Alle inzendingen van zeno

Het waren de laatste overgebleven helden Van een tocht die jaren duurde Waarin zij hun liefde wogen In elkanders armen en wanneer hij ‘s nachts thuis kwam vond zij hem ’s morgens Dichter bij haar dan ooit, dan drukte hij zich tegen haar Borst en hoorde haar hart slaan Zij genoot van elke blik die hij haar schonk En vond het zo leuk om zich…

Wat voelde je toen de Karavaan voorbij trok Voor je ogen Lachende maskers van meisjes Bleke karkassen van kinderen De gulzige smoelen van monsters Voorbij slenterden Van rol wisselden Je het ravijn zag waar ze zich in zullen storten Wat voelde je toen je tussen gondels en pleinen heren en wijven langs bitter gekrijs…

Mevrouw, ik zie jouw ogen Zo bