Netgedichten

netgedicht (nr. 76.682):

Eigen wanen

zij sloeg
de maat als
een metronoom
waardoor haar
opstandig brein
zich voegde
rust structureerde
in het simpele
spel van heen weer

zij leed aan
de groeipijn van
krankzinnigheid
die zonder naam
en diagnose
doodeenvoudig
niet bestond
uitbehandeld
zonder mond

toch wist zij
in de haar
toegemeten tijd
tussen heen en weer
haar eigen evolutie
weer op gang te
krijgen juist in
verloren tijd
als niemand kijkt

opent zich
het universum
niet aan tijd
en zwaartekracht
onderhevig in een
koesterende
eeuwigheid waarin
zij gedijen die niet aan
eigen wanen lijden