Alle inzendingen van wil melker

in den beginne was er het woord god schiep de mens hij werd gehoord en doodde zijn broer zo verhaalde het woord dat is blijven hangen in de hele overleverende geschiedenis en de uitleg is gebruikt door mensen en schavuiten om er zelf beter van te worden ten koste van de medemens de verhalen uit de diverse culturen zijn eenduidig..…

na een aantal machtswisselingen waarbij links en rechts om de oren kreeg kwam de wereld in een rustiger tijd begon verstand een overleg structuur zonder wapens en machtuitoefening als gangbaar model te ontwikkelen met rust en vrede in gelijkwaardigheid de resultaten waren bijzonder diverse naties kwamen tot grote bloei en vervielen…

de eerste meldingen waren terloops uit inforubrieken maar wie nieuws zocht kwam tot een heel andere conclusie zeker als men verderging en merkte dat een overheid de rol van organisator leek te hebben overgenomen als dat tenminste nodig bleek omdat er geen sprake was van slachtoffers schade of enige paniek feit was dat de gebeurtenissen…

in de vroege ochtend zo tussen vries en dooi deden hoge druppels al voorzichtig het kristallijn subtiel van beginnend matwit uitwaaiend mooi naar licht breekbaar nog hebben zij niet de kracht om licht te breken dat komt over enkele weken zo rond het vriespunt als de uitstraling het grootst is en het uitspansel heldert dan…

nog is er het speelse gefladder van jonge blaadjes op ondeugende vlaagjes van de lichte lentewind toch zullen ook zij binnenkort de koelte van het zomers groen moeten dragen nu nog in hun kleurig fleurig herfsttapijt veeg en opruim al voorbij alles is afgedekt ook de kleine knoppen winterklaar verpakt in afwachting van licht…

de herfst heeft zich verstrakt in de vale takkenstramheid van hen die nog wachten op de oogst die winterklaar al getooid zijn om te gaan hun kleuren afscheid van de warme zomer is allang geleden en toch zijn er weer redenen om op te staan niet alleen wordt het kind geboren maar ook zij die zijn uitverkoren voor het nieuwe…

ik hoorde muziek iets in de sfeer van vallend water kreeg daar spirituele gedachten bij van hogere orde de zon scheen kleine dartelende regenbogen in de vloed van deze muziekaal gekleurde parels die met hun bedwelmend geestveruimend vermogen alle emoties op een hoger plan brachten achteraf ben ik meer dan een uur de hele…

ik heb mijn handen uitgestoken vingers gespreid in ultieme vraag om hulp maar er is niemand die vertraagt even op of terzijde kijkt hun blikken zijn naar binnen gekeerd het opdringend bedelen is men al vele jaren grondig verleerd in een maatschappij met een bezetter honger lijden en een niet te stillen dorst is het recht…

haar kasten spraken gaven geen toegang tot gaten en rafels gezwindheid was haar beweegpatroon voor de wind was alles schoon zij heerste met gerede tuchtigheid die oneerlijk vermeed het harde werken deed haar goed als alles blonk dan hoorde je haar schommelstoel zijn melodieen weven en een tevreden lach kreeg in lieve trek…

Vaak is het leven opgerekt zijn eiwitten en vetten weggezet om puur economische redenen en komt voor waar schaarste de skepter zwaait en dus de lakens uitdeelt dan is er niet veel te knagen gaan de voorraden op en zonder eten is er weinig te verteren gelukkig is het lichaam zo ingenieus dat het best een tijdje lang minder kan kan…

ik zag je gaan in soepel bewegen jolig en uitgelaten een geheel met 'sheren wegen de wind mee een zonnetje op de rug het ging nog net iets te vlug om het koud te krijgen in luchtig sportieve kledij de helm in aerodynamische snelheidskleuren het bleef hier nog lang naar zonnebrand geuren…

De nieuwe tijd is het speelse kwijt ingedeeld in plaatsen en tijden worden kinderen geacht alle ricico's te vermijden om letsel toch nog op te lopen en langdurige zorg van een medica coach en begeleiding nodig te hebben bij langdurig lijden ook ondanks alle leeftijds- begeleiding op het geestelijk en fysiek vlak de aanpassingen…

als we lachen werken we altijd een klein geheim patroon af waarvan het begin bekend is zo dat de ander makkelijk kan invallen het taaltje is eigen en voelt warm aan ookal is de boodschap niet prettig de troostende hand is altijd dichtbij niet alleen het lachen maakt de spanning tussen ons heerlijk om aan te voelen en te weten…

in kleine en grote stralen flitste aarde zonlicht terug in mijn bereik spiegelde warmte over gezicht en huid als extra gift op deze nazomerse dag ook de zee flitste met water van rollende golven en het stuk rimpelloos wateroppervlak zo dachten wij onze huid te pleasen maar vergaten te smeren door pijn gaan wij dat snel…

