Alle inzendingen van wil melker

ik zou je zo een orkest willen geven waarin alle bloemen hun kleuren en geuren in muziek uit kunnen leven een dirigent die ook de kleinste orchideeën kent ze laat wiegen in de bomen van hun dromen kom mee naar de bloemenzee dans in het gras want de voorstelling begint pas als de zon er is zij opent hun harten in de eerste zucht…

nog is het glas niet gebroken maar de breuk spiraalt grillig omhoog jij hebt kunst uit je mond doen ontvlammen in vorm veelkleurig neergezet het groeiproces bleek te gespannen toen is de kiem voor een barst al gelegd we keken en beefden hoorden het scherpe geluid van verscherven hoog boven ons uit de top was gelukkig onbeschadigd…

in het stapelen van tijden beginnen oude waarheden te glijden hun structuren blijken niet bestendig tegen democratische druk met een constant administratief ad hoc houden zij het leven op maar in de reparatiemodus blijven deze heilige huisjes staan bij monumentenzorg zijn zij opgenomen met behoud van plaats en baan zo klit de…

wie zijn wij anders dan de blik in onze ogen met de sprankeling van perspectief en zoete streling van ik heb je lief de vitale duiding van de woorden in onze stem die weerbarstigheid doet scherven om warme liefde te erven het werk van noestige handen dat langzaam de wereld verandert gestaag in het ploeteren binnensmonds foeteren…

wij hebben onze zielen naamloos geopend de pijn geleden van het er niet meer zijn na wanhopige gebeden samen waren we daar zonder gezichten omdat we niets van elkaar wisten tot het moorden in woorden die we niet wilden horen de explosie het geren paniek zonder perspectief de inkeer en het weten dit niet te zullen overleven…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

de speelse wind danst en glinstert in het stof dat hij doet opwaaien het is mijn vrind vaak botsen wij op strand en boulevard hij jaagt scherp zand met hagel en regen door mijn haar maar als wij lopen langs de vloed is hij het steuntje in de rug dat doet mij oneindig goed soms schiet hij uit zijn slof orkaant kusten drijft…

je trippelt lichtvoetig blij over gras dat groen naar je lacht rondt borders streelt bloemen die bloeiend op je wachten geurt hen dichterbij wij prieelen tussen slingers herinneringen waar ooit ballonnen hingen met opschriften van toen nog is je jeugd onvergankelijk vitaal straal jij warmte en liefde naar ons allemaal laten…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

ik schreef met mijn donkere pen schaduwde lichte letters met een krullig accent wist mij in contrasten te verbergen verboden emoties liet ik zo schriftelijk sterven in cursief kon ik mij niet staande houden op mijn verlegen aard wilde niemand bouwen nooit heb ik iets onderstreept de nadruk moest liggen bij degene die het leest…

ik was verdwaald bomen waren al geschraald tot aan de top zon scheen vaag de theatrale kleuren van het glas in lood dat ons de vensters bood van kathedralen in het herfstig bos na zomerlange beden om verkoeling heerst er nu mystieke rust nog zucht de wind kraken takken zacht in een devoot ontroeren zij bezielen nog het kleurrijke…

ik ken de sprookjes in al hun grimmige liefelijkheid boterzachte emoties met vaak een harde realiteit dan beleef ik liever dromen waarin ook onmogelijkheden op een heel bijzondere manier naar boven komen in spannende complexiteit geven techniek en krachten uit de diepst menselijke lagen hun onvermoede energieën prijs wat nooit oplosbaar…

ik hoorde struiken praten had eerst weinig in de gaten maar een vleugje wind droeg hun woorden hoorbaar dichterbij keek spiedend om mij heen naar een andere bron zag gefilterde zon in het donkere groen rook de vage geur uit bewegen van toen een vorige tijd die seizoenen herspeelde in het decor van heden daarbij declamerend van…

de eerste kou trekt langs je huid met vocht uit barre streken de overgang is groot van zomerbloot naar een wat herfstiger leven het speelse is voorbij maar toch liggen de pastelletjes nog warm licht te geuren donker is wat zwaarder op de hand waar dagen korten door lage zonnestand de oogst is rijp in warme kleuren knusheid…

in een voorzichtig tasten naar vlakken die raakten spraken je vingers zich uit wisten direct een gevoelig contact te maken met de diepere lagen van mijn huid traag pulserende stromen werden gewekt om op een hoger niveau te existeren je manueelde de sprankelende melodie van bevrijden met muziek als mentaal begeleider in die…

