmte samen met je stoeien in de lichte lentezon jij hebt je zaden al geplant je hand strooide de nieuwe sporen onze kiemkracht gaat ook dit jaar niet verloren ik heb de herfst gesnoeid knoppen kans gegeven te komen tot hun volle groei en weet dat jij me eeuwenlang…

ik weef met zonnestralen lente in patroon niets is nog gewoon kleuren zijn als nieuw en voegen zich al beeldend naar mijn droom hoogpolig wordt het grastapijt waarin de madelief en paardenbloem gedijen de els dropt katjes als haar kleine bruine schatjes met pluisjes wol komt dadelijk de kastanje vol als zij haar kaarsen toont in…

je hebt aarde gezien in het wit van haar zoden het leven krioelt maar de kist is voor altijd gesloten een hemel met wolken gedachten strakblauw familie in handen en ogen de vragen van wie ben jij nou hij sprak over gaan en vond ons gehoor we voelde de voetstap die zijn sporen verloor we gooiden wat zand waar hij was gestrand met…

de stiksels lieten los je rok op half zeven de tijd had goud corrosie mee gegeven schone schijn werkt maar heel even de kerkdeur waaruit de geur van volle aflaat is te proeven je kwezelige stemmen over God hoort snoeven nodigt je gebed gebrandschilderd etst licht je ziel herinnert je waarvoor je viel en proeft de sfeer, je voelt…

we spelen met ons leven in het winkeltje van alledag geef mij wat angsten krijg jij vrezen we wisselen nog voor de nacht ik ben verliefd en zij is ook getrouwd jij wilt een mooie meid die meer van vrouwen houdt laat mij je maar versieren geef me je ogen kus me mond je lichaam is al wakker je hoekigheid wordt rond al verweer je je…

ik bied je nu mijn bloemenwei het voorjaar is nabij ja, eindelijk vorstvrij het gras groent sneller in het bloeien, laat het zaad door zomerdroogte niet nogmaals verschroeien kom mijn korenbloem je ogen zijn blauwgroen spikkeltjes om in te struinen een lentezon om je te bruinen laat de wereld wijsheid weten in samen kindzijn kun…

je rinkelde in glas gaf aan waar je toen was de scherven heb ik opgeraapt lichtznnig om te breken in liefde die nu haat gaat kweken je spiegelde een kleine vrouw die ontrouw niet kon velen jij, die recht door zee het hart brak van zovelen ik zag je langs de lijnen met licht op onbetreden paden schijnen ontmoette jou in lente met…

ik doe mijn ogen dicht na de klap in mijn gezicht voor jouw dood zijn geen woorden ik had de lente thuis gebracht met kleur en geur op je gewacht het komend weekend in mijn lach nu sprokkel ik naar kracht zoek verbijsterd naar een voorjaar dat niet mag na een lange winter dromen leek eindelijk de zomer aan te komen voortijdig breekt…

ik heb mijn vleugels weer versteld de flarden opgelapt mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren en braken muren af liepen constant uit de pas…

hier kleuren woorden zich met liefde geurt vrijheid door een open raam door zinsbeteugeling wordt nu een sprankelend stukje leven weer teniet gedaan jij goochelt met zinnen raakt mensen aan zij willen ongestoord hun eigen keus beminnen je haalt de hengsels aan sluit onbetreden paden laat niemand gaan en stelt de grauwe massa zo…

ik voel je komen in de voorjaarszon met lichte stralen vat je mij rondom uitbundig danst de zomer in vizier er is een klein gemis jij daar ik hier gelijk voelen we het warme in haar intiem omarmen ze kleurt onze gedachten met een ultiem verwachten je bloost in samenzijn het roze-rood is nu nog zonder pijn in eerst ontmoeten laat…

je brengt structuur in muren tot gezichten je ademt liefde in het ruisen van de wind in het blauwgroen van je ogen lees ik dat je mij bemint ik ga je zien als morgen woensdag wordt, de nachten zijn geweest en dagen zijn gesmoord in wachten ogen zullen even blikken schrikken en elkaar verbazen ik zal je stem herkennen in de woorden…

ach, praat me niet van wolken in de hogere sferen die schaapjes zijn te mak om daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend…

ik zag de furie in je ogen uiterlijk nog onbewogen maar voor de aanval klaar je vlamde in een wederwoord excuses had je al genoeg gehoord en eiste bloed je nonchalant gebaar maakte hem klaar voor de genadeslag hij dacht nog met een lach de executie uit te stellen je duimschroefde zijn laatste tellen hij is toch voor de bijl gegaan…