Alle inzendingen van wil melker

zacht schoven zij aan bij jouw tafel om maar dicht bij je te zijn jij die altijd hun pijn wist en verlichtend deelde je vingers trommelden een liefdevol ritme dat vroeg om mee te doen waarbij je moest kiezen samen in volgen of het tegendraads touche ogen keken vingers voelden de maat een echt neuriën maakte hen paraat…

zij sloeg de maat als een metronoom waardoor haar opstandig brein zich voegde rust structureerde in het simpele spel van heen weer zij leed aan de groeipijn van krankzinnigheid die zonder naam en diagnose doodeenvoudig niet bestond uitbehandeld zonder mond toch wist zij in de haar toegemeten tijd tussen heen en weer haar…

je vingers streelden liefdevol de beduimelde hoeken van de veelgelezen bladzijden recht in de oudste editie ging het vaak over goed en slecht er was geen nieuwlichterij maar wel historie die de eeuwen hadden gegeven ter nagedachtenis in merkwaardige parallellen waren dezelfde fouten niet te vermijden het goede bleek heimelijk…

je verzuimde tijdens je tocht langs het hemelruim het beperkend wit weg te vegen om ons de zon en haar dominante plaats in het blauw vol warmte te laten herleven in jouw brede armzwaaien wiekten wolken weg regenden uit losten op in een zonnig vrij baan te gaan voor hen die met vlijt en zuinig zijn hun vrijheid hadden gespaard…

ik heb jou eigenlijk nooit horen zingen wel parelden de hoogste tonen verrukkelijk in lach het was meer neurieen waarin de melodie een eigen ritme had de fonetiek van woorden bleek van ondergeschikt belang voelen en begrijpen van stemmingen bepaalden de magische kleuren van je zang als geen ander wisten jouw flitsende…

ik zag hoe de omgeving jou meer en meer begon aan te spreken vergeleken met vroeger pril was nog de interesse maar groeide in frequent contact iedere keer als jij het zag je hervond stukjes herinnering waarvan de afkomst zonder raken langs je heen ging nu lijken alle zaken steeds meer deel van jou uit te maken bij jou te gaan…

ik voelde hoe jouw vingers mij raakten en in contact een ander mens van mij maakten leeg had ik mij voorbereid blokkades geëffend en de wegen geschoond van eigendunk en dwarsheid overweldigend was jij binnen gekomen nog virtuozer dan ooit in mijn stoutste dromen jij had het format dat mij doorhad…

er brandden lichtjes in je ogen ze twinkelden ondeugend snel lichtten op in kleurrijke bogen hemelwaarts ontzettend fel in gebed met zwart leefden zij van jouw gebeden die troostende compassie gaven uit de warmte van je hart mensen die al zwaar hadden geleden voor wie de wereld geen liefde had konden nu ook eindelijk in…

jouw ogen keken met het helder blauw van de eerste lentedagen die met voorjaarsachtige zachtheid vol verbazing het zwart van aarde vergeleken met een curieuze snelheid had de metamorfose van donker naar kleur plaats gevonden waarin pril wit en in groen gevatte bloemen en planten nu al bewondering oogstten van alle kanten…

ik heb je altijd al gevoeld als vluchtige kleur in plotseling ontmoeten een surprise uit onverwachte bronnen die hun natuurlijke liefde aan de wereld belangeloos schonken als surplus van leven pas later heb jij gezicht gekregen in volwassen nuancering van meegekregen talenten op jouw plaats in het bestaan daar is de lach…

ik voelde hoe jouw zonnevingers hun pixels zachtjes op mijn huid vlijden na een lange reis als lichtdeeltje van de hemel maar het aards paradijs ik had mij komend uit het langdurig grijs en somber van de hel voorzichtig opgesteld zodat de eerste confrontatie niet zou uitmonden in schade verfrissend stroomde energie door mijn…

ik heb altijd de echo’s van je woorden gehoord met de nadruk op het leven maar nu lijken je zinnen alsmaar iets van hun kracht te verliezen diep van binnen ook de spirit in oogopslag en weerwoord het helder blikken gaat wat inschikken nochtans is je aura buitengewoon vitaal gekleurd spreekt lichaamstaal nog altijd voor haar…

ik was even vertrokken later wakker geschrokken door een mij onbekend geluid ook de sfeer voelde niet thuis er was iets met de tijd die ik moeilijk kon dateren naar de kleding die zij droegen in een exposé uit weleren het waren vrienden en bekenden zonder familieband zij wisselden woorden zonder te zijn gekend…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

het zijn niet je ogen die mij hebben veroverd het is de blik vol liefde waarmee je handen het nieuwe plantje met zwarte aarde zachtjes toedekken jij hebt het met warme vingers bekleed een zonnig plaatsje gezocht in een wereld vol gelijken en toch ben jij steeds anders naar haar gaan kijken zij vangt iedere ochtend…