wij pulseerden wat zagen toe hoe zwarte gaten elkaar radicaal op aten wisten dat er nieuwe energie aan zat te komen ook wij hadden onze dromen een paradijselijk heelal met lange diepzwarte zwaartekrachtgolven die ons liefelijk bedolven ik voelde in de kern van mijn neutronen dat ook de rode dwerg dit ging overkomen wij spanden…

je ogen wijken niet omdat ze kijken alsof zij weten dat schijn bedriegt in het kruisen van de blikken proef ik de altijd durende strijd in het spanningsveld der ikken daar zijn geen sluiers meer voorhanden worden banden strakgetrokken met ontblote tanden ik lach terwijl het altijd menens is een schijnaanval omdat jij naar meer…

langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen…

ik zag grijze wolken roodstrepen door ondergaande zon lachte naar de golven zij krulden licht vonden mij niet dom ik speelde zomaar op het strand als volwassene met water en rul zand joeg wat schelpen door de zilte wind met handen in gebaren van een kind uren heb ik mij vermaakt tijd heeft me voor dit even niet geraakt…

het was zo’n dag dat ik mezelf driftig bezig zag opererend tussen jouw lach en de speren in mijn hart balancerend met liefde en onmacht om aan beiden gestalte te geven in het schizofrene uren beleven ik dirigeer maar mis de basis om op terug te vallen mijn stok verkort steeds meer bereik zodat chaos over blijft weer bloedt…

ik zag jouw schaduw mij kleden joyeus in kleuren van het verleden toch ben ik opgestaan heb eigentijds aangedaan wij kwamen overeen zonder woorden zoals het eigenlijk hoorde geen geluid brak het pad dat stilte voor ons in petto had zo ben ik langzaam in jouw licht gegleden waar wij vroeger elkaar meden lost nu donker…

het gonst voel de trekkracht van vele geesten mensen wirwarren in besluiteloosheid er is geen strakke energiegerichte daadschap streep wel een kakofonie van speldenprikjes die ontladen in de geest zij bouwen spanning op waarin ik niet kan blijven ik vlucht wat schielijk weg van al die lijven de druk neemt af voel mij…

laat maar zien ogen die geen hoop meer kennen neergeslagen zonder licht schouders die te krom zijn om de lasten van de dag te kunnen dragen toon het schrale van je handen die met eelt vervormd nog steeds om arbeid vragen maar in je lach ben jij nog steeds het bloeiend land dat de hand van de schepper heeft gekend tussen…

jij holt maar door neemt niet eens de tijd om even te rusten in zuchtend jezelf zijn getrapt in de val van weten is macht zonder ontzag voor de balans in het leven ja hoofdzaken vergeten in dansen aan touwtjes door anderen gegeven ter volmaking van hun web zij spinnen garen uit jouw spel als marionet halen je in als jij vertraagt…

ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

zwart hoor ik gewichten grommen als ik op het bankje zit laat mijn spieren zachtjes brommen in een soepele lift niet de grote confrontatie ga ik aan bouw alles op in samengaan wij praten over cardio en kracht circulatie en de grenzen onderhouden zo met liefde wat we hebben in dialoog met andere mensen door sport besef je wie…

ik heb vergeleken mierenhopen bekeken de stukken land die zij bestreken voor een krioelend bestaan mensen als olievlek de grond wordt omgezet in een productieproces dat honger moet stillen variatie door mechanisatie de logistiek raakt in paniek door de snelle vlucht naar de stad waar alles zich samenpakt zonder privacy en cultuur…

ik zwaai naar het licht achter me volgt de schaduw nog zonder gezicht pas als ik kijk mijn handen laat zakken is er weer de oude egaliteit toch heb ik gezien waar zij is verdwenen door aarde en stenen finaal terug naar af om weer te verschijnen als licht wordt geblokkeerd en energie is geabsorbeerd…

het glas danste niet wel de beelden die in aansprekende kleuren hun acte de presence weerkaatsten ik zag hoe jij door kleine hand en vingergebaren de groep leidde met ogen hun passen en richting lief duidde jij schitterde lach die opbloeide in de grote finale gestreeld door fleurig fluweel in een ovationeel dat de hemel haalde…

soms zijn wij de logische verbanden heel diep van binnen kwijt in ervaren dat denken niet meer zijn hand reikt aan onze zinnen wij de wereld gaan beleven als toevallige incidenten waarbij oorzaak en gevolg bestaat uit niet gekoppelde momenten in blokkeren proberen we de flow weer op het goede spoor te krijgen rangeren zal…