Alle inzendingen van wim..

waarom praten we de pijn niet uit zo kunnen we nimmer de deur tussen heden en verleden sluiten blijft het altijd tochten, stormen zal de kou ons vereenzamen in onszelf het geluk om ons heen is niet een met jou, met mij de facade van de spiegel reflecteert de pijn in ons hart honderdduizend woorden niet een uitspreekbaar gedachten turbulent…

ik voel angst in jouw liefde je durft mij niet aan te raken de zon in je ogen straalt zonder kracht ik voel fundamenten kraken je woorden zijn behoudend zoeken echoënd een wand de rots van liefde in de branding brokkelt af aan het strand ik voel hoe een weg van samenzijn zich langzaam opsplitst in twee hoe een keuze gemaakt gaat worden…

ik tel de laatste golven telkens opnieuw het strand is leeg en verlaten zie ik om dan zie ik de duinen heuvelachtig zoals mijn leven met een zee die soms stormachtig bressen slaat ik voel mij uitgeput en ga zitten in het zand het is afnemend getij zo voel ik dat ook in mij zelfs het zitten is vermoeiend ik ga liggen, op mijn buik met moeite…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

'n Twijgje wind slechts speelde met het laatste blad van de bijna naakte boom, die eenzaam, verloren haast en half verdronken, zich oprichtte uit laag hangende dauw, over wat bij helder zijn een weiland bleek. Wat leefde, leefde om doodstil te zijn bij de strijd van het laatste blad voor wie het twijgje wind een storm was en dat, half…

wie zou hem nu willen ontvoeren hij ziet er toch niet uit die vrouw moet wel wanhopig zijn naar haar rol als bruid het is haar niet om geld te doen tenminste dat denk ik er van die Kezman lijkt op iemand zo'n sience fiction man dr. Spock of een van zijn mannen is in Kezman aangeland superieure buitenaardse wezens een bal aan de voet…

zij leest mijn gedichten niet met andere ogen maar met een ander hart zij zoekt de liefde in elk woord neemt elke letter apart zij kust de avond in elk epos alsof alleen voor haar geschreven zij ziet hem op het witte paard dravend in haar dromen zweven haar vingers herschrijven elke zin om overal en nergens te verdwalen zij diept de peilloze…

een witte dame begeerde een zwarte heer ze had vernomen van zijn kunsten dat trok haar des te meer pionnen werden opgeofferd torens gesloopt, paarden gedood en lopers baanden wegen mens, haar nood was groot ze zette hem, eindelijk, mat nu kon hij geen kant meer op hij bood zijn wapen aan ze sprong er boven op vurig werd hij bedwongen…

mijn brief voor jou gaat in deze fles waarmee ik mijn dorst naar jou een beetje les ik werp hem ver ver weg in zee met tranen in mijn ogen neemt hij mijn liefde mee misschien dat de brief ooit bij jou eens belandt aan een zonovergoten parelwit strand drink dan van de liefde die je vindt in mijn brief en ik zal wachten op antwoord…

waarom verschuil jij je nog steeds in de schaduw van je hart waarom houd je het licht dat je zelf bent zo tegen de pijn van liefde is oneindig zo de liefde wordt ontkend zij vervreemdt je van het leven en alles dat je bent laat je liefde dus stromen gretig en jong door elke ader laat de liefde niet sterven in de dood niemand wordt…

achter het gordijn wacht je op mij blauwe ogen in schemerlicht de nacht zal ons warmen sterren zullen getuigen zijn vier treden voor jouw deur ik voel me groter dan ik ben 'n zacht driemaal-tik op het raam ritmisch als een code gordijnen golven, blauwe ogen verbinding door het venster heen de nacht sluipt mee naar binnen sterren zwijgen…

ik heb nooit in tovenaars geloofd maar jij hebt mij betoverd toen je mij de rug toekeerde en liefde in mij ontwaakte je wandelde niet uít maar ín mijn leven toen jij omdraaide en mijn wereld tijdloos maakte een vrouw als tovenaar die met haar ogen sprak met haar woorden mij liet zien en met haar heengaan mij raakte…

ik hou me vast aan halmen aan het strand, aan zee ze buigen, breken af de wind voert me mee mijn voeten schuren een spoor in het zand de wind lijkt te winnen trekt me over het strand ik hou me vast aan halmen een nutteloze strijd hoelang nog sporen trekken eenzaam door de tijd…

een vlinder in de lucht danst zonder enkel zucht van de wind een koningskind zij danst op en neer een zwaan op het meer in de wind een koningskind een prinses in het wit neemt de stilte in bezit uit de wind een koningskind Wendy, dans nog eenmaal voor mij jij maakt mensen blij laat ze zweven neem ze mee in jouw vlucht Wendy,…

