Alle inzendingen van wil melker

zijn vleugel was niet gebroken er waren wat pennen vervlogen op een fenomenale vlucht zijn plots verschijnen uit het verre ongewis de formidabel diepe duik een schitterend gezicht er was geen keus voor de vis die hij als prooi verkozen had samen kwamen ze boven hij triomfeerde in dit spel van de natuur zij was op de verkeerde plaats…

zeeën vol kleuren verwateren langzaam aan blote voeten waar vroeger geuren golfden kabbelen nu vruchten in beginsel ooit zwermde wind zacht zoemende bijen langs iedere weide waar licht voor snelle groei heeft gestaan zet warmte de oogst dik aan zon zee en land volgen zonder ingreep van mensen nog steeds zijn scheppende hand…

zacht regeert de mystieke vleugelslag in kerken en tempels het vaak religieus onbekende straalt al van verre zijn hoop gebouwd op meridianen van kracht uit een lang vervlogen wetenschap gesticht om gezicht te geven aan hen die in geloof en liefde willen leven generaties gebeden mantra’s en offerandes gaan naar goddelijke handen…

ik voelde zon maar zag hoe wind vriezend door de schaduw gleed je warme ogen namen me mee ik pakte je handen wist de kou die jij leed lichaam spreekt zonder woorden de taal van samen in elkaar bekoren liefde en verdriet dansen leven in balans als een lentezon die vriest in het zijn van tegenpolen…

ik zag de hand voelde vingers maar het echte contact ontbrak de band om mijn maag werd steeds strakker in een vreemd ervaren zelfs de tijd tikte traag in wachtende seconden door verdichte lucht een vage zucht met de laatst gemompelde woorden brak het moment in nieuw ontwaken zijn er geen vragen heb mij afgewend de dood…

de sloop waart in de wijk nog staan er naoorlogse karkassen uit de snelle nieuwbouw toentertijd wat ooit een warm en intiem thuis is geweest wordt nu zonder enig mededogen uiteengereten gedoemd om te vergeten nog resten sporen op geverfde muren en behang zij openbaren stukjes leven uit verstreken jaren hun wereld was niet bang…

ik ken de blikken maar zij zeggen mij niets meer voel handen op schouders ze doen alleen zeer zeg woorden die zo verdwijnen in oost-indische oren wanhopig zoek ik een uitweg in alle negeren neem stilte als vriend om terug naar mezelf te keren heb het gedruis naamloos verlaten niemand had iets in de gaten…

de grove vezels op de rug van het tapijt zijn gemaakt op het trotseren van de eeuwigheid in grijze stof verbinden zij hun schoonheid met de aarde in het dragen van de werkelijkheid tijd en plaats bepalen in grote lijnen het weefpatroon dat opgevuld wordt met persoonlijke structuren in voortborduren zien we ogen en de lach uit het…

ik weet dat je handen er zijn maar mis in pijn hun strelende vingers het zachte raken in onverwacht kippenvel maken als ik even niet kijk ook jouw stem is vaak bij me de woorden komen steeds dichterbij als zelfs je ogen gaan spreken dan breek ik in mijn liefde voor jou…

ik hoor het ruizelen van woorden uit de bomen van mijn dromen die ik optuig in mijn geest het is een feest van groene blaadjes prille tonen op muziek van lente als de winter is geweest in kleur bloeien akkoorden als zinnen zich formeren volgens regelen der kunst schrappen en opnieuw proberen wind draagt traag wat inspiratie aan als…

hij lacht hem wacht een zekere oogst zijn winter scoort als lente in het ochtendlengen gloort heb uw vijand lief is ook zijn bestaansadvies nog zijn de mensen bang voor hem in al een levenslang samen omarm wat niet te ontlopen is geef je schaduw een gezicht ook hij is aangedaan als wij alles maar laten gaan samen verder…

zacht glijdend ging alles voorbij als deel van mijn leven onopgemerkt ik en hij met de eerste stappen kwam er verbazing een lichte schaduw volgde mijn passen maar het bestaan was speels en jong zelden keek ik ooit om tot een eerst confronteren er was geen ziekte of dood in mijn jeugdig pakket tot het overlijden van oma hem naast…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…

zij hebben stilte langdradig gemaakt uit hun gespreksstof was al lang geen goed garen meer te spinnen handen schikten bloemen zonder hart in vaal licht dat de kleuren versluierde en vorm geen schaduw gaf het mooie patina van liefdevol gebruik verdofte en straalde nog amper zijn warme toegenegenheid uit nog zien zij elkaar maar…