zijn er nog plekjes te ontdekken die wij niet hebben gezien die zich omgeven hebben met een uiterst vage waas een stukje hemel waar je over struikelt zonder het gezien te hebben toen en nu zijn ze er ook nog als kind al op zoek en als volwassene ook op zoek naar schoonheid naar unieke volmaaktheid te bereiken eigenlijk pas…

kleine angsten een heerlijk open gezicht toch sluimeren in het zwart van je ogen de kleine angsten van de donkere nacht het onbekende geluid dat de wind rammelt aan een losse plank het grindpad dat zijn stenen in de nacht herschikt toch ben je fier genoeg om de angst niet te laten zien wel de blijdschap las je weer in de kamer…

een heerlijk open gezicht toch sluimeren in het zwart van je ogen de kleine angsten van de donkere nacht het onbekende geluid dat de wind rammelt aan een losse plank het grindpad dat zijn stenen in de nacht herschikt toch ben je fier genoeg om de angst niet te laten zien wel de blijdschap las je weer in de kamer terug bent…

ik heb vannacht voor het eerst je ogen op zien lichten uit de onrust waar jij in slaapt ook hoorde ik het lage zoemen van de frequentie waarmee jij soms met anderen praat die dislocatie neemt je krachten weg en laadt niet zo vaak maar wel heel snel ook op dan lijkt het of je weer herboren bent ontdaan van remmingen en…

weg met dat geklepper als de sloten niet sluiten en rammelen in het slot want dat houdt ons buiten wij willen een warm verlichte entree met open zwaaiende deuren en een lieflijke gastvrouw in een geurend onthaal wij willen je openen vrij hangend in je hengsels geen getrap meer tegen de dorpel een ruitje met zicht en…

ze keek hem aan maar hij herkende haar niet zag enkel de weke glans in haar matte deemoedig neer geslagen ogen magere vingers strekten zich dor naar hem uit onderstreepten haar woorden aanwijzend nog klonk het moeten hem tegemoet in het knarsen van haar snerpende stem het volume was in de loop der jaren gedaald tot…

we liepen opgewekt voor de wind een zonnetje recht vooruit blij met onszelf en de gang die wij erin hadden ik hoorde jou zelfs neurien een voor mij onbekende melodie in een taal die ik niet verstond iets uitheems we stopten en ik vroeg je iets te zingen dat dichtbij bij mijn emoties kwam ookal omdat ik jou kende je…

we wisten dat het water zou komen maar niet met deze extreme snelheid en zo gigantisch massaal dat wij ons zouden verbinden in gedachten woord en beeld met alle leven dat verstaan meteen begrijpen zou worden met inzicht in de samenhang en wij die uiteindelijk zouden delen in het partner zijn van het ectoplasma met onze menselijke…

jij had een blik waarin de wereld schik had een lach die altijd aan ging bij je eerste woord die de kuiltjes in je wangen dieper maakten dan de gespreide bedjes voor de vele kwinkslagen die aan je hingen want daar waar jij was vibreerde plezier groeide creatief in woord en beeld met een niet voor- gestructureerde performance…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

ik hoefde geen letters te vangen zij bleven als vlinders aan de mooiste bloemen hangen vormden kleurrijke woorden die jou altijd liefkozend zullen bekoren ook in de wisselend zacht vlagende wind waar ik licht zoemend jouw heerlijke honing vind…

zelfs in de micro en macro kosmos heeft zijn hand de schepping toegedekt met aarde waar de zomer gaat tot in de superlatieven van geur en kleur dekt aarde in de winter zijn schatten toe beschermt ze tegen kou en snijdende wind in de lange donkere nacht waar soms een sneeuwdek wacht dat oplichtend mens en dier isoleert…

de kleine lieve zachte dekentjes in donskleur al warmend zij hebben onze coronadagen met hun intiemheid gekoesterd juist daar waar tocht het heeft gewonnen van isolatiedwang waait kou de bloemen al vriezend van het behang het wit van winters helderheid met franjes dagelijks leven siert het landschap met zijn gekleurde aanwezigheid…

de stukjes nacht die de dag ons gaf in verkorten hadden net een andere sfeer dan de avond die gewoonte gewijs begon met een verrassing zo had de afsluiting altijd iets in petto dat anderen niet wisten waar zij met een lach naar gisten nonchalant maar ozo nieuwsgierig het donker worden buiten en de verlichting binnen gaven…

er werden kleurige noten gekraakt op een pittig rap ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide ruimte gaf aan een verschroeiend dwaze fan gekte uit de tijd dat deze alles opving van de peuter en kleuter affiniteit tot de opkomende generatie zichzelf en hun schaduwen in de spiegel konden feliciteren met wat er zoal…