Alle inzendingen van wil melker

het fladderen door het leven lijkt voor jou voorbij nog kunnen je vleugels alles geven is honing heel dichtbij maar hun kleuren bleken breken in de zomerzon de tippen zijn gespleten een koude nacht zal jou ongemerkt doen overgaan je vleugels nog gevouwen je lijf blijft stilletjes staan wiegend op de ochtendwind die in jou zijn…

er is altijd dat vage voor een mens alleen bijna niet te dragen gevoel dat alles onecht is ik zie maar kan er nooit bij komen de horizon is vaak een obstakel voor mijn dromen filosofeer over de diepte van bestaan daal dan af in een steeds nauwer wordende spiraal waar angst de sfeer bepaalt in een totaal verloren zijn door existentiële…

zij hebben hem geschud geslagen en afgeranseld met lange stokken de hoogste takken van vruchten ontdaan hij bleef stoïcijns wist dat dit al eeuwen zo werd gedaan spijzigde hen met kruidige olie uit een eerste pers deelde het leven van de inwendige mens had weet van alle geheimen was generaties lang in iedere binnentuin en…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

ik heb mijn handen bekeken die een leven lang liefde en tederheid hebben gegeven maar die ook vaak ongeweten zijn meegegaan in de hypes en trends van het moment milieu en omgeving hebben beschadigd pas later constaterend dat ook het eigen nest onherstelbaar is verpest zij hebben het spreken verleerd als werktuigen van de…

zacht opent zich de wereld langzaam kiest alles zijn plaats ik vergelijk en kijk of alles nog op mijn laatste update lijkt zie meteen verschillen in vorm en kleur een vreemde geur is het wel mijn wereld die ik heb gemist of heb ik mij schromelijk vergist het bestaan dat ik heb opgebouwd bekend en zo vertrouwd in vergelijk…

het regent olijven tussen stukken schroot en puin stof van eeuwen dwarrelt moedeloos in de oude binnentuin ooit waren muren zomerwit kleurden geuren siësta in restanten schrijnen zij wat er van over is er is geen mens om de oogst te rapen alleen wanhopig klagen waar ooit stilte heerste van de middagrust fluiten bommen in…

knip maar met je vingers ik ken je lichaamstaal in subtiel gebaar altijd zal ik jou beschermen ook als je blik wordt gedwarsboomd door onverlaten in hun boosaardig perspectief en je lach in haar hemelse reikwijdte wordt geblokkeerd door schaduwen van valse echo’s daar waar je tranen vloeien zal ik ze drogen en zorgen laten vervluchtigen…

jij bent het enige boek dat mijn hart sneller doet kloppen de titel is al een mysterie op zich opent vele werelden in droom en werkelijkheid jouw naam pontificaal op de omslag uitnodigend en innemend vol lading en passie er is geen proloog jij staat en de wereld verandert waar je ook bent of gaat ik lees je en leef in iedere…

ik voelde dat tover als oud geld aan jouw strijkstok bleef hangen jij speelde niet onbevangen de onbekende tonen van historische bladmuziek je had een willekeurige greep uit de stapels familietraditie gedaan met de hand beschreven en enkel ooit door blauw bloed gespeeld er kleefden intriges cultuur en decadentie aan de loopjes…

ik heb ze in alle maten petten en hoeden voor iedere gelegenheid kan uiterst snel wisselen als er zich een opening voordoet in plaats en tijd jij bent naturel hebt geen rekwisieten praat altijd gevat met de stem van je hart terwijl ik adviseer coach jij met warme blik en zachte hand je lach ter overbrugging in vele maskerades…

ik heb gevlogen zij hebben gelogen over de zwaartekracht wist dat ik het in me had niet gebonden aan mijn lichaam was de opvoeding met normen en waarden voor een geoliede maatschappij een opleiding die alle grenzen sloot door commerciële bruikbaarheid maar ik was het zat ben ontsnapt aan deze mensonterende dictatuur ik vlieg…

jij haalde als zovelen bedachtzaam je smalle vingers door het lang blonde haar een schijnbaar achteloos gebaar de afleider als ogen op zoek gaan naar meer klaar zijn met uiterlijk vertoon want schoonheid wordt saai in een droom zonder ziel juist het unieke straalt onderscheid niet zoals bij anderen maar met jouw kwaliteit…

het gaat zo snel voor je het weet is de maatschappij totaal ontwricht heeft de tv een internetgezicht waarop je alles kiest in vrije programmering you tube is een eindeloze teaser die jij interactief van commentaar voorziet bloggers en vloggers dingen naar jouw gunst want jij als volger bepaalt hun kunst op netflix ben jij…