ik zag de zee maar kon de snelle waterbloemen niet volgen in hun dalend en rijzend racen naar strand waar ze in schuim kapot sloegen onder de harde hand van een straffe wind tot niemand ze meer vindt ik ben toch terug gegaan in kalmer tij bij een volle maan om ze te determineren en hun namen te leren wilde hen niet in anonimiteit…

zij hadden hem geschoond en met witte doeken omwikkeld zacht in het graf gelegd in stilte baden handen met ongezegde woorden van liefde en trouw harten vol verlies en rouw toen zij in de vroegte weer verschenen bleek de grafsteen verdwenen de tombe was leeg in schrik en verwarring zijn zij teruggelopen de mare was hen vooruitgesneld…

vandaag lopen de sporen niet naar behoren zij wijken zover wij kunnen kijken bloemen reiken hun mooiste kleuren maar deinzen als wij ze willen keuren zelfs het licht heeft iets onbestendigs in licht bewolkt schijnen lijkt blauw te verdwijnen mijn woorden raken jouw snaren verkeerd laten stilte weer dansen op vermeende dissonanten…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

ik heb wit gezien waarvan de schaduw bewoog toen ik opkeek wist ik dat het vloog kon niet naar boven lopen in banen zonder licht dacht snel op te stappen maar had totaal geen zicht door mijn grote vriend van boven kon ik het licht laten doven maar was ook meteen mijn schaduw kwijt dan is het witste wit verdwenen in een wereld zonder…

ik heb mijn mand gevuld met paasstukjes een indrukwekkende bloemenzee waarover ik hem ooit zag lopen de vele kleuren vertellen het verhaal van de geboorte af zijn leven en in opstanding geloven in het donkergroene van getshemane kleurt paars zijn ongerechtigheid zoals pas later blijkt hoe judas loog terwijl hij naar hem kijkt tijdens hun…

ik heb bloempjes voor je gepakt zij bloeiden gewoon langs het pad de eerste stralen zon heb ik geregen tot rozerode kralen uit het blauw van de lucht streepte ik wit kant van de wolken heb alles verpakt in het bies van de mand die rondde onder mijn hand zo groet ik jou op dit vroege uur waar lente nog schemert naar het zomervuur…

jij bloeide muziek mijn lieflijke vergeet-me-niet ik hoorde je groeien in de border van mijn tuin jouw groene preludes wiegden harmonieus samenzijn ik zong in het ondergaan van zon mijn kleine aria’s jij knopte tonen tot liefde kleurde refrein ons afscheid was stilte met de melodie van pijn…

ik sprak over spel zag in hun ogen winst en verlies wist hoe zij werden bedrogen want spelen was het echt niet toeval en willekeur krijgen op het eerste gezicht een prachtige kans maar in herhaling van zetten gaat winst op den duur naar de bank wij zijn het spelen van vroeger verleerd pure hebzucht is wat ons nu motiveert…

mijn gedachten dwalen af terwijl wij wachten jij op een stoel en zonder tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog…

de kinderen zijn weggebracht het is nog bijna nacht de opvang stil pas later in de school is er eindelijk de eerste lach het dagelijkse weerzien voor een lange dag waarin alles van hen wordt verwacht traag donkert een lome middag naar de avond toe ophalen met vermoeide groet in haastig warm eten smaakt de dag herkauwend naar…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

ik dacht dat ik niet vliegen kon maar heb me vergist ik zweefde al voordat ik dat besefte en het zeker wist los van aarde zonder vleugels en geluid het lijf bleef rustig thuis er was een knopje omgegaan keek niet meer tegen alles aan de details had ik al ooit bekeken projectie in de geest weefde volmaakt beeld toch ben…

ik speelde met vlaagjes wind zand en wat water wist de zon in het blauw met zacht witte wolken ik kende haar hand die ik af en toe zag lange vingers gevuld met snoep of een glas hoorde haar lach boven het geruis van de golven uit keek om me heen alles vloeide ineen zuchtte zachtjes geluk…

het schreeuwt nog geen pijn maar rafelt aan mijn zijn voel met mijn geest dat er iets vreemds is langs geweest waarvan sporen die niet bij mij horen mijn lichaam activeren tot een verdediging in een proberen het lijf te normaliseren zekerheden worden op de proef gesteld tegen dit externe geweld nog ben ik niet geveld door…

het schrijnt vervaagt in kleur verdwijnt uit vorm lost op zonder geur nog zoemen bijen boven de bloemenwei maar hun oogst is schraal door afnemende diversiteit mijn kleine biotoop sterft een langzame dood imkers rouwen omdat zij hun volkeren niet kunnen houden monocultuur is het unieke verkwanselen in de natuur kijk naar kuddes…