Alle inzendingen van wil melker

hoelang zal het nog morgen zijn als vandaag de hunkering naar toekomst niet te dragen is als ik je mis omdat de tijd jou buiten zet en mij belet je lief te hebben de dag te eten uit Gods hand gedachten kiezen grond om op te groeien woorden boeien en ze kleuren kale stenen met de hitte van de dag ze passen in het…

ik stop mezelf in een bal en rol vlak langs je handen je pakt me maar je koestert niet en stuit me tegen wanden je wilt mijn ogen wel maar kaatst mijn blikken terug ik speel met jou dat spel maar als ik lach zie ik je rug je stapt alleen de wereld in met handen vol verlangen je speelt altijd met tegenzin want niemand kan je vangen…

handen wurgen zwart ogen gillen wit en angst vervloeit langs muren die de stilte zat zijn en elkaar spinnen ragen rood het harigt op de poten ze hoeken voor hun leven rennen voor de dood ze trekken draden treurmuziek in webben vaag verdriet want als de prooi gevangen is eindigt abrupt een levenslied ze wroeten in mijn geest vernachten…

weg van bomen die steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in hun verzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de tijd…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan een de geest gaat jagen op de prooi, het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

niet opstandig zijn wel het venijn zacht knijpen tot de pijn je weg doet kijken uit mijn donkere blik want ik schrijf vlak omdat jij diepte hebt ik wil duiken en verzuipen in je huid wegkruipen en de hel kortsluiten in genot want ik zit in je kop en niet op plaatsen die geschapen lijken voor intiem plezier ik ga je strelen met woorden…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd verloren…

weer speel je met de wind en zendt mij buien in onzekerheid neem mij in het blauw dans naakt de hemel dichterbij en vrij oplossend in de wolken zwarte aarde geurt het mogelijke wortelen het delen van de plaats voordat je weer vergaat uren duren langer omdat liefde tijdloos is kom bij me, teveel jaren voelen als gemis geef…

dromen met muziek kaarslicht deint en dooft in traag verbranden, de klank van een weerbarstig lied handen zoeken naar elkaar ogen laten blikken kruisen zacht gebaar en tederheid sluiten misverstanden buiten vlammen spelen vuur dansen vloeiend in de hitte na het lichten van gezichten valt hun schaduw op de muur de laatste druppels…

ik ben geen schaduw meer het licht is nu alleen voor jou zwaai nog een laatste keer je bent een zelfbewuste vrouw ik zie je lopen in de lengte van de zon je kiest voor altijd stilte blokkeert mijn warmte met kilte je gaat weer het verleden zien met hulp en andere ogen ik was je maat en gaf je raad jouw vrijheid kan mij niet gedogen…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid, de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte, maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren…

het huis telt de stappen kraakt zijn trappen in het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden de tafel is oud een bank droomt gerieflijke plooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis staat te koop…

ze plantte en haar ogen zagen weer geen bloem onkruid moet vergaan dat leven heeft geen recht op een normaal bestaan geen water en geen licht de groene handen knepen ook emoties dicht je stond alleen met regen en wat zon op steen ze ving jouw vlinders en je kleuren werden vaal de bladeren steeds kleiner je takken bijna kaal, de…

ik ga je kussen branden blussen je lichaam verwennen zo dat ik jou in overgaaf leer kennen we zullen samen ontdekken wat liefde kan zijn genieten van pijn in het uitstel we spelen het spel van komen gaan klimmend verbazen we brengen elkaar in genot tot extase we hebben de hemel gezien met engelen die vlogen in geuren God bespeelde…

Kom even zitten, kom bij mij, wat dichterbij. Ik moet je iets vertellen. Nee, gewoon, iets over mij. Ik heb vandaag gebladerd in het boek herinnering. Ik zag de foto's weer van vroeger toen alles nog heel langzaam ging. Kijk, zie mij daar lachen. Ik had plezier voor twee. Alle dingen die er waren, deden in mijn leven mee. Later kwam…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet je hield je hoofd wat schuin de schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm en je ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien ogen keken dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag…

je bent de zon je stralen dansen stofjes ik wil sjansen, met je geuren op balcon langs de gevel val je zomaar binnen belicht daar mensen die ook jou beminnen je oogt zo donker in het wit van steen je schaduw laat me nooit alleen ik hoor je ruisen als de wind vlaagt langs de huizen je bent mijn refrein je zingt de lengte…

ik zocht een meisjeshart in jaren die vergaten hoe het leven was, nu speel ik pas en weet je blonde haar je ogen zo apart dat twee keer kijken nodig was je wereldje verdween die koude nacht toen je vertrouwen werd geknakt je hield je handen op je hoofd het water tot de lippen in emoties kon je verder stikken we zochten bloemen…

ik was verblind en dacht met jou een liefdeskind te baren je lichaam zag gevaren en was gekneusd door een onheus ervaren in je jeugd behoedzaam zochten wij naar wegen waarop we steun en warmte konden geven we koesterden ontluikend leven en spraken in de uren van de slechtste dagen met elkaar jij wilt niet meer en kiest om weer…

alles reed voorbij en jij zat weer een stoel te ver bij me vandaan ik zag je lippen gaan en hoorde vaag je woorden in een zacht geroezemoes je vroeg me met je ogen, ik zag nog dat je handen mee bewogen je maakt me gek met je verlangen dat me brandt en spant tot ik verrek ik ga me wreken zacht zal ik je breken mijn duizend…

je adem tocht een spoortje angst je kust me licht onzeker de armen voor je borst gaan open als je ogen hopen heupen komen thuis de knip eraf het voelen hoe de sleutel past je bent apart een meisjeshart een glimlach vol verrassing mijn handen raadselen je huid we lossen op in enkel passie…

ik streel je huid maar het liefst wil ik strelen wie je bent wat je denkt de blik die je me schenkt ik proef je in de geur van hooi maak je mooi en geef ons weer momenten ter herinnering in je tranen zie ik je verdriet ik wil die pijn ook voelen en delen zodat liefde alles weer kan helen het is mooi te leven in jouw…

woelen in je haar het strelen van je voorhoofd en je nek het maakt me gek heet bloed ruist in mijn slapen je schouders rond ik af en langs je borsten voel ik waar ze tepels dragen ze spannen zich om harder te behagen de lijn in taille en langs heupen voert vingers langs de donkere geneugten lippen openen en baden in een vochtig…

Ik zag je komen, vlotte meid. Een stuk. Vriendinnen aardig wat, een enkeling die jou vertrouwen gaf zo dat je ook jezelf vergat. Zachtjes boog de weg naar links. We liepen hand in hand. Ik leidde en jij leed. Je was wat zenuwachtig druk. Weten deed ik, toen ik naar je ogen keek, ze leken stuk. Waar licht had moeten vonken, vertroostte donker…

Je hoofd wat scheef, een schouder ietsjes afgewend. Het was die houding, die, steeds bij mij bleef. Je ogen keken donker, de haren langs je hals. Oor en oog, in schuine lijn, je kon zo heel uitdagend zijn. Je lichaam in een warme draai, uitnodigend naar mij. Mijn arm rond je schouder, gelukkig waren wij. In woordeloze stilte is het…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden voor elkaar het vuur, wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…