Alle inzendingen van wil melker

soms stap ik over op een eiland onbewoond en voor mij alleen laat de wereld los die in mierenhopen leven met hun eten drinken en gebeden zie eindelijk in verbanden hoe wij mentaal onthand zijn met ons fysieke lijf heb mijn grip voor even prijsgegeven lig daar beneden terwijl mijn geest is uitgetreden de rust geniet van niet…

ik zag je spelen jij had de lach van duizend minnestrelen in een lieflijke variant een stem met minstens drie octaven die jij heel frequent afwisselend op liet draven ogen die traag loken met tranen van kinderen te vinden op een zigeunerschilderij jouw onhandig bewegen bleek een zegen voor de act die jij van nature speelde…

ik heb de film in je ogen gezien de meeslepende muziek van je stem gehoord na het laatste akkoord zijn wij naar buiten gegaan stilte sprak ons aan in samen lopen ontwarden wij knopen die ons hinderden in het dagelijks bestaan streken plooien glad die wij al niet meer zagen in het dagelijks dragen van dezelfde last we hebben…

je wuifde ik lachte terug herinner me wolken drijvend op hun rug een trage zon waarvan de stralen stil leken te staan in het verloren gaan van tijd in wachten bevroren keken we naar elkaar het moment van breken kwam snel daarna jouw transparantie knapte toen ik met een woordloos afscheid jou diep op je ziel trapte onoverbrugbaar…

zij hebben de ogen afgewend spelen in de wereld van blauw licht zelden zien zij een gezicht als zij kijken dan ontwijken ze de blik een reflex die rust moet geven na een jeugdig leven van alert moeten zijn in totale uitdaging zijn zij ten onder gegaan alles was gericht op status en een goede baan zelf zijn zij kind gebleven…

grint knarste sprak luid zijn onvermogen uit mij ongestoord te laten gaan ook wind deelde dit decor waaide strak tegen op het zelf bemeten pad jij zat op een bankje vlak bij het water te midden van druk snaterende eenden die natuurlijke stilte wel een heel eigen invulling verleenden met hun hongerig gekwek toen ook de boom…

ik voelde hoe een koele wind mij plots omgaf wist je lach jij opende deuren die ik nooit zag schaduwde het felle licht met je begrijpende blik in dat goddelijk moment van harmonieuze rust heb ik je gekust de zachtheid van je huid ervaren teder hebben wij ondanks de hitte hemel kunnen evenaren…

ik heb ze gezien de vingertjes geheven het eerste lichte beven bolle wat kalende koppies met ogen nog steeds gedreven snorren en baarden compenseren verlies van de ooit wilde haren op het randje van betweterij verkondigen zij nog normen en waarden ervaren door vele jaren veranderingen volgend blijven zij trouw aan hun bron…

ik zie het sterrenlicht voel de diepte van onbegrensde ruimte met het tweede gezicht uit zwart schitteren in contrast de vele zonnen waarmee de schepping begonnen is door wiens hand is niet relevant namen sluimeren in oneindig weten zonder vergeten ik kijk naar de hemel voel de magie van ooit zijn verdwenen en nog zichtbaar in…

het was warm in het spel van zon en wind dat zomert langs de kusten verstrooiing geeuwt zijn honger in gedachteloos vervelen schoonheid bleekt in veel gezichten delen drinken is gegund omdat het dorstige tekort wordt aangevuld met bier en wijn voelt verbranden nog geen pijn pas veel later als de vlakte weer verlatenheid blakert…

ik ben onder de aarde gekropen wist niet meer wat boven was heb het leven geabstraheerd het bestaan radicaal binnenstebuiten gekeerd gelijkheid voert nu de boventoon een droom met alle alarmfases op nul er is geen voedselketen meer de jacht op elkaar is eindelijk opgeheven aan het nieuwe manna doet ieder zich te goed er is…

eerst is het onkruid opgeschoten zijn macht aan groen deed veel beloven diversiteit heeft alles uit de kast gehaald alleen het bloeien bleef wat soberder en schaars heb struiken geplant als ordening van leven ik snoeide het snelle groeien om er vorm aan te geven ook bomen zijn er gekomen in naar de hemel reiken dacht ik dat zij…

iets kleins onooglijk en toch heel warm en fijn we raakten verrassing smaakte ons geheim wij pinkten om als volwassenen toch nog te scoren bij de stelletjes te horen met hun lieve zomerdroom verstrengelden onzichtbaar maar vol intimiteit in zacht geven en subtiel ontvangen van intens verlangen…

ik wist je op de valreep nog te kussen dacht ons kleine misverstand te sussen met een lieve lach maar de tranen die jij verborgen hield had ik wel gezien onrust knaagde in het mezelf afvragen of dit wel nodig was had het afgedaan omdat ik dacht dat het niet tussen ons zou staan heb de wereld maar laten wachten ben naar je…

