Alle inzendingen van wil melker

ik had even een goede tijd maakte een tekening die nergens op leek tot de strepen begonnen te dansen los van papier lichtten zij op in plezier ik riep nog kom kijken maar niemand liet iets van interesse blijken ik heb hem op de muur geplakt het stilleven van strepen is verder rustig gebleven en toch als ik passeer dan dansen…

ik zou je door heel vluchtigjes raken langzaam wakker willen maken in warm gedachten strelen de trauma’s van donker willen helen jouw dromen vingerlicht tot schemerpatronen weven in de kleur van de dag naakt de zon geboren zien worden in haar stralenbereik oplichtend als toen in het aards paradijs…

ik loop over spijkers ben toch niet gek mijn bloed is rood maar met dope sterft het snel de stollingsdood heb ook gesneden van boven naar beneden maar aderen vloeien traag de dood blijft vaag in warm water ik ben nog niet ontsnapt uit het leven in dit stomme bad heb perspectief jij bent toch mijn lief…

ik weet echt wel wie je bent toch raadselt iedere keer je lach het is de kracht van het moment dat onverwacht lieve vrolijkheid kent in subtiele dingen vinden je ogen kleine herinneringen weven gedachten plezier je mond krult woorden die vorm en kleur geven aan de kleine voorstelling een etalage die tot leven komt in geest…

ik heb geen stappen gedaan om uit te treden ben met het heden naar de toekomst gegaan wist mijn plaats in vaag verwachten zag het spelen van krachten was enkel geest omdat zintuigen ankerden in plaats en tijd voelde me bevrijd door een grenzeloos opengaan de golven achterna die mij in zeeën energie moeiteloos deden vervloeien…

zacht wordt het kind gewiegd nog in het paradijs van lieflijke onwetendheid weer is er de bevestiging van onze band met leven in de eeuwigheid onschuld straalt vertederend uit zijn warm aanwezig zijn is welbehagen zonder pijn de wereld stilt in zijn geboorteban wanneer zal zijn woord van vrede ook onze waarheid zijn…

in groene takken blinkt het rood en goud met lint naar oud gebruik zijn tafels wit gedekt uitnodigend schittert hoog kristal in statig stille kaarsenvlammen de sfeer van kerst is overal in welkom zingt zacht op vinyl nog de maastreechter staar het lied van stille nacht alles lijkt compleet als het glas geheven wordt de gastheer vrede…

de spiegel heeft mij lang meewarig aangekeken gaf meer dan regelmatig steken onder water ik lachte wat gelaten nog zonder oordeel wat niet is kan komen ik had zo mijn eigen dromen uit het vat vol tegenstrijdigheid van een doorlopen puberteit het leek een goed te lopen pad alleen de tijd verging terwijl anderen oogstten las ik uitgebreid…

ik hing een engeltje in de boom maar net niet op de goede plaats ze glinsterde gewoon na wikken en wegen werd haar een andere plaats gegeven zij twinkelde maakte mijn dag toen zij mij onverwacht een hemels knipoogje gaf…

langzaam schraalt de wereld in wantrouwen en angst de openheid is opgedoekt we zien en verstaan elkaar niet goed wat we ook proberen zij zullen het toch zelf moeten leren hun rollenspel verandert helaas niet nog steeds de man gebiedt in rijen komen zij maar het tij gaat keren in terroristen weren wie in naam van allah doodt…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

ik heb alle rollen uit de stal al gespeeld in de kerst van mijn dromen wist mij een herder met kudde en schapen spraken samen in blaten hadden de ster snel in de gaten was jozef met ezel vol liefde en trouw zijn hoogzwangere vrouw verzorgend bij winterse kou in maria heb ik mij moeilijk kunnen verplaatsen haar onbevlekte ontvangen…

nog heb ik de magische boeken mystieke gezangen religies die meerdere levens omspannen als rugdekking voor mijn games die ik speel vandaag het spel wordt steeds echter de mensen slechter zij schieten zonder normen en moraal vinden doden normaal zonder enig geweten scrupules zijn vergeten als ik stap over de velden met mijn dode…

de bommen zijn bijna op het wapentuig is moegestreden tussen grijs en groen ontluiken in donkere dagen de stukjes vrede toch produceren fabrieken weer hun dodelijke waar nieuwe afzetmarkten zijn al klaar de koude oorlog wordt weer opgestookt militaire budgetten gaan ijlings omhoog alleen onder de opgetrokken aanslagrook van…

wanneer kan stilte eindelijk weer spreken over zaken waar wij liever niet over praten in de immense veelheid van woorden ontgaat ons vaak het onderwerp van gesprek men haakt in neemt snel over eindigt lachend op een doodlopende weg stilte is niets zeggen samen bouwen aan fundamenten van vertrouwen om dan in alle openheid…

