Alle inzendingen van wil melker

jouw smaak is stilte het bittere verzout in leegte die nu is onstaan ik zonde te dicht bij je huid verblindde met schijn, licht ging voor heel even uit brandde je trots ontnam je de kans zelfstandig te kiezen mijn aardig werd jouw minder waardig je vecht voor je vrijheid in tijd en in plaats hebt recht op de ruimte die…

ik probeer de vlammetjes te pakken ze lekken aan mijn hand branden in mijn huid tot waterige vlekken het vuur gaat er niet uit de hitte heeft me beet zet tanden in mijn botten vlees wordt veel te heet het is een schande kijk nu mijn verbrande handen vlammen spelen om me heen ze vinden me heel aardig loeien door elkaar…

ik wil schaatsen gedachteloos lang glijden wakken mijden en langs takken rijden van de waterplaats voor vogels van de vaart het is het waard de vorst te voelen bijten in je wang of bang te zijn als je het ijs hoort kraken de scheuren zelf nog kan maken ruggen diep gebogen ogen tranen ijsplezier niet bevriezen is het motto hier gure…

we legden ketens parallel gebonden als we waren de jouwe blonken fel mijn kettingen in paren een nieuwe wereld maken het vermijden van de pijn om anderen te raken schakelde voorzichtig zijn in woord en beeld ontsnapten zo de dagen liefde werd in kus gemaild wachten was niet te verdragen we droomden kleur schermden warmte af en met…

ik streel de striemen die ik maak trek toch de banden harder aan om pijn te kleuren gebonden aan verdwenen jeugd het ranke lijf dat boeide gloeide van besef van wat verboden was borsten die nooit iemand zag omdat ze in je eigen ogen niet hebben gemogen onraakbaar ingepakt ik streel ze tegen wil en dank met tederheid gevangen…

de wereld wordt weer zacht met witte vlokjes ingepakt het zwart dat onbedekt zijn kaalheid toonde het land was afgeroomd door zomerslange dagen die in de herfst hun vruchten mochten dragen in sneeuw verdwijnt het onderscheid de stappen op het nieuw tapijt verdragen kort hun werkelijkheid de sporen zijn gewist, nee witvernist in lagen…

je keek haar aan het gedogen in haar ogen kon je niet velen haar woorden streelden langs je huid, voelden als een vals geluid je kreeg waardering als je klaar stond zonder vragen dat kon je niet verdragen haar mond vol beterweten praatte door, voor jouw ideeën was geen oor je moest de wijste zijn vermeed zo haar agressie maar je woede…

de eerste vuurpijl knalde verbrak in sier het nieuwe jaar verlichtte stromende champagne gejuich omarmde de franje ik was alleen, zij daar uitgelicht in hoeken zag ik schaduwen bewegen vergeten had ze daar gedropt ik kon er toen niet tegen op moest verder met mijn leven ik zag ze kleur en vorm krijgen, voelde weer de wanhoop aan den…

hij gaf hen alles wat hij had zijn lach klonk door de zaal en ook voorbij de laatste rij lichtten de ogen op de zoveelste dacht zij ze was een deel van hem zijn podium en coulissen zij souffleerde zijn verliezen de tekst was haar bekend hij was haar wettelijke vent ze zag gebaren achter glas en kon uit zijn mimiek begrijpen hoe tragisch…

ik kijk niet terug maar blader door een herfst die blad voor blad verrot de smurrie wordt eens lente ook al wintert het kapot de dode boom die sprieterig reikt naar dromen over zomer was groen en ongerept , verloor zijn strijd tegen het ouder worden in een tijd die niet wordt terug gezet de paden zijn nu afgedekt mos heeft zich al afgezet…

ik zie patronen in de regen sluiers weven nattigheid die neerslaan op tapijt dat buiten heet en in zijn kleur van de seizoenen weet druppels rijgen zich tot stromen en ontmoeten zo elkaar al spetterend vertellen ze spontaan van waar ze ooit gescheiden zijn van warme zon en oceaan ze rollen dollend in een meer rust keert weer in onderduiken…

ik zie het wolkenfront met op de rand de engelen ze bazuinen schaduwen rond die zich met zon verstrengelen ze spelen met de buien in afnemend hemels zicht dartelen in bloemkoolwit tot bliksem hun gezicht verlicht de lucht is dreigend heet draagt vleugels in thermiek maar als de donder klapt verschieten ze paniek ze zweven, weven…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

stippen op een kale vlakte de verte mist in wervelend zand wind kuift wit op vale zeeën jaagt hen op met straffe hand de hoofden zijn gebogen in eerbied voor natuurgeweld of ter bescherming van de ogen de storm heeft het niet verteld hij duwt het grijs in groene golven giert uithalend spetterend nat zag een wandelaar zeer verbolgen kijken…

je wilt het zonlicht breken ik heb naar je gekeken ben ervan overtuigd geraakt dat jij de wereld anders maakt splits wit maar in de tinten die je wilt, van ultra-violet tot infra-rood, er is genoeg de zon schijnt nog geen dood voel je God, vergeef het licht in dagen van genade nee, geen sluiers willekeur het uur moet zijn te raden…

