Alle inzendingen van wil melker

een spoor naar de zon waar de horizon krult en de lucht zich vult met het grijs van de zee neem me mee zonder weten, laat me de richting vergeten en verdwalen naar morgen handenvol groen in het licht dat gaat leven geboorte en dood zijn een cyclus voor even kom lente vrij me je liefde, troost me vandaag in het blauw van de lucht…

de lange rok je trots doet pijn omdat ze dwingt tot dragen zonder klagen je bent alleen een straat vol ogen blikken die gedogen in onuitgesproken vragen weten doet vergeten de warmte van de kring straalt midden in je kleine leven de hoofddoek heeft je toekomst in de horizon verweven kan jij daar eigen kleur aan geven?…

je speelt in mijn hoofd tussen flarden gedachten bomen wiegen een lach in dromend verwachten van lente, die vliegt vleugels gespreid de winter verliest zijn terrein en verdwijnt voor even bevrijd de wereld ontvlucht zon boven donkere lucht die jaagt op de tijd speel in mijn hoofd dans de muziek voor eigen publiek, ik zing het…

de middag reed mee in vallende sneeuw je stem in het wegdek vertelde uren van sturen je lach bracht me thuis je sms-te plezier schreef files naar hier ik wilde je horen maar het geluid ging verloren in verlangen naar jou je proefde de sfeer smaakte het spel met het rood van je lippen danste tussen de blikken het decor voor je lijf…

ze droomde een pasje vooruit armen geheven haar lach in kortrokkig bewegen pasje weer terug het neigen van rug openen van handen ondeugende tong speels tussen tanden ze gilde haar angst in een spastische boog tonen te hoog toen haar stem oversloeg en haar adem vervloog geboorte voorbij uit het deinen van water, de zucht en…

schaduwen zijn in de nacht nog witter dan het zwart waarin ze met wat licht geboren zijn ze glinsteren in handenvol beweging maken duister transparant en zetten zo het donker aan de lichte kant zonder zon beogen blikken minder daad ze zien waarom ineens het licht uitgaat…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was, hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood, lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

In de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen. Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid, zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid Poedersneeuw verzoet de kou, drift spelend in een strakkend blauw. ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas. Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas. Uitgestrekt, wit…

ook de lucht is nu gereinigd woorden zijn steriel zusters knippen scheren en joderen een groene man die lacht het mes dat wacht en zonder spreken snijdt de huid tot helften splijt vrouwen zuigen het verboden vocht, stromen dat niet mocht vaten worden afgeklemd stilte is al overstemd door het ruisen van de pompen bloed wordt levend…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt met donkere blik in de nacht brengen anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt, uitstel is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht sluiert geen lust geeft ruimte…

bomen zijn weg uit het bos het ruisen is aan het verhuizen jengelt nog na in versgezaagd hout op het mos hun zielen dwalen in het woud van oudsher dat tot park verwordt paden van naalden zijn al door asfalt vermoord hoor drift in het stappen van mensen, hier knispert beschaving stilte verwensend met schreeuwen in dolle verdwazing…

je wekt me de schemering ruist op een lichtende vleugel dromen vervliegen de nacht houdt het licht weer apart we vragen de wind je te dragen te koesteren als kind we wieken verdwalend in niemand zijn land we leggen de hand op de schat van vandaag waar al onze wensen liggen te glinsteren in de zon die we stelen van…

is morgen nog te vatten door de vingers van vandaag honger blijft dorst is niet te lessen met een antwoord op die vraag straten vol met lege mensen huizen dromen weg na goedemorgen wensen zon verveelt de dag met schijnen laat uren in de schaduwen verdwijnen als de avond valt in wegen die verlaten kijken zal dan de wereld…

je schikt wat woorden naar hun klank, droevig in de donkere tonen de kleinsten klinken vaak het langst, ijlen in de hoogste regionen je componeert de stemming met muziek, de inhoud is een mozaïek gelegd in kleuren die je spreidt tot strofen die een mooi gedicht beloven dat is het gezicht waarmee je naar de lezer kijkt, hem een…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen, winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht, vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht ze verweven…

je zeis is botter dan je woord je maait geen oogst omdat je voor de dood al lang verloren bent…

