Alle inzendingen van wil melker

ik ben het spelen verleerd vingers en handen doen alles verkeerd waar vroeger fantasie snel gestalte kreeg blijft de vloer nu akelig leeg ik filosofeer denk en probeer maar de spirit vonkt helaas niet meer mijn geest is bezet met tal van structuren zonder ruimte om bij te sturen ik moet weg de ballast overboord naar zand…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…

handen roerloos op elkaar aderen goed zichtbaar onder de tere dunne huid grijs piekte het haar in de late middagzon ineen gedoken zat zij daar maar waar blikken vaak afwezig zijn vonkten haar ogen met onverwachte helderheid haar stem die nog alle tonen kende gaf stevige repliek zij was niet ziek alleen het lichaam wilde…

ik zie in jou de volmaaktheid van de schepping eindeloos glad en rond niet het vierkant harde masculiene de grove hoekigheid van korte rechte lijn maar ruimte voor speelse harmonie met warme emoties zonder confronteren een eeuwige boog die vloeibaar wordt als liefde niet door tijd zal worden gestoord…

ik heb ze gezien gezichten die alles van iedereen wisten in lijnen hun bijbel gelezen met verhalen over het leven de overtuigende handen die met spinsels van woorden verbanden leggen langzaam onze vrijheid beletten door het begrenzen van perspectieven zij zijn de dieven die in het bestaan onze toekomst verloren laten gaan…

ik ben de trap op gegaan in het huis vol gedachten het was me te veel werd meegenomen door sterkere krachten in confronteren wilden zij mij hun meningen leren ben die chaos nu even ontvlucht voor wat stilte en rust had alles op een rij was blij dat ik vroeger achter me had gelaten maar met de sleutel in het slot schrok alles…

het was een verboden touché van twee in een lokaal een op een bij open deur bleek alles mogelijk zelfs gordijnen wapperden zijden in wellustige geur het hoogpotig protest kwam van een verwaand nest dat haar zin niet kreeg ook al deed hij zo zijn best de school protocollen zijn flink doorgeschoten in relationele sfeer alleen…

mijn penseel danst zwierig op kleurige muziek krult lieve streken op het linnen in de format van een melodie laat licht en donkere partijen niet met elkaar strijden maar middelt met oplichtend perspectief verlopend in diep vergezicht ik voel hoe magie mijn handen overneemt zie ze bewegen in spiritueel leven een mystieke stilte…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

zij schreeuwen loze kreten die verwaaien nooit begrepen woorden die ooit zin gaven aan leven ik ben begonnen met luisteren in de stilte van niet weten daarna fluisteren om de vaste cirkel rustig te doorbreken inspreken was de trigger zonder echt te preken met het bespelen van emoties kregen wij oneliners op zicht voor…

ik wiste de mist boven water en weide opende hemel voor de komst van de zon liep door kou van de nacht in afnemende schemer zacht wekte licht en riep op tot geritsel en fluister in eerste tonen zongen al vogels donker uit bomen een zomerse dag zo eentje die de schepper graag zag…

er was iets met die ogen al hield je de knuffel ondersteboven ze keken je altijd aan heb geprobeerd weg te lopen maar hun blik ving mij voor ik de deur had gesloten ze hadden iets vragends in een verbazend waarom kom jij niet dichterbij speel met mij koester en kriebel met warme handen dan zie ik weer je blijdschap en lach…

ik heb mijn droomwinkeltje gesloten alle snuisterijen weggehaald van de kleine toonbank vol tovers heb ik met veel moeite afstand gedaan de chique balie met gebakken lucht nam al nooit een grote vlucht glimmers en glanzers waren niet aan te slepen maar werden ook snel weer vergeten een paar kleine knuffels waren mijn stille vennoten…

ik heb mezelf verloren in de snaarvibraties van de viool ging mee op ontdekking in eerst kleine loopjes pas later met twee we dolden naar buiten rolden steeds verder in ons eigen geluid hebben niet omgekeken op echo’s gewacht ter bevestiging van onze lach in loslaten wisten wij de hoogste tonen te halen net voorbij totaal vrij…

ik heb gezien hoe het oorlogspuin ooit twee glooiende heuvels hebben doen groeien in kaal land boerderijen langzaam plaats maakten voor nieuwe wijken met groen hoge flats en scholen kerken uit religies van toen voor een kind was de wereld een paradijs de techniek gaf al zijn geheimen prijs over bouw en architectuur ademloos hebben…

het voelt als prikkeldraad en haalt me open jouw goede raad scherpt punten aan waarover ik zal lopen jij bent niet het fluwelig type dat mijn weerbarstigheid zal strelen deelt gewoon kordaat de lakens uit zonder te bevelen het lijkt een compromis maar contracten zijn er tot op heden niet diepte is genivelleerd de hoogte hebben…

