Alle inzendingen van wil melker

je ogen stil in proevende gedachten zoekend terwijl je staart voor even van deze wereld die ongezien langs je gaat jij bent hier warm en levend in jouw tijdelijke huis maar je geest probeert al de deuren van je uiteindelijke thuis…

in de open haard knetteren zacht vlammende verhalen zie vele emoties opvliegen in tal van vreemde talen nog speelt jong hout de hoofdrol in het vuur zij laaien heftig op spatten vonkenregens uit hun jeugdig blok verteren snel naar smeulend gloeien in nawoorden die boeien geschiedenis is in rook opgegaan maar hun memoires…

ik streepte hemel met wolkeloos licht kleurde de tijd in opklarend zicht raakte de dag in het zien van je lach je voeten trokken een spoor in dauwdruppelend gras dat in brekend weerkaatsen regenboogkristallen gaf ik zag in het groengrijs van je ogen hemel en paradijs tegelijk…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

ik heb schoonheid zien bloeien uit het donkere niets gedachten kleurden rafels langzaam tot lied de melodie van nieuwe patronen genereerde het schone een warme kern klaarde van binnen het lichte uit zwart ik lachte weer stralend mijn crisis voorbij verstrengeld zongen kleuren hun liefde voor mij…

ik spon mijn cocon in een autistisch web dat ik in eenrichtingsverkeer kundig had opgezet wist het tegendraadse moeiteloos te omzeilen door lijnen impulsloos te spannen tot mijn perspectief ik heb het leven intens lief dat ik in mijn coconnetje geniet…

nog kan hij spelen met de onschuld van een kind zijn eigen taal toevoegen aan de dingen in samen beleven het leek een monoloog maar wie goed keek zag antwoorden in bewegen zij waren daar daagden uit in spel door vorm en verschijnen hij koesterde hen ontdekte hun plezier van bestaan in dubbelleven soms keek hij op liet zijn…

ik voel het mysterieuze van leeg en zwart zie het spiegelen in donker water als bodemloos gat ik weer de sombere gedachten die ik deinend voor me zie ga niet mee met hun finale krachten naar machten van het niets heb me omgedraaid weg van schaduw naar het warme licht mijn intense opluchting werd snel zichtbaar in de tranen…

je lach speelde ondeugend met alles wat ik had voorzichtig haalde jij mijn verborgen woorden naar boven belichtte en kleurde sprak ze warm uit in een liefdevol omarmen nog schaduwde ik gênante verlegenheid verbaasd over zo open zijn in jouw vrijheid eigende ik de stukjes leven die ik eigenlijk had vergeten waarvan ik dacht…

het gelige licht viel op je gezicht waarin ogen sprankelden sluik haar verwaaide naar een kant gerestyled door je hand je lachte met een tikkeltje bravoure in jeugdig nonchalant je stem had het vrolijke timbre met een zacht warme klank je twijfelde in haast aarzelde keek achterom rechtte je rug en was weg jouw verschijning…

ik wist je altijd blindelings te vinden maar het streepje maan tekende mysterieus je naam volgde het profiel van je gezicht prachtig werden de zachte rondingen scherp uitgelicht we kusten de stilte van een dromend ervaren om het paradijselijke in de schepping samen te evenaren wij hebben sterren gezien maar in het volgen van de…

het breekt de gaafheid is verdwenen breuklijnen kleuren in toegelaten licht de vorm gaat teloor in vertrouwd decor vernieuwing vonkt uit opgesloten zijn vrijheid heelt de innerlijke pijn van ontsluiten zodat dromen weer in kunst kunnen wonen…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…

ik omarm de nacht waar immense stilte met mij wacht tot wat licht van mijn muze uit een kiertje van de hemel ontsnapt een streep kleur die aansprekend klinkt waar ik na heel diep graven eindelijk iets van zijn betekenis vind nog heb ik er geen echte woorden voor maar na veel denken associëren en schaven komen de strofen door speelsheid…

het voelde zo goed die strijd met je lijf de verslaving aan pijn als je weer bereikte wat je zo graag wilde zijn je sportte steeds meer had maling aan mensen hun voorzichtige wensen legde jij naast je neer wat jij wilde deed zeer om hen niet te voelen heb jij je doelen niet goed verkend in bewegen daar heb jij te veel van je eigen…

ik heb jouw eerste bloesem gezien in de prilste lente van ons leven voorzichtig ontloken in koesterende warmte van liefde en licht na de lange winterdag ik wierp sombere schaduw en kou van me af genoot in extase van leven in paradijselijke pracht jouw waterval jeugd vitaliseerde de wereld met ongekende speelsheid in een zo kleurrijke…