ik heb alles uitgedaan en weggesmeten kaal ben ik mezelf gebleven heb me toen aan jou gegeven Eva zonder slang je bent mijn paradijs ik woon je uit tot al je grijs verdwenen is je handen weer met kleuren spelen en in je mond de appelsmaak vervliegt ik zal je vele keren laten komen heftiger dan in je stoutste dromen…

kijk me aan zie wat tijd me heeft gedaan de strakte van mijn huid is weg haren zijn verdwenen ogen branden maar mijn geest wil nog meer jaren lenen zon voor mij de eeuwigheid gaat niet voorbij wolken kunnen minder dragen en regenen meer vragen wat doet de tijd als ik niet kijk verstrijkt ze alle dagen?…

handen krassen cement uit de muur voren sporen met vandaag wolken grijs zonder structuur ze schrijven pijn met scherpe messen vonkenregens intellect zwermen stof nog onontdekt gaan ze me bevrijden de handen van mijn lijf of komen ze nu tussenbeiden om af te dwingen dat ik blijf muren heb ik zelf gebouwd om hoon en spot niet te verdragen…

ik liet handen groeien uit de muur we werden vrienden ik denk ze maar huur ze lichten wit uit beelden en verleden wat gebeurt ik proef het kale heden verdwenen is de kleur zwart beweegt de handen in schaduw zonder tijd streelt de diepe angsten voor dood en eeuwigheid bespeelt mijn ziel ogen heb ik dicht gelaten kijken hoe het mij…

ik zag handen groeien uit de muur cement viel naar beneden vingers scheurden zachtjes het behang reepjes uit een grijs verleden ze speelden wat met lucht vormden vage klanken waarvan de letters dansten tot een zware zucht het leek een oud verhaal de woorden jankten angst schreeuwde kleuren in de lucht die zwaar geladen neersloeg…

muren zijn hoogpolig vreten echo's uit de lucht het schreeuwen zit van binnen een vliegen zonder vlucht gevangen in hun kassen fixeren ogen een plafond handen kiezen houvast zoeken veiligheid rondom passen zijn onzeker de vloer is lichtgeraakt ademen gaat sneller als er kennis wordt gemaakt de eerste blik naar buiten als de drempels…

ik zou iedere vonk in je ogen aanwakkeren tot vuur met je laaien en woeden tot onze binnenbrand uitslaat en niemand de vlammen meer meester kan worden wij zijn elkaars slaven vrijheid tot passie verteerd zinnen gericht op behagen de haast is verleerd alleen handen spelen het spel van beminnen lippen verwennen het zachte van binnen…

al die gezichten ze weten het en kennen mij een vreemde in hun land ze kijken maar begrijpen niet, hun ogen zien ook nooit mijn stil verdriet de kapot geschoten zon het branden van mijn handen toen de oorlog pas begon ik droom nu de familie het spelen van muziek het dansen van zovelen we vluchtten voor de dood de honger en het…

de wereld om hem heen verdween als hij zijn vriend maar had zijn draden met het leven van voorheen de geur van thuis zit in zijn kleren hij hoort nu nog hoe kinderstemmen leren in het schooltje van zijn jeugd de zwarte dag toen angst het dorp verschrikte en iedereen zich schikte met het wapen van vergelding in de rug hoe moeder…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen gespeelde nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is…

ik zie je in het lichten van de morgen het eerste wolkje adem van de dag bloemen staan bevroren op de ruiten je glimlach in de spiegel verrast me dadelijk pas je lichaam is nog zacht van warme dromen gedachten wat verward het licht is gefluister stoeit met het duister van de nacht onverwacht zie ik je ontwaken uit het diepe slapen…

gedachten als bloemen ontvouwd in kleuren die spreken bloeiend de geuren vertrouwd schoonheid om nooit te vergeten gedachten als glas transparant spiegelend en stralend kristalhelder beelden herhalend die nooit zijn te breken duizend gedachten aan jou mijn enige liefde ik heb je gevonden met ogen die hemel beloven en mijn blikken…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld valt de lust neer als ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven de nachtelijke kilte…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil de zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in een oppervlakkig bekoren ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je de…