Alle inzendingen van wil melker

mag ik even onder je vleugels schuilen je vragen mij te dragen op deze lang scherende vlucht van het leven samen met jou proeven van de stilte die reikt voorbij het rood van de avondzon die golven glinsterend licht laat rimpelen ben bezwaard met zorgen die ik niet heb opgeborgen ze drukken mij naar het zwart van…

ik zwaaide mijn handen al zwart van de aarde uit het graf dat ik aan het graven was zij liepen nog in stilte hun rondes tot ook zij de tekenen waarnamen dat ook hun tijd gekomen was vertraagden hun passen in besluiteloosheid om alles te rekken wisten uit ervaring dat bewegen nog leven was…

er was geen boek met een versleten verhalenlijn zij zat alleen in een gewone stoel op het toneel te praten tot zij haar hand had uitgestoken en wij hem hadden gepakt om met haar mee te gaan naar ver onbekend zeker als het om van binnen uit gaat dat liet zij zien in blik en lichaamstaal zij regisseerde ogen hand en…

ik keek naar haar lach daarin hoorde ik geluiden van dingen die ik helemaal niet zag raakte haar hand en volgde de lengte van vingers tot aan de eerste polsband las daar haar levenslijnen die in meervoud alle eindes onzichtbaar lieten verdwijnen…

zien is evenbeeld van gaan geworden we zijn overal en waar geen weerstand is blijkt ook afstand te zijn verdwenen in de wereld is delen van die wereld zonder enige limiet van de kleinste moleculen en atomen tot megazonnestelsels maar zonder werk hoopt de energie zich op in de status energetica die potentieel geladen is met…

jij lette altijd op mijn stappen maar in een gelijk ritme kwamen wij nooit hoewel als ik mijn lengtes regelde dan paradeerden wij wel tikje kunstmatig even schikken was er van jouw kant niet bij jij kon dat helemaal niet dat moeten benauwde jou het bewegen door een ander te laten regelen was fobisch…

er was warmte frisse vlagen dansten kleuren om de eenheid van binnen met buiten te laten zien we wolkten substantie zonder gewicht lach en plezier eigenden gezicht in komend herkennen bij het nieuwe spel van communicatie zonder aardse zintuigen dat ons in eenvoudige algoritmes werd geschonken als eigen leven lijkt ingewikkeld…

nog zijn er restanten van de anderhalfwereld in onze tijd relikwieën als sprookjes voor ouderen en kinderen vergeten is dat ook zij ooit hebben geleefd en hun zielentaal is opgeschreven bij feesten en evenementen goed en kwaad is gebleven maar de mens vond het sprookje een irritante fantasie die door machthebbers misbruikt werd te…

de opstand van het vlees komt langzaam van de grond het beest loeit knort vergadering uit niets gaan er stallen in de hens de oorzaak ligt weer bij de mens insecten virussen bacteriën nog nauwelijks met het oog zichtbaar geven infectiekans tot de dood volgt remedie is nog niet gevonden geen winst bepaald dus behandel- nood niet…

de mens opgroeiend in het pas geschapen land voelde zich alleen zonder band en kreeg steun op het spirituele vlak hoe alles in elkaar zat over zijn ziel die geen menselijke authenticiteit bezat maar op geestelijk terrein de kenmerken van een engel had en in gevaarlijke tijden bewaarengel waren omdat er dan een extra laag sociale…

de bezielde mens heeft altijd in aanzien gestaan en waar de gewone mens nog met hun engel konden omgaan had de bezielde een opdracht te vervullen net als bomen en planten in hun eigen biotoop op weg naar zon en energie waarbij schaduw en wind harmonieuze contactpunten waren van het dag en nachtritme binnen de jaargetijden die…

waar flora en fauna spiritueel verdroogden zonder enig contact met de mens groeide de wereld van knuffels en troetelbeesten omdat liefde en warmte ook andere gezichten kent zoals de kabouters en dwaallichtjes boven het zwart water ven dieper in het bos de dansende elfjes bij maanlicht op het mos griekse mythen en sagen in latere…

we klokken heden willen terug naar een verleden waarin de schepping door de mens te begrijpen was aangesproken kon worden in de zielentaal die universeel door zielsbegiftigden communiceerbaar was in onze hoogmoed dachten wij meer en beter dan andere zielen te zijn hebben de raakvlakken door de eeuwen heen laten vervagen tot alleen…

ik zag ze al wenken hun kleurige harten zwenkten door zon verlicht in het eerste zicht zij wisten dat ik zou komen in deze laatste afspraak die wij samen droomden voor het duister viel en donker alles verhulde in de gelijkvormigheid van de nacht waarin het onderscheid verdwenen was wij hadden de lijnen open gehouden onzichtbaar…

we dromen samen weten we dat ze al eerder zullen komen de schatten die de aarde ons mee zal geven ter herinnering aan ons leven op deze planeet in een pas laat gekomen besef hebben wij te hooi en te gras onze beelden verzameld op afroep of in genieten pas later nu even geen klassiekers en wereldwonderen die zijn geïnventariseerd…

