Alle inzendingen van wil melker

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

kleuren scheuren in heel langzaam wijken zoals de hemel opent als wit oplost in niet meer langer willen blijven daar waar verzien de contrasten een blind vertrouwen in de toekomst geeft is hun mêlee de chaos waarvoor iedereen beeft ordening en inzicht zijn verdwenen alleen stukjes wit licht glinsteren nog even zonder…

bijna onmerkbaar scheefden bomen groenden weides in aparte kleur niet zomaar maar voelbaar met een blik op later toekomst en doelgericht in kleur bleek veel meer vorm te zitten dan ooit werd gedacht ook smaak en consistentie wisselden bijna ongemerkt per pak nog was de tijd niet aangebroken om elkaar eens goed te bekijken…

ik kende je zachte hand de warmte die in het muisje schuilde juist op koude dagen als onze vingers even wilden vrijen in een gespiegeld oogcontact wachtte de instemmende lach waarbij wij van geven en nemen een harts- ceremonieel maakten…

weer halen zij de spouwen leeg in een een feest voor alle kouwen als de isolatie is geweest schijngevechten om de dure energie wie zit er op de tocht ook als een ander lager biedt dezelfde muur en nu al uitgewoond door zwarte dromen die als drones luidkeels hun homes verdedigen maar avonds zijn zij hem gepiept dan zie…

zij hebben regelmatig op het randje gelegen tussen leven en voorzichtig vergeten zijn waar stilte in paniek geen misbaar maakt en rust alleen de schijn van vertrekken voor laat gaan overlevers met handen en voeten door het eigen lot beschoren in een proeve die al verloren lijkt…

het blond en blauw ogen vol verwondering in een lach die trouw blijft aan de vriendelijkheid van je gezicht nog is het handje zo gepakt in het snel over bruggen van veel jaren de echte warme gaan er niet zomaar af we hebben jouw sporen door laten lopen naar de vloedlijn en zee met witte golfjes je voeten laten groeten…

het is een meerstemmig donker sprekend gezang dat woorden vergeet tranen doen oplichten die sporen trekken over een huid die gesloten lijkt omdat zij nog nooit liefdevol blijkt te zijn gekuist waarvan de mond alleen honger kent in handen die wroeten vingers die zoeken naar het meest eigen stuk dat als geluk wordt meegedragen…

zo her en der lijkt aarde tegenvleugs gestoffeerd waar rotsen nog eruptie- warm zijn verschroeit het opkomend gewas baant lava zijn wegen alsof de infrastructuur er al eeuwen ligt is land eonenlang verzonken in de tijd waar rood zand zijn vele woestijnen weet door oases benijd de geosfeer lijkt te spelen met een overvloed…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…

nog krioelde het leven bewogen vervaarlijke poten stonden messcherpe tanden op de voorste rij kende testosteron geen enkele genade het was ik of jij maar waar vroeger het zwart reptielenbloed veelvuldig zichtbaar was overheerst nu het vurig vers rood na een zeer pijnlijke dood dat zijn historische romans het bleke licht…

zacht kleuren harmonie en werkelijkheid hun diepgevoelde eenheid door te kijken naar elkaar waar eerst vergelijken merkwaardige boventonen voert drijft het spel van geven en nemen op merkwaardige stromingen een totaal onverwachte kant uit zelfs onvertogen woorden hebben wij tijdens hun werkjes nooit kunnen horen zij wisten…

oranje rood boog klaproos en voor de indringend zacht harige stam stoof wind als cirkeltjeskind waar muziek in lieflijke composities en akkoorden van vroeger hedendaagse werkjes vertolkten nog kleppen de kerkjes warme nostalgie in bewierookte ruimtes roetten kaarsen een eeuwig verre pilaar…

ik zeefde het zwarte bad uit mijn ogen waar wit onder druk protesterend aanwezig was nog manifest in oncontroleerbare bewegingen met een flitsende vlugheid die eigen was aan het contrastvolle spel van zwart en wit wil melker 13/08/2022…

brekend lieten zij hun blikken langs de mensen gaan de warmte en het lange staan heeft hen zeker geen goed gedaan waar samen nog ondersteunde bleef stabiliteit de enige factor waar ieder op leunde toch ademden allen hoop en wisten in vol vertrouwen verder te gaan nog niet vandaag maar wel in samen als…