ooit heb ik het donker in je ogen zien bliksemen opkomende tranen die van kwaadheid vervloeien een losbarstende bui waarbij woorden in staccato hun gif hagelen in afwachting van de vallende wind heb ik mij omgedraaid ben weggegaan om jou even de tijd te geven woede af te reageren met regen in een opklarend ogenblik…

zij had als opschik glas in alle variaties waarvan de vorm glanzende stilte uitstraalde de ontvangst was dan ook overweldigend in de fragiele breekbaarheid van het spiegelend effect juist het weglaten van de kleuren in de zwaarste stukken gaf de esoterie in vorm alle kans…

jij hebt de podia niet nodig om jouw talent aan ons te laten zien voordat jij er bent heeft iedereen je al gezien gehoord en is benieuwd naar het onbekende stukje mens dat zij bij jou verrassend snel naar boven brengt…

wij krijgen de botjes bekleed met huid waarin een verfijnd tastmechanisme schuilt in een subtiel aangestuurd bewegen verkennen wij de wereld in zijn voor en tegens elektrisch of neuraal de boodschappen gaan naar onze database dat koppie heet aan alles hangt een prijs ook de uiterste tijden van gebruik zijn ons al bekend…

ongekend ludiek speelde wind met het irritante zand en jou op het zomers warme strand een lichte drijfwind nauwelijks merkbaar stoof de licht losse materie in je warm blonde haar waar het in de luwte van een opgefrist watergolfje zijn voorlopige rustplaats vond als alles op strand zijn vaste rustplaats had gevonden begon…

ik zag hoe jij je tranen langzaam liet verlopen op je wangen waar hun triestheid in kleine glinsters drogend werd opgevangen zacht streelden handen de muren namen stukjes om even naar te turen en een verbinding te maken met alles om je heen zo was jij nooit alleen jij was hun middelpunt van het leven dat zij waren en…

daar waar je voeten de vloer toucheerden probeerde zacht licht jouw aanraking te genereren in ronde lijnen overkruiste jij de ruimte legde accenten aan in kleur waarin voor jou emoties huisden de lijnen intrigeerden velen maar hun woorden zongen geen taal die diepte sprak meer de ad hoc van degene die er was het schrijven…

ik zag het blauwe bosje alleen op de wereld in de grote vlakte grassig koud zij steelden hoger dan omringende magere sprieten bijna klaar voor hun eerste maai zij hadden alles gegeven met madeliefjes om verder te leven na hun rijpe zaai in de wisseling van groen door seizoenen had het bosje ook zijn bolletjes groter laten…

ik voelde al aan de voorzichtige vlucht van je handen de zacht tedere lentewind in zijn prille vleugjes vaak lichtten in vervreemding de eerste kleuren op waar de zon haar koesterende warmte geeft daar geuren plotseling lieve orgastische feesten die de boodschappen van steeds grotere evenementen delen hangen seizoenen hun wassen…

je lachte zacht ik zag voor het eerst de binnenkant van je ziel in licht contrast met de werkelijkheid waarvoor ik viel het mystieke karakter van vorm en energie- uitstraling was leidraad in de plaatsbepaling die wij voorzichtig samen dachten te gaan delen ik voelde de herkenning in je blik toenemen en in het elkaar…

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…

in jouw verhalen hoorde ik je hart kloppen zag ik hoe jij verschrikt je ogen opsloeg ging je stem door spanning omhoog en donkerde droefheid je spanningsboog vingers en handen hadden lucht als decorum zij namen ons mee alsof we daar gewoon hoorden jij raakte ons altijd in het diepst van de ziel omdat jouw warme…

nog langzaam rollen de witte golven papieren huisvuil voor ons uit maar het lieflijk tafereel kent een teveel ook plastic heeft zich daar bij geschaard de niet afbreekbare soorten op aard omdat zij niet verteerd worden het recyclebare heeft zijn grondstoffen behouden deelt mee in het vertrouwen van de mens om goed voedsel te…

met jou ben ik de schaduwwereld ingegaan waar donkere fenomenen hun eigen zaken kunnen regelen zonder toezicht en op het scherp van de sneden een stevig pakket van normen en waarden bespaarden ons de twijfels over goed en kwaad metterdaad maakt ons slagvaardiger in een wereld die voor ons niet meteen vriendelijk wil openen…

ik zag je flaneren in een bevallig wenden en keren voor de etalages van jouw keuze spelend met je spiegelbeeld paste jij de meest luxueuze outfits door er even in te schuilen om daarna met een joyeuze zwaai afscheid te nemen van de baai van verleidelijkheden stil stapte lichte teleurstelling met een kleine echo door de…