steeds zie ik je weer in de tuin waar je wachtte, waar je huilde, lachte waar je tranen zout brachten tot de aarde om jou daarna op te nemen waar je lach weerklonk door hemelse ruimte van waaruit je nu op mij neerziet steeds... zie ik weer nog steeds... dichtbij…

de dood is als sterke drank zij voert je mee tegen wil en dank ze laat je zweven zonder dat je't weet en neemt je weg van pijn en leed soms is hij welkom wanneer de nood daar is maar komt ie ongevraagd dan is het mis…

kom maar klein kind met je armpjes zo naar mij uitgestrekt kom maar nestel je maar even tegen mijn borst je hoofdje in mijn nek kom maar klein kind de warmte die jij vraagt is zoveel geringer dan de warmte die jij geeft kom maar, mijn kind…

ik luister hoe de stilte oorverdovende vormen aanneemt hoe ruwe wind schuurt langs schelpen ik krimp ineen fluitende, snerpende tonen dringen dieper in mij dan ikzelf ben ik zoek in de leegte van mijn ziel hoor verre klanken van jouw stem beelden van jouw ogen zweven rondom mijn zijn is zonder houvast ik besta en…

ik hou van je magere armen ik hou van je kleine borsten ik hou van je ribben die ik tellen kan ik hou nu eenmaal van mager ook als ik boodschappen doe bij de slager…

je kunt de diepte van de zee niet zien ook niet de diepte van verdriet je kunt de diepte van de lucht doorzien maar die van pijn dat lukt je niet de diepte van een liefde reikt tot voorbij het heelal verdriet en pijn van uiteengaan voel je overal…

de tijd dringt als je sterven gaat als geen dokter je meer kan helpen en geen medicijn meer baat als je slechts nog maanden hebt en zelfs dát zonder zekerheid je leven loopt ten einde voor verdriet is nauwelijks tijd je kunt gaan huilen, schreeuwen het helpt allemaal geen zier je kunt het net zo goed uitgillen met tranen van plezier…

ik verdrink in het meer van jouw liefde een reddingsboei lijkt aan mij niet besteed ik hap naar lucht met mijn hoofd boven water en onderga het genot van een pijnlijke beet ik kronkel als een dier ga ten slotte onder in de lust van nóg meer god, wat ben jij bijzonder…

je rijdt in je rolstoel door de gang tot aan de afgesloten deur naar het trappenportaal je wacht op de bus ik geef je een kus je bent verdwaald in jezelf je kijkt me aan met nietszeggende ogen alsof ik in de verte sta woorden die ik zeg zweven schijnbaar hulpeloos zelfs: 'je bent de liefste, ma'. als ik afscheid neem zeg je mij gedag…

ssstt... sluit je ogen en lig stil ssstt... niets zeggen en ogen toe, toe dan zo ja en laat me laat me nu lief voor jou zijn mijn vingers strelen nauwelijks je huid, die kippevelt je lippen krullen als ik ze nauwelijks met de mijne raak alsof je ogen door haar leden zien ik heb je lief m'n schat laat me, zo lief…

ik rook mijn laatste sigaret voor jou door jou ben ik op andere gedachten gezet jij bent nu mijn nicotine pillen, drankjes 'n pleister op m'n oor niets helpt nu mijn verslaving aan jou gaat door ---------------------------------------------------------- uit de bundel "voor jou, van mij" van Josefien en Wim Niesten…

Elke ochtend gaat ze de oceaan op. Het wasgoed gaat stinken potten en pannen koeken aan, haar huwelijkskleed rafelt en vervuilt onder zijn boze blikken. Wat doet het er toe, zij kijkt toe hoe de walvissen trekken en ziet dat het naaimachines zijn, reusachtige die het sinds eeuwen stukkie kleed stikken. --------------------------…

en morgen begint de dag zonder jou en morgen schijnt de zon zonder jou en morgen fluiten de vogels zonder jou en morgen bloeien de bloemen zonder jou maar alles van morgen komt voort uit vandaag mét jou alles van morgen zou anders zijn zonder jou…

ik sla de bladzijde om en doe alsof het leven verder gaat ik doe het boek dicht en vraag me af waar jij nu staat uiteengescheurd in twee delen amper de proloog voorbij mis ik de pagina's de liefde, de warmte tussen jou en mij beiden ten prooi in een open veld onder een blauwe hemel waar slechts liefde geldt…

ik heb een pagina uitgescheurd ruw, het lijkt ondoordacht de rest van het boek loopt niet meer haar toekomst sluit niet meer aan het doet pijn, wil ik dit er lijkt geen weg meer terug ik heb een pagina uitgescheurd ik mis haar woorden zo vaak gelezen, zo vertrouwd waarom deze daad er stromen tranen in leegte waar eerst geluk geborgen was…

een politieman die kookte van woede werd hij rood ook toen het licht op groen sprong en hem een variatie bood…