Alle inzendingen van wil melker

ik keek en je was naakt maar zag je roze liefde sluieren ontbloot maar toch verhuld, in rood contouren van je schoot in maagdelijk geduld je wist dat ik je wilde weerstond de vingers op je huid met een blik die jaren honger stilde je ogen openen mij handen gaan het heden veel te snel voorbij laten toekomst zuchten ik ga in…

ik wil je glooiend op een gele heuvel je perst weer zure druiven vergist je wijn en droesemt op de zielen in de fles je hebt jezelf weer weggezet in krochten die tochten van onderwereld en bedorven lucht je bent weer koning in het sprookje van eergisteren de appel heb je doorgeslikt nog ben je niet gestikt in schuld en boete als geile…

ik bouwde een huis van jouw muren, maar jij woonde inpandig voelde je niet thuis het dak is te laag de fundering niet grondig de kavel leek gaaf, maar het geluk bleek kortstondig we richtten ons in over smaak viel te twisten voor we het wisten had alles jouw kleur mijn vorm zat in ruimte de vrijheid van zicht door het licht van de…

we liepen jaren hand in hand kinderen aan de ene ik aan de andere kant ik liet je gaan jij liet me lopen vrijblijvend was het nooit er bleef steeds iets te hopen wij komen langzaam op onze plek de kinderen hebben ruim voldoende aan hun eigen stek het hopen heeft gefaald verwachtingen niet uitgekomen de rekening wordt nu betaald…

ik zag je lopen met een stok die voor jou de weg verkende herkende je eerst niet het grijze haar dat je al vroeg tot oud bestemde paste de puzzel in elkaar je houding is nog trots als je vertelt hoe de oude rots in al zijn voegen kraakte langzaam onder water raakte hij is niet meer de branding heeft hem overleefd, jij bent beland…

het vriest maar in de sneeuw zie ik je dansen een bui bij volle maan je sluiert geel in witte kansen ik hoor stilte in het ruisen van de stad de bomen wachten af, weten van mijn tasten op hun bast samen op bevroren grond die wortels voedt uit vele levens, ik laaf me aan je lach die ook op lente wacht dwarrel maar met mij en…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

ik speel piano maar mijn vingers zijn te grof om zwart en wit apart te raken klink grijs in treurmuziek omdat mijn stemming dat vaak eist terwijl handen toetsen overspelig maken in zwart-wit gepaard slaan hamers hun staccato niet fijn besnaard hoor ik nu mijn adagio versla de brede banen rust een achtergrond die zucht…

ik zie de winter in hun vachten gebogen staan ze gras en sneeuw te happen wind giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken…

mijn vingers dansen zacht over je huid voelen het geluid van diep intens verlangen ik stuur ze niet maar lees de melodie in ogen die begrijpen die ik nooit meer kan ontwijken omdat ze onze toekomst zien nog is vandaag de dag dat we genieten gisteren is voorbij in wat de anderen voor ons lieten dat ging niet tussen jou en mij zachtjes…

hout kraakt voor de stappen uit zingt wat komen gaat draagt heden laat ontspannen gaan waar vroeger heeft gestaan geoefend in de wind in een weerbarstig buig en strek vaak topzwaar door dicht bladerdek maar nu gevloerd met de seizoenenkleur in planken gevlamd door beits in jaarringklanken slijt jaren op de grond recht opgebouwd…

ik heb een steen gevonden, wrijf zacht het stof van alledag er langzaamaan vanaf ontmoet in kleur seizoenen en zie het groen in vele tinten bloemen de oogst voelt warm in de hand door zon gerijpt, een vrucht waarin het leven overblijft ik heb de tijd geschraapt van al je vreemde vormen de herinnering geraapt uit overleefde stormen…

natuurlijk wil ik met jou lente je bloemen geven in hun bloei het eerst groen dat zichtbaar wordt jou schenken als mijn liefde die steeds groeit in een lichte zon die dagen langer maakt en in haar stralen steeds meer warmte draagt geef me het voorjaar in je lach, het zacht ontluiken van je hart dat al zo lang bevroren is mijn…

ze slopen hele wijken die toendertijd de stad verrijkten blokkendozen in het groen want ruimte moest het doen ze keren nu het binnenste naar buiten zie handjes op de muur een donkere gang die je deed fluiten behang, gerafeld en met tekeningen uit mijn tijd eenmalig vastgeplakt heeft het toch vele generaties groot gebracht de treden…