eindelijk heb ik iets kunnen schrijven dat altijd tussen ons zal blijven jij was en bent gebleven je hand heeft als bescherming op je wang gelegen in deze samen rust heb jij de vrede gekregen die jij wilde in dit leven in vriendelijke lach en twinkelende ogenblikken gaf jij ieder die dat op zijn pad nodig had jouw warme…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

het schoteltje bewoog op geruwde wol wel geen grote uitslagen het kopje was nog vol de houten planken kierden en de warmte kraakte alle kanten heen zo ontspon zich een licht gevecht om wie er nu de precieze aandacht trekt tot oma zich uit de fauteuil verheft de koektrommel luchtigjes opent met goedgeefse trek…

zacht flapten de brede randen van donkere barden voor de toch al mysterieuze gezichten waarbij het lezen van enige werkelijkheid een schijnbaar onbegonnen werk bleek te zijn in het bewegen van deze groep zong muziek straalde creativiteit tot ieders verrassing zomaar de wereld in om daar snaaks en onverwacht op te duiken tussen…

ik dacht woorden te scoren zag zonnen bloeien in de kleuren van hiernaast daar waar ook hun schaduwen contrasteerden in de al lang gedroogde grijze nevels van de nacht…

je lachte als ik naar je pakte tandjes in scherpte ontbloot nog zit jij steeds op mijn schoot zonder vel vacht of pootjes gewoon zomaar in je blootje driftig zwaai jij met je staart kijkt verbaasd als die zomaar ineens achter jou verdwijnt en voor je weer plotseling verschijnt jij bent mijn mysterie gemaakt met…

nog had hij met restanten oud geloof zijn land het kleine altaar kunnen geven waar hij zijn momenten van intense stilte zou kunnen beleven een rustplaats voor de schimmige wegen van zijn nachtelijk autobedrijf dat er volgens de autoriteit helemaal niet mag zijn en nu gemangeld wordt door recht en criminelen in deze heksenketel…

verkoelend hangt witte stilte in de alkoof doorschoten met pril groen rust het na een verfrissend bad zonder tocht en kalkvlekken een schitterende oase door ieder gedragen uit eerbied voor het leven dat zo ontzettend veel heeft te geven…

er keken brekende gezichten uit wegvloeiend licht waarin ogen spiegelend waanzin hadden verzameld nog was er geen contact omdat wegkijken meer beloning was dan straf confronteren mocht alleen onder begeleiding een streng protocol voorkwam het trial and error proberen het was een creërend scheppen uit de begindagen der aarde…

zacht verdwaalde het laatste kampvuurrood nog klonk de droge tik van een tak wolkte vettig geel licht opkleurend naar de wind het had gesmaakt was eerst verdiend in een honger krijgend gevoel door de exotische specerijen in het natuurlijk garen nam ieder zijn deel elkaar bedankend voor net iets teveel het oogstfeest…

ik ranselde de stam schudde de takken van de olijf tot de pijn bloederig rood striemde langs mijn handen waar ook vorige jaren zand kleurde geurde bloed in netten die vingen waar vrouwen zongen bij de oogst voordrongen het was geen wedijver om meer die uit de ogen bliksemde maar wel het diepgewortelde gevoel van samen…

ik heb je voorzichtig afgestoft het dof openbaarde als eerste een stukje lach alsof ik nu pas echt de hemel zag zacht en warm begon schoonheid te stralen in het raken van je ziel nooit was ons contact zo intens geweest een feest dat over zeven hemelen verspreid de opstanding laat zien naar een totaal nieuwe aarde en…

ik heb mijn vleugels gespreid kijkend langs de randen zie ik hoe jij laverend langs mij glijdt jij profiterend van de lucht die door mijn vleugelslag een stuwend en liftend vermogen krijgt in thermisch samengaan in het parenspel lijken de musische tonen door congruente bewegingen in de glijvlucht hen closeharmonisch…

voorzichtig rollen zij door het stof met onherkenbaar gemaakte gezichten nog zijn de ogen droog in de grimas van verleden tijd alsof zij dit al jaren wisten waar berouw en spijt nog altijd geen handen wensen te geven dromen papieren vonnissen alles bepalend zwart afgelakt verwoestend in dreigend gaan dwars door hun leven…

mijn blik was altijd voorbij de horizon mijn hele leven heb ik naar je uitgekeken tot heden ben ik jou nog niet tegengekomen jij staat in mijn hart getekend een topper mis je niet zomaar even…