ik heb vanmorgen vroeg met mijn merel gesproken hij is van zijn hoge tak af gedoken kwam goed in zicht zag zijn wakkere ogen vol blijdschap over het eerste licht begon mij omstandig uit te leggen hoe hij zich tegen indringers verzette het territorium was van hem en zijn griet hun nestje en liefdesgebied ik begreep hem draaide…

zijn vingers trilden na een nacht doorgehaald hij was te laat maar zijn lach ontwapende zij waren alert hadden vast de juiste stand van zaken al lang in de gaten nog kon hij op hen bouwen ze vertrouwen maar zijn credits had hij al verspeeld hij sneed zich een weg in de vreemde tussen alle hulp door die zij hem verleenden…

het is de alleen zijn pijn die nachts uit schaduw zijn tanden krijgt vol venijn aan zekerheden vreet als ik zweet van angst zelfs licht kan niet verdrijven wat uit donker naar me toe komt schuiven een radeloze schreeuw kan ik totaal verlamd nog panisch uiten voor ik wakker schrik gedesoriënteerd dacht bezig te zijn aan mijn laatste…

er was geen waas of een aura met vreemd licht ik was compleet de wereld kwijt in een demasqué van gewoontes keek ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel…

waar aan verjaren nog een stoffig image kleeft is het bij jou altijd feest natuurlijk is er de terugblik op wat is geweest in een nostalgische caleidoscoop maar door je lach die nog straalt met jeugdige vitaliteit vergeet ieder die tijd kijkt in bewondering naar de souplesse waarmee jij je door het leven beweegt verbazing over…

de tak dreef beschreef met levende woorden zijn langzaam sterven op de waterspiegel hij gaat land en hemel niet beërven maar zal zich in veelheid van zaden op toekomst beraden had de pech dat een bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte…

we hebben de witjes gezien op gele velden een zomers palet vol speelse helden in naamloos fladderen vrijwel niet te volgen in het kleine doelloos vlagen van een warme wind die al die duizenden moeiteloos kan dragen daar waar thermiek de kop opsteekt krijgen zij eindelijk de hoogte die hen doet verdwijnen in het ijle wolkenwit…

ik zag je verdwalen te midden van al die mensen ben je gaan halen ogen afwezig bij een moeizaam bewegen je woorden warrig en vaag heb jou een arm gegeven zijn uit de drukte geraakt je begon langzaam op te leven glimlachte met excuses in je blik voor de overlast die jij mij gaf je wilde geen koffie moest nog wat doen gaf mij zomaar…

jij laat nu al zoveel lente zien dat zomer daar amper van durft te dromen je prilheid is voorbij jouw volle bloesems vullen de hemel met hun oneindige diversiteit pas als de kleuren gaan vergroenen tot volwassen blad komen lange dagen op jouw pad waarin jij de volheid van bestaan in al zijn vormen kan genieten en je nog onbezorgd…

toen de schepper het paradijs voltooide met zijn gelijkenis spraken heilige boeken en geleerde schriften mannentaal de vrouw was uit de man geschapen om zijn eenzaamheid goed te maken pas hun eenheid brengt nieuw leven dat de toekomst perspectief moet geven in die dualiteit verandert steeds het onderscheid door de modische competentiestrijd…

ik heb de bloemen gezien bloeiend met paradijselijke pracht volmaakt in vorm en kleur wiegend op eigen muziek in stralend reiken naar licht op ranke stelen een schitterend gezicht maar ik wist dat hun wortels een gif bevatten met het vuur van de hel in scherp vertakken doorsneden zij grond de duivel als onschuld vermomd…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

je straalde zachte muziek in vloeibaar bewegen beloofde al hemel zonder dat jij je ziel had gegeven streelde mij lieflijk met je wat donkere stem vol zinnen die ik nog uit het ooit paradijselijke ken ogen namen mij mee weerloos verliefd liepen wij langzaam naar zee waar we in zand onze eerste liefde hebben beschreven…

ik stuur mijn boodschap met de wind een witte duif draagt letters die jij zo kleurrijk vindt storm en regen trotserend laveert zij op instinct opgetogen rol jij de boodschap uit van boven in zinnen mag ik jou op afstand nog steeds beminnen ik zie je lach weet dat jij mijn kaartje hebt verwacht…

jij oogt storm in met vlagen hyperactief bewegen ik kwam je tegen tussen de buien door gelukkig geen regen jij voer uit tegen mij zonder een bekende reden ik liet je razen trachtte een evaluatie te maken van jouw averij pas later in rustiger vaarwater kwamen de tranen het mooi weer spelen is gedaan donkere wolken kunnen je…

je draait en kolkt spiraalt wolkend hoog in de lucht demoniseert de zon met regenbogen water door brekend licht jaagt cumulus in zwart naar een nog heldere einder hoost daar alles plat doezelt in zomer verspilt tijd van de dromer met warme landerigheid jij bent mijn heerlijke windekind leeft van lucht lacht in iedere vlucht…