ik bleef hangen aan het prikkeldraad je eerste zin in schaduwen die huilen ik kan me niet verschuilen in de woorden die ik las muren met gebroken glas vrijheid die in scherven brak je hebt de boom betast haar bast weet van verjongen de kern is nu spijkerhard herinneringen zijn verdrongen ramen ogen donker in het bos fluisteren de…

ik zag je haren in de zon het licht speelde in blond neigde naar champagne de pas gevallen kleur van een herfstige kastanje je huid nog blank maar donkerde met zonnebank tot zomers buitenleven even sluiten van je ogen het fletse was gevlogen klaar voor ieder feest je optimaal verschijnen deed de winter snel verdwijnen de nachten waren…

in het gieren van wind zal ik je horen de lach van jouw kind dat steeds wordt geboren het bezweert alle golven met muren van zand graaft geulen met voeten schept met verliezende hand je huist in gewoonte draagt sociaal als pak niet als gegoten maar vaak veel te strak als je dan thuis komt wieg je je kind geeft het de vrijheid…

je knipt vreemde bloemen uit het groen laat bladeren bloeien in de kleur van toen het licht is al geweest je speelt met schaduwen handen puzzelen de dag maar maken haar nooit af je verglijdt in tijd die haast vermijdt verslaapt het onderscheid in korte dromen het is weer kinderlente en je winter lijkt voorbij in foto's zoek…

ik heb de munt wel honderd keren opgegooid de kop is altijd feest munt staat voor betalen van plezier dat is geweest soms rolt die snel een stukje weg dat we dan in verbazing lopen het ongebaande gaan genieten van het hopen maar altijd is de rand te zien die kop en munt verbindt in kleine letters woorden die je nergens anders vindt…

waarom leef je tussen woorden vlieg in sprookjes op papier kom eens hier, dan zal ik je verhalen je gezicht is van de mooiste mensen man of vrouw is niet bekend omdat je nooit die wensen hebt gekend je geduld is legendarisch en je haar golft witte pracht, hilarisch wordt er over vleugels nagedacht ook zijn er donkere exemplaren die…

de pijler was gedoopt met bloed dat stolde tegen grijs beton bruinde in de zon voordat hij drager werd bloemen aan zijn voet de knuffels en de beren heren met hun kroost en vrouw, stille auto's in het ademloos passeren hij droeg de weg pas later over andere wegen verbond gescheiden zijn ontbond het leven uit het lijf in ziel…

ik hol achter je aan, zie in vergeten stappen schaduw staan ruik vaag je geur door welke deur ben je gegaan wil mijn liefde in je ogen zien handen en je armen om me heen misschien ik proef je in een diepe kus ik had je voor een ogenblik passie was een feest met jou, de hemel is voor ons even geweest warmte spiegelt…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

ik heb je bedolven onder mijn gaven mijn bloemen kwamen de kleur aan je vragen ik las in je ogen het licht van de zon kuste je lippen zo rood als ik kon je gaf me de hand waar je liefde mee schreef met woorden zo heftig dat passie lang bleef je lichaam nog jong je blik had de tijd we kozen het pad richting eindeloosheid we zijn…

schoppen maar tegen het beest hij is nooit één van ons geweest je kijkt ze aan voelt de slagen sluit je af, de pijn is niet meer te verdragen moordlust in hun blik verlamt al je gedachten je proeft het bloed weet waar ze op wachten botten breken en de kou trekt op je ziet jezelf verfrommeld als een vod nog trappen ze uitzinnig…

kom met me mee of zal ik je dragen het land is zo leeg zonder leven en vragen overal steen de wind zingt zijn lied langs ravijnen en neuriet refreinen alleen, alleen ik heb muren gebroken voegen gewrikt liet eenzaamheid komen uit leegte in dromen nog zijn we gebonden de wereld vergruist het licht in het glas ontbindt zich tot zwart…

de wereld was te klein voor ons geluk liefde kon niet aarden haar wortels groeiden stuk we kozen hemel om te leven maar verstrengelden met pijn niemand konden we iets geven ons geluk mocht er niet zijn we hebben dagen ingekort om uren op te sparen ons daarna in de nacht gestort om nog meer passie te ervaren vandaag kwam dichterbij…

witte strepen krijten in het blauw hun verre reizen schrijven adem in de kou op weg naar tropische verblijven ze laten alles achter zich de zorgen en hun zaken het huis en met de buren thuis voorlopig niets te maken zie kiezen voor comfort lucht om hen te dragen geen boot of druk verkeer treinen die vertragen ik aard in somber…

de blinddoek kijkt je ogen uit je huid voelt zich bekeken je handen zijn geboeid en ruggelings geketend in openheid die borsten toont je benen zijn gespreid van voet naar heup de schepping uitgedijd je lippen zijn geopend de eerste kus die wellust proeft in scherpe tanden ik streel je met fluweel de armen en je schouders je huid…