Alle inzendingen van wil melker

we telden de bomen snelden er voorbij in de euforie van passeren konden wij nog een haaltje van de ballon proberen terwijl vage lichten streepten op de ruit van binnen beslagen door verhitte adem de spanning moest eruit dan de stilte met dodelijk besef in het scheuren van staal draait de auto zich sloom om de boom…

ik zag de dag op komen schudde dromen snel van me af liep naar douche en tandenpoets kleedde mij met wat daar was gelegd brood trommeltje en blikje drink alles zonder storing geen vuiltje aan de lucht en toch als glijbaan zonder vaart en griezelmomenten het voelde niet normaal er was iets anders veranderd in de altijd…

het schaduwde te veel in de laatste winterse contrasten nog overheerste het koud bleke licht waar wind water pegelde en deed huilen terwijl er zachte warmte zonder bewolking werd verwacht lente verjaarde in groen met minimale bloei toch zal zij in de herfst rijpen omdat de zaden begrijpen dat overleven het enige is dat telt…

ik hoorde laatst verhalen hoe engelbewaarders pubers coachten die in hun angsten dreigden te verdwalen het leven niet meer zagen zitten door het ontbreken van ouders die uit liefde op hen vitten hen nu alles toestonden mensen lijken weer verbindingen aan te willen gaan die langer dan hun dates duren om weer geluk te vinden in…

het samen spelen blote voeten op het pas gemaaide nog verend lentegras gaf ons ook zonder publiek zoveel applaus dat samen volmaakt voelde elkaar stimulerend aanvoelend in details de muziek van wolken en wind danste met ons mee en regen spoelde ons schoon na de ovatie van bomen en struiken en het bloeien en diepste buigen van de…

het duinde geel en roze rood de kleur van het seizoen we liepen steeds een stukje verder weg van de drukte in groen naar de stilte van zee onder een aflandige warme wind op strand met het harde zand op de kentering van eb en vloed waar je de grootste schelpen vindt nog waren we niet alleen de witjes fladderden mee ook…

het was ook nog te donker om licht te worden de laatste tijd wakker was er al helemaal niet meer bij voorzichtig voelen hoe blij kan zijn want plezier en verstrooiing is nog geen koning in deze negorij van ellende we hebben het voelen aankomen wisten dat het weer van slag was vol extremen ook bij planten en dieren met groei…

nog klonken uit de verte de schreeuwen van woestijn- kamelen en knarsten het door lucht gedragen zand tussen kies en spaarzame tand de wind was opgestoken daarom hadden wij de opgravingen onderbroken om in rustiger tij verder te gaan aan een nieuwe opening van het gangenstelsel wij proefden al de lucht die daar eeuwen in…

in iedere blik wist het zicht iets nieuws te ontdekken de plaatjes verschilden steeds in nuances die bij focussen verschillen lieten zien door bewegen en veranderingen in licht en contrast de herinneringsfilm liet in de diverse verschillen het natuurlijke lopende beeld zien een schitterende automatische animatie van…

stralend vielen de kleuren van duizenden bloemen neer uit de praalwagens van het schitterend jaarlijkse corso zij overdonderden de dol enthousiaste en luid applaudisserende toeschouwers ook bij mijn wagen waarop ik jou in de bloemetjes heb gezet in iedere lijn en welving met bloemen van liefde uit van mijn hart is onze relatie…

ik zag in je ogen het onbezorgde spel van kleur en muziek waarbij armen en benen als vanzelf meebewogen op de natuurlijke ritmiek je stem lachte melodieus lokte hoog uit en herhaalde verlokkend tot consensus in toon het warme gevoel tussen ons gewoon zacht vibreerde wel geladen met shotjes hormoon die golfden tussen ons…

als ik nog zachtjes waak en bijna droom begint het rammelen van vreemde zaken zij schuren tegen elkaar in het traag verplaatsen over een ongelijke vloer die bekrast wordt met witte kruimelige strepen in een koud vochtige stilte die door gedrup van stinkend rioolwater een smerige lucht verspreidden ik daalde af op gladde…

ik had de ezel in de zon gezet het linnen vochtig door ochtendlicht spande meteen schildergerei om me heen gelegd dan kon ik er direct soepel bij in een degelijk ouderwets boers tableau een stukje dijk geknotte wilgen in een lege wei halverwege de boerderij met stal wat verdwaalde bouwvallige oude schuren een heerlijk…

ik keek het rijtje langs smartphones in de hand de oortjes verbonden luidkeels sprekend met open monden de hoofden geknakt in lange wacht de bloem der natie met alleen schermogen schouders al rond gebogen de bus heeft de gnomen en hun wereld meegenomen om ze elders te droppen als ledenpoppen hun monologen zijn niet te…

ik heb afstand genomen van alle vreemde typetjes en gnomen die met menselijke activiteiten nog steeds onder ons blijken te wonen zij volgen de gewone habitat verdoezelen hun eigenaardigheden raderen vrijwel probleemloos in onze maatschappij zonder storingen hun optredens zijn vaak individueel in kleine kring van accepteren…