ik heb een skelet aangekleed met wat ik dacht dat leven heet zijn geraamte behangen met maatschappelijke belangen die hij dringend nodig heeft toch knookt hij nog terughoudendheid zijn zekerheden is hij kwijt rammelt botten in aanvaarde eenzaamheid dood en verwanten ten spijt ik heb hem niet kunnen bezielen met emoties en overlevingsdrang…

ik weet het oog de magie van licht waarin zicht al het aardse overschrijdt de tijd mystieke componenten geeft omdat hij als schaduw naast eeuwigheid leeft facetten toont in muzikale kleuren door hun snelle werveling van melodieuze energie waar vormen zich kortstondig manifesteren pulseert een warmte die ons de hemel leert…

ik heb ze zien rijden stoere mannen van weleer beijsde baarden en haren blik op oneindig en meer langs berijpte rietkragen kraakte vervaarlijk het ijs spiegelde zwart dat de immense diepte aangaf het lijken wel dromen uit mijn subtropische tuin waar op beschutte plaatsen al even de lente wil zijn het sombert in deze donkere dagen…

ik heb je ooit ondergedompeld in liefde maar waar ben jij nu gebleven in kleine speldenprikken scherp rakende woorden jouw tegengas dat mij deed leven we hebben rotsen verkend handen tot bloedens toe opengehaald voor het mooiste zicht maar altijd wist jij toch nog een betere plaats gezien vanuit echt tegenlicht in een toegevend…

het schouwspel boeide er was gezang uit duizenden kelen tonen resoneerden lang emoties braken bij velen kleurrijk licht volgde de hymne golfde over de massa ving in subtiele bogen het geloven in boven zij waren een in het pakken van handen ogen die vlamden vol liefde en geestdrift in dit magistrale beleven deze melodie van het…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

het was onaards de plaats waar ik jouw voeten waste er was alleen een lichte plek de wereld heel ver weg er golfde zee in een mildheid zonder overheersend kuiven zij bloeide blauw op het witte strand van schelpend zand een zilte zon scheen magisch licht mystiek weerkaatste in je blik wij voelden de nabijheid van het paradijs…

zal het vat van electro motorische kracht de doos van pandora zijn of hebben wij het ongetemde paard van troije blindelings binnen gehaald zijn wij als onnozele kinderen gaan spelen met deze onschuldig lijkende energie nu hebben zij ons in hun spookachtige greep met een ultra fijnmazig netwerk waarin robotisering spel is geweest…

ik heb ze zien komen in het zwart van mijn dromen wezens van pure energie in langzame eeuwen met weinig vooruitgang wonnen zij nauwelijks terrein bezochten de aarde door bliksemontlading en verbleven in verre magnetische velden pas met de huidige elektrische en radiografische stromen zijn zij overheersend tot ons gekomen zonder…

hoor een vaag geluid voel het zacht gebrom dat eeuwig leven heet het is alom ik kijk pas om als het octaafje hoger wordt waar bestaan zich ook laat zien in groei en bloei misschien in het spel van harmonie dissoneren valse tonen schaduw in de melodie het zijn oneffenheden die men moet leren in het zingen van een eigen lied…

in jouw verschijnen lijken alle grenzen ogenblikkelijk te verdwijnen licht schoorvoetend kom je op in een teder en terughoudend bewegen ineens gooi jij je los straalt een openheid in je diepste emoties gevend daar waar nog jouw vitaliteit naar de eigen schulp verwijst bespeel jij de wereld met een mystieke blik in je hemels gezicht…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

een wereldje vol onbegrepen zaken dwarrelt nevelig door de straat alleen het licht van de lantaarnpaal bestaat het trekt ons aan als wij gaan spelen samen lachen en steeds harder praten maar geeft ook schaduw in de stilte van samen niets is meer zeker in het leven van vandaag cadeautjes en het feest van sinterklaas door woorden van vriendjes…

ik heb zinnen losgelaten als vallend herfstblad hoopte diep van binnen dat er ergens een mooie strofe lag ben gaan zoeken naar patronen in het kleurrijke tapijt maar raakte zo de weg volledig kwijt heb moeten wachten op de laatste sneeuw tot de wereld eindelijk lachte in zijn ontdooiend witte schepperskleed zag toen mijn gedicht…

er is een stukje horizon langzaam verdwenen dat deel uitmaakte van mijn jeugd en leven nog zijn er muren dak en schuren buren waren al gegaan welig onkruid bleef hoog op de paden staan het familiehuis van meerdere generaties bewoond met werk en deugd het spelen van de kinderen in een toch zorgeloze jeugd die horizon van vele…