chaos heeft danig om zich heen gegrepen ons bestaan aan een smalle draad gehesen met de zeis al aan de voet nog zijn de wortels krachtig en vitaal maar in zuidwest heeft wind een andere geur en kleur gekregen vreemde vlaggen worden daar gehesen als de stormbal staat wij buigen door massaliteit willen het oude bos niet kwijt veren…

vaak is symmetrie de echte schoonheid niet pakt snel de blik maar stilt in saaiheid bij nader zicht het zijn details kleine oneffenheden die de natuur per ongeluk vergeten is om netjes af te kleden zij naderen het volmaakte laten in kwetsbaar zijn de nog ontbrekende schakels duidelijk zien het intrigeert omdat de hemel wenkt…

ik voelde de wind van herinnering zag zon oplichtend wolken kleuren wist dat jij mijn intiemste gedachten ving in kabbelend water kaatsten je ogen een lach ruiste in opschietend riet jij hebt mij toen in de boot genomen voor anker gingen wij nog niet…

ik heb tussen noten gelopen partituurde de tijd kende hun hoogte wist de melodie altijd vooruit in alerte blik speelde zonder geluid de klanken waaierden uit ontmoetten gelijken zonder te strijken vormden fortissimo in akkoorden piano aan om een vitaal accent te horen die muziek is niet vluchtig verdwijnend maar vult de lucht…

ik speelde met schaduw om de zon te ontlopen het rechtstreeks contact was mij voor even verboden zag licht in vele stralen traag neerdalen in het schimmig koel bos ik zocht het donkere op verbaasd over de vele verschillen in flora en fauna waande ik mij al gauw in een totaal andere wereld waar duister zonlicht als standaard verving…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

we dansen op de donkere klanken van een lange avond vol weemoedig licht met wisselend zicht op glanzende kasseien waar culturen raken in samen eigen talen maken gezegende grond die ooit stond voor broederschap en vrijheid waarvan de klank teloor ging in elkaar niet meer verstaan proef het bittere zout van strijd tussen arm en rijk…

ik pluk geen bloemen meer om weg te geven ook zij willen bloeien en leven ik neem je mee naar de plaats waar zij groeien zacht door alle seizoenen vloeien zij openen en wiegen op de wind die wij voelen kleuren in warme zon vertellen in vruchten hoe generaties vluchten voor noodweer en onvruchtbare grond zij overleven en willen…

ik heb stilte hart gegeven voor dagen en weken een veilige schuilplaats tegen woorden die zich steeds herhalen in torenhoog stapelen zonder uitzicht te geven op een nieuw perspectief uiteen vallen om weer stof te kunnen geven voor hun eigen replica’s een plaats waar letters hun nieuwe fundamenten gaan leggen die in begrijpen…

soms draai ik rond hebben woorden kop nog staart rollen zomaar uit mijn mond het lijken zinnen maar verbinden doen ze niet gaan steeds meer fragmenteren hun betekenissen derangeren brengen chaos dichterbij vergroten afstand tussen jou en mij licht ontspoord kijk ik om zie jouw gebogen rug als stootblok tegen hevige compassie kan…

ik hoef de edelstenen van je schitterende talenten niet te poetsen jouw goud en zilver hebben hun hoogwaardige glans al van nature in het kristal van je stem smelten warme tonen tot strelende melodie met de bekroning van een stel stralende ogen komt eeuwige schoonheid boven ik weet je volmaakt in tijdloze liefde geschapen jouw…

ik hoef jou niet met bloemen te tooien jij bloeit vol uit de schoonheid van je huid opent in een zee van groen en lacht jouw speciale kleuren kust met je fijnste geuren zelfs de wind kijkt jou naar de ogen in het zomers gedogen van schapenwolkjes wit scherp contrasteert zon met donker loof dat schaduw en koelte oogst aan de rand…

grote gebaren hebben je niet kunnen imponeren voor gewichtige woorden ben jij nooit gezwicht je raadselt dan altijd een warm lieve lach die ik lief heb maar weet niet wat jij echt denkt zelden heb jij je afkeuring laten zien een licht fronzen misschien ooit zal ik weten hoe oneindig diep ik in jouw hart heb gezeten…

ik heb jou een enkele reis paradijs gegeven omdat ik weet dat jij mij daar vergeet ben alleen hier gebleven op weg naar de hemel die ik mezelf heb beloofd in het bestaan krijg je nooit iets voor niets ik moet gaan zonder omzien de rest laten staan…

ik dwaalde in het wit stilte dwarrelde in fragmenten uiteen kleefde en beklemde geen enkel impuls drong daar door heen er was te weinig afstand om alleen te zijn in pijn die ik niet delen kon ik snakte naar contrast het onderscheid dat weten liet waar ik nu was miste de kleine schaduw van geluid in lichte trilling op mijn huid…

zij weet van de thee speelde als vroeger met lepel en schotel verkende met vingers metaal en porselein lachte om de geluiden ze klonken blinkend anders in herhalen droomden eigen verhalen van het grote servies met kannen en schalen om samen in te verdwalen zij boog wat voorover keek ons indringend aan een koekje voordat we gaan…