ben de kleur van de handen vergeten maar de beelden in hun ogen zal ik altijd weten in contrast lichtten daar woestijnen op met donkergrijze bergen onbereikbaar in hun top een hete wind waarin het vocht vervliegt de altijd zinderende horizon zonder enig perspectief gonzend kleuren oosterse markten vrolijke bedrijvigheid het verkeer…

ze hebben je gesnoeid opruiende takken onheus besneden naar gelijkvormigheid in het heden jij die zo mooi je kroon had gespreid in balans met storm en regen nieuwe loten had gekregen weer ben je helaas een van de zovelen maar diep onderhuids voel jij je anders dan hen ook vogels weten jouw uitloop maximaal te benutten in beschutte…

in het zwart dat ik de muren gaf zat de dief van mijn perspectief hij reflecteerde geen oeverloze mantra’s waarop ik vroeger al mijn hoop had gezet in eindeloos herhalen dacht ik de toekomst te bepalen door rustig mijn eigen weg te gaan maar stilte kwam oorverdovend binnen met een carrousel van ongekende mogelijkheden ik heb…

het is in gedachten al zo vaak bewoond de inrichting geschoond van knus naar klassiek vintage of lief feeëriek een droom waarvan de eerste steen met liefde is gelegd maar die in fundering en ontwikkeling alle registers heeft opengezet duurzame snufjes als zonnepaneel en warmtepomp zijn terstond geïnnoveerd het selfsupporting zijn hebben…

je droomde de werkelijkheid van glas waar ieder zijn eigen schaduw was verscheen en verdween zonder extra dimensie open en transparant tot je strandde weg wilde in verbergen met niets in handen pas later met hamer en een bak vol scherven heb jij jezelf uit de droom kunnen helpen…

breek maar scherp je kanten punt het glas steek en snijd verwond die je lief hebt gehad je kristal is verweerd spiegelt verkeerd overmatig gebruik sluit lege bodems uit wat rest is verder verval tot in de goot gebroken en verscherft sterft ook de glazen dood…

in dwarrelende sneeuw nam ik je mee naar de maagdelijke witte wereld zoals de eerste mensen het paradijs betraden werden onze sporen paden stil pluisden kristallen spelend om ons heen lichtten op en werden een in een lieflijk kraken hoorden wij de melodie van voortgang maken links van ons het bos waarvan het groene mos de scene…

ik leg mijn warme handen op de lijnen in je gezicht volg hun zorgen tot ze verdwijnen door liefde gewist ooit kon ik je scheiding volgen tot in krullende golven maar die tijd is voorbij jij wilde makkelijk en vrij je huid is nog soepel en glad in subtiele mimiek ogen glanzen als je innemende lach uitbundig piekt markant…

je huid zacht als satijn het negligé bevallig fijn stilte klopte in mijn hart het liefdesrefrein ogen lachten licht onderkoeld toch smeulde in die blik het vuur dat wij geen dag hebben gemist jij streelde je haar jouw subtiel gebaar voor benaderbaar ik raakte lippen die geen weerstand boden aan onze valentijnsrode kus…

het was begonnen met kleine nuanceverschillen vreemde accenten kleurden de taal wat vroeger normaal was is nu niet meer het leidend verhaal het gesprek blijft verstoken van expressief sturende ogen lichaamstaal is al tijden geminiseerd onderwijs heeft het hoofd gebogen achterstand wordt niet gecorrigeerd nog resten er wat platitudes allen…

ik zag de pigmenten wist de momenten dat zij het licht weer zouden zien na vele donkere dagen ontwaakten als eersten de primaire kleuren vlamden tegen donker en grijs wilden bloeien na hun lange afwezigheid heb mijn penselen gepakt op het sneeuwwitte doek kiemde lente snel blad warmte en zon openden later fleurige knoppen toen…

de tijd lonkte blonk uit in eeuwigheid maar in spiegelen was ik mezelf steeds kwijt ben vaak voorbij de horizon gegaan jaar na jaar nog steeds zag ik mezelf niet staan leven kaatste alles terug wat ik ooit heb genomen alleen geven deed ik sporadisch in mijn dromen pas later zag ik dat ook mijn sporen waren gewist…

altijd schemert je warme lach als zon en maan spelen tussen verblekende sterren aan het begin van de dag jij die in kristal van de ochtendrijp de eerste stralen ziet breken in kleuren van onvergetelijke pracht nog dromerig uit de nacht ontdooi jij de vorst in een voorzichtig verkennen van lente vogels fluiten uitbundig concert…

ik heb ze gezien de mensen van hiernaast had niet eens in de gaten dat we gewoon konden praten was verbaasd over de uitstraling die zij hadden het warme directe contact dat ik in hun blikken zag er was niets zweverigs of vreemd buitenaards maar meer geruststellend gemoedelijk en zonder haast zij leefden in een geestelijk concept…