ik breek je stralen in het prisma van mijn liefde scheid infrarood van ultraviolet jij bent nog steeds de warmte in mijn bed het blauw van ochtendkou ontwaakt in licht dat langzaam nadert in je ontspannen nachtgezicht dat lacht in liefelijke dromen geluk verstaat elkaar gaat gepaard met kleuren die elkaar nooit zullen mijden…

het regende kou een winterse wind blies je blauw maar je huid tintelde lente in prilgroene knoppen zag je de bloemen al botten toen het voorjaar smolt met de sneeuw dicht aan de grond waar de koude nog restte warmde de zon wat vorst met zijn schraalheid verpestte in paars, geel en wit juichen kleuren hun geur want de deur naar…

ik liep de bomen langs mijn handen op hun bast en lachte want ik had je even vast je spriette hoog met takken naar het blauw wortels in de de grond, bevroren kou ik zie je reiken naar de zon een zacht bewegen in de lente sneeuw nog aan je voet als winters rente je stam is warmer nog dan mijn gedachten, ik voel de stromen gaan die…

je bloeide in je lach ontluikte wit je tanden je rode lippen waren zoet nog warmer dan je handen ik streelde lente op je koude huid je dooide snel tot voorjaar een merel floot de winter uit we droomden het concert dat vroege vogels gaven in het rood van ochtendlicht bleef de zomer even nog uit zicht we speelden zon en kleurden dagen…

een koele hand trok schoppenaas je veerde op maar je emoties bleef je wel de baas jouw pokerface doorzag een veelluik van geluk die ene kans, dan kon je leven niet meer stuk je zag de straten gaan in full-house was het druk maar niemand had nog zoveel azen staan voor een keer winnaar in het spel het leek je wel en stralend gooide…

ik zag je zonnig in de kou de handen diep in zakken weggestoken de stoet was zwart alleen het wit van bloemen had zijn kleuren al ontloken in paars en te pril lentegroen hij was een boom in jouw tuin vol herinnering aan een horizon die nooit verging want zij is eeuwig jouw vriendin jullie speelden in zijn schaduw maar het licht werd…

Stil, verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren. Ze tonen ieder hun gezicht in statigheid en hun gewicht. Geur vertelt per deur verhalen. Passanten moeten tol betalen. Ramen geven slechts een vluchtig zicht. Generaties hier zijn voor het geld gezwicht. Bomen dromen langs de grachten. Vogels zitten op de zon te wachten, die…

ik zie leven in de bomen hoor het fluisteren in de mist in de sneeuw dansen mijn dromen ik zwaai naar vorst in een winters vergezicht wat heb ik toch met stenen die ik warm in mijn hand geraapt zijn ze verdwenen van waar ze zijn beland ben ik uit rots gehouwen leef ik in dat verband mag men op mij bouwen of heb ik dat in eigen hand…

ik heb ze weer als rots gezien de stukken steen die in mijn handen wegen ze delen plaats en tijd met mij geraapt om leven meer gewicht te geven ik ben slechts passant hun voorland is het zand de ongeziene korrels vol herinnering want eeuwigheid breekt rotsen tot woestijnen ik raakte ze, zij wisten mijn emoties te verkleinen…

ze zijn te zwaar de stenen die ik dragen moet ik gooi ze bij de andere troep die ik verzameld heb een leven lang een aantal splijt weerbarstig laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we…

Dood, rood violet in gebed. Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

ik heb je steen gekloofd zag hoe de aderen liepen eonen voelde ik in levens die gedaan hun haard verlieten ze gaven me de tijd te kijken langs miljoenen jaren hoe aarde ooit ontstond de schepping dichterbij te halen maar niet alleen het licht vertelt in steen verhalen het zijn emoties die je voelt in het fluisteren van toendertijdse…

het is feest de schikgodinnen dansen op de zinnen van de arme dichterman die diep van binnen weet dat hij de poëzie aan kan maar zij onthaarden en gaven zich op slinkse wijze bloot ontaardden in een hels kritieken geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder…

ik dagdroom voort tot het geschreven woord de zinnen spreekt die ik wil horen pas dan stoort werkelijkheid met zijn geluid het broos moment waarin de andere wereld wordt verkend en eist realiteit zij kluistert mijn gedachten ik spartel nog wat na een droom laat op zich wachten ik ben weer terug met voeten in de vette klei maar…

ik zag de bui die zich wendde op het hoogst van het duin het strand dat de zee met zijn golven weer keerde ik raakte je huid de spanning ontlaadde wij die eeuwen versmaadden het verlangen uit eerdere levens bonkte er uit loeide als vuur in een droge savanne de rook trok niet op zelfs de tijd bleef stil hangen had ons in uren gevangen…