mag ik zacht met jouw hand langs ons bestaan gaan in verbinden bloemen kleuren samen de mêlee van geuren keuren in hun heerlijke diversiteit met onze ogen wolken schouwen luchtkastelen bouwen in het speelse wit tegen oneindig blauw daar waar onze handen raken stroomt fysieke energie die onze liefde eindeloos op zal laden…

ik heb de wind niet eens gevoeld maar de strakke aanblik die jij biedt is magistraal het dreigend wolkendek verschiet waar jouw profiel oprijst tegen het felle licht van de brekende bui zoals cheops torent in piramide met magische ruimten zijn wachters wereld zien verstil jij in mystiek omdat jouw stilte praat met de verste planeten…

ik zie je ogen donkeren maar hun geheimen lichten op in het schalks wegkijken je lach gaat mee naar een niet voor mij weggelegd perspectief in de verte van de tijd nog heb ik jouw hand en vingers vast voel je hart pulseren met vitale warme kracht maar onnavolgbaar zweef je uit mij weg in een lichtend spoor van mystieke onaantastbaarheid…

praten gaat te snel zijn spraakwaterval verslist in klanken waarbij klinkers hun mooie volheid verliezen het is geen kabbelend beekje dat lieflijk stroomt langs meanderende lichtgroene oevers het hutst en blutst spet en sputtert in speelse kolkjes die klaterend rollen en dollen in jeugdig enthousiasme is hij uitverteld stilte…

ik zie gedachten rafelen in wit oplossen in het warme licht van zon sommige donkeren pakken zich samen om in een dreigend gebeuren te ontladen daartussen dansen anonieme woorden op wind zonder keuze kameleontisch van kleur nog onbepaald is hun voorkeur voor het spinsel van beelden onder regie van humeur ik draai me om lach tegen…

ik heb jouw foto sterk uitvergroot jij bent dichterbij gekomen zacht je stem aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens…

wat realiteit ontkent geeft juist een zachte vleug aan het leven zoals verrassing een product is van ontdekken ontkenning vaak bevestiging mist natuurlijk kijk ik altijd maar of ik alles zie blijft een vraag van kwaliteit diversiteit is onze schat maar het bestaan heeft al snel zijn eigen keus gedaan waar echter tegendraads het…

ik speelde met lijnen van het perspectief de horizon werd irreëel alsof hij danste op muziek ook het geluid vibreerde andere tonen waarbij de melodie totaal afweek van het gewone ik zag een grotesk wereldbeeld waarin emoties vingers kregen voelde hoe normaal ging tegenstreven verloor zo mijn houvast liet me willoos gaan in een…

ik heb ooit alle paden van de logica gevolgd zij gaven mij geen ander perspectief dan de doodlopende weg ik wist waar ik was en weer zou zijn na vele stappen er bleek iets te ontbreken voelde dat het bestaan inspiratie en intuïtie totaal uitgeschakeld had juist het onvoorspelbare gaf mij een flow deed mij kicken als ik op twitter…

ik heb het zand en de rotsen van eonen geleden gezien de diepe kleuren spraken mij aan in een zinderend heden nog hangt de waas van hun gebeden en leven over het land gevangen in onherbergzame oorden waar zij de tijd trotseren proberen te ontsnappen uit generaties inteelt door een nomadenbestaan hun magie is verloren in het…

mag het even hemel zijn in je lach en ogen op het bloemblaadjesfestijn ze dwarrelen omlaag in duizend kleuren golven op de wind een spectaculair gebeuren ze kleden jouw gracieuze vormen in de haute couture van de prille lentenatuur jij bloeit als nooit te voor volmaakte schoonheid in paradijselijk decor wij zingen dansen rond…

waar ik loop wandelen schaduwen mij rustig voorbij zij zijn niet van mij maar passeren zonder ooit terug te keren verdwijnen uit zicht in het gaan en toch komt altijd de volgende eraan hun lichtbron heb ik nooit kunnen traceren in een frequent proberen vorm en lengte verschillen soms wenken zij alsof ze iets van mij willen…

ik wil het spel niet meer spelen van alles nemen en heel weinig geven ken de decors met hebzucht belicht applaudisserend publiek naamloos uit de kudde gevist bekende gezichten uit het glamour en societygebeuren liegen hun lach in valse kleuren ik zonder me af kan met de manipulaties in opvoeding en werken niet leven voel me outcast…

ze reiken en kijken vragend omhoog de wilde bloemen in mijn wei hun muziek die altijd gelijk loopt met de zon verstomt in het gras nadert langzaam een massaal gebrom chitine knispert in duizenden doorzichtige vleugels op poten zij vliegen op tot grote hoogte in hun paringsdrang meeuwen zeilen door de lucht met de mier als…