wat heeft een foto ons nog te zeggen over gezicht en blik waarmee de wereld wordt bekeken ongegeneerd kijken met vrijblijvend commentaar zonder enige kennis en dan oordelen en vergeten maar alleen in het extreme het ongeziene zit handel maar blijkt toch vaak een fopspeen na een bal demasqué…

we kunnen geen puzzels meer leggen wij hebben brokken gemaakt in onze vorm en kleuren ideeën zonder duidelijke woorden en uitleg wij zitten ermee omhoog aanleggen lukt voor geen meter veranderen voelt als pijn van een nederlaag want aanpassen is allang een heel vies woord geworden en onacceptabel het standpunt en het…

brekend toont aarde zijn innerlijke kracht waar macht dat snel heeft toegedekt met monumentaal de plek zendt golven uit die verbindingen vormen met een geometrisch netwerk dat reikt over de wereld communiceert met energetische symbolen en tekens knooppunten werden steden met centrums van belangrijke zaken in de maatschappij…

zij dartelden lichtvoetig op het zachte mos vleugels veelal opgevouwen en toch zo af en toe heel even frivolig los ze speelden met de stofjes in de zonnestralen die kierden tussen de machtige stammen van eeuwenoude breed uitgegroeide eikenbomen wat klein publiek zat ademloos kijkend onder grote bladeren te genieten van voluit…

de manier waarop jij naar mij keek maakte dat ik alle andere blikken van jou vergat het was geen vluchtige flits of weg dwalende kijk het was of jij mij nu eindelijk volledig begreep en in een oogopslag bleken alle vooroordelen weer even herijkt voelde als een nieuw begin in de opruim van puin en het inslaan van links liggende…

blond klauterden lange ledematen uit het rek geen stormwind en hagelregen hield hen tegen alleen om twaalf uur werd er gegeten vaste prik voor wie er te laat zou komen kon alleen maar van de resten dromen dat broodjes overgeslagen werden kwam zelden voor ja tijdens het ongeluk door alle drukte op het onbewaakte spoor onder…

ook wij hadden ons sprookjesboek ook daarin kwam vaak niet alles goed natuurlijk was jij niet altijd de schattige prinses ik maar zelden de grote tovenaar daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger…

in de verte zag ik je al komen op lange benen die altijd dansten in mijn stoutste dromen je liep langs zonnestralen deelde gratis warmte ademde frisse schaduw van de zonlicht contrasten in regenboogkleur de laatste stappen kwamen niet vooruit alsof wij blokkeerden we waren bijna huid op huid en nog verdwaalde verklaarde liefde…

zacht vlagen duizenden druppels waarin stukjes lente hun kleuren al dragen in het regenbooglicht van voorbije dagen geurtjes verbloemen de namen van bloeiers die al zon hebben genoten in vroege en latere uren op de dag zij lachen mild nat onttrekken zich voor even nog aan het gebeuren net op en vlak boven de aard dat al licht groeiend…

in het sociaal en maatschappelijk verkeer moest en zou de mens alles uitproberen liefde leed en razernij helaas spreken emoties de daders snel vrij jouw ogen zijn niet blauw meer maar bezoedeld met afval grijze wolken jouw inhoud is leeggezogen en vol geperst met gif met lekkende gaten in de atmosfeer de natuur is hopeloos van…

nog kan ik de stap niet maken om de grijze rolsteen aan te raken die zijn graf blokkeert waar nimfen hem in witte doeken hebben gewikkeld zijn wonden gereinigd van het kwade gif en jaloers venijn ik heb zijn tocht gelopen op de vrijdag na het avondmaal in gethsemane waar judas zijn verraad pleegde voor het haangekraai…

overal waren de kapelletjes warm en walmden vele kaarsjes dansend licht dat vrede sticht waar het buiten guurt weten mensen hun huis en haard met de feestelijke tafels gevuld met allerhande lekkernijen bier al koud en wijn op temperatuur met de hand op het hart vol goede voornemens belopen zij weer het goede pad…

op de randjes van slapen en dromen lijken vrome gedachten samen met maanstanden onze geest heel behoedzaam binnen te komen historische verhalen uit diverse religies leggen hun mystiek geweven patronen aan ons voor als deel van het religieus te beleven geheel dat heilige schriften hebben vastgelegd van iedere tijd en die…

zacht en vlagend grijs gordijnt de regen in somberbui waar zon de druppels altijd doet glinsteren speelt de koude wind met lichte onderkoeling het voorstadium van hagel hangt nog in de lucht die vriezend zucht wij zijn niet tegen dit plagen opgewassen ook niet tegen de smerige opspattende plassen die ons met vuil benatten…

we plakken stukjes duister aan elkaar om het licht geen kans te geven te zien wat wij alzo meemaken en beleven niet alles werd natuurlijk zo naadloos afgeplakt ook wat contrast kreeg zijn kans voor nauwelijks herkenbaar toch een vrolijke sjans stemmig werd de ruimte schaars verlicht de oplichtende bordjes uit waren…