ik wist dat jouw woorden lichtgevoelig waren dat hun intonatie warmte en kou raakten als jij je aandacht ergens op liet schijnen lichtte het op kwam los uit de anonimiteit showde eigen karakter groeide omdat goed aanschouwen de acceptatie sneller zou doen groeien waar jij ook ging overal liet jij indrukwekkende…

je ogen lachen licht als jouw handen liefdevol en uiterst vaardig bezig zijn met verbanden om de schrik van de schaafwond met gepaste pleisters te veranderen van afgrijzen naar kijken zonder lijden het leed is al geleden in de onmacht beneden op de grond met starende mensen en een woest blaffende hond de kleine heeft…

ik zag je leven in enclaves van rust die in noodzaak geboren waren uit een snelle noodzakelijke bevalling wereld had een hogere gebeurtenis- frequentie ingezet en de vereiste meegaandheid kostte energie zo achterblijven kon helemaal niet gelukkig ontbrak het jou niet aan overzicht en op de lange termijn bleek jij…

ik wist dat als ik jou wakker zou maken ik voor even de hemel zou raken jij die de slaap der onschuldigen sliep en ik die geniet van hoe jouw rust met een lach dromen vertelt onderschreven met lief klein bewegen waarin jij heerlijk uitdrukking kunt geven aan het intens plezier dat jij in dromen kunt beleven tot ik…

zacht maar indringend duwden vlaagjes wind tegen haar rug met een niet aflatende druk kleine uitschieters gaven een alertheid die zij niet kenden omdat er geen massa zichtbaar was om kracht te traceren uit bomen struiken en omgeving kwamen alternatieve reacties die samen voor ongekend spannende momenten zorgden zijn power…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

ik heb je lange vingers vaak met letters zien spelen in passen en meten om de inhoud de juiste vorm te geven je peinsde met de blik in de verte of daar misschien de oplossing stond geschreven en na enig gefrons viel heel voorzichtig een ei uit het dons jij ging voor schoonheid en intonatie waarbij linguïstische verstrengeling…

je eerste penseelstreken waren voorzichtige vegen met lichte kleuren in een verkenning van nog onzichtbare wegen op het doek je kwam alles tegen en toch ging jouw affiniteit naar stillevens in schoonheid uit die jij in de natuur ontdekte en met liefde observeerde je koos feilloos die composities waarin jij jouw idee optimaal…

haar horizon rondde de aard in een verre blik lange benen stapten met een ferme tik een atletisch armzwaaien balanceerde evenwicht maakte circulatie verfrissend licht jouw duurloop was een voorbeeld van harmonie zelfs de koptelefoon streamde zacht jouw favoriet…

het lijkt vaag op iets dat verdwenen is maar mogelijk ook nooit heeft bestaan een soort fantoom waarin wij hebben geloofd en zijn meegegaan met iets dat zich vaak kneusde aan de realiteit zonder sporen na te laten behalve een niet te harden diepe pijn van littekens die nooit zichtbaar waren er zat leven in geweven zonder…

caleidoscopisch kwamen de verhalen en herinneringen namen elkaar mee als golven in de branding van de zee krulden emoties sloegen wit om in het schuim van succes wij waren meteen weer helemaal bij de les in het doorleven wisten wij elkaar alle ruimte en support te geven voor de inkleuring van stemming en moment wat resulteerde…

het waren witte wolken die jij het goud aan de randen schuurde in jouw poging lente vroegtijdig te laten beginnen eenvoud was het mozaïek waarmee de plantsoenen werden opgesierd en dan nog in een veelvoud van herhaling in kleurpaletten bleef ook variatie het ondergeschoven kind in blauw groen en geel in hun strijd wie er…

neem me mee naar de ruimte van de zee en hun zilte luchten waarin wind en water in golvend samengaan hun bestaan uitrollen jouw helder verenwit geeft een schitterend tegenlicht als jij scheert over opspattend schuim en ik verborgen zit wij raken aan water en duinenrand waar stukjes strand met riet en groene helm zijn beplant…

ik ben verdwaald in vreemde ogen ze kijken me aan met sprekende blik alsof ik jou iets hebt gedaan vergat weg te kijken en verder te gaan waarmee ik bezig was maar deze kijkers dwingen eisend contact dat niemand nog ooit heeft gehad ik kan dat niet heb dat nooit geleerd met iemand praten zij heeft mij nodig eindelijk is…

er zaten gaten in de lucht die in vrolijke vlucht lente vierden met een eindelijk ontklede zon die in de lichtste tinten begon aan het mooiste seizoen waarin de nieuwe kleuren zich nog moeten meten met het laatste hagelwit en sneeuw waar het prille groen als ondertapijt prijkt voor de vroege voorjaarsbloem ik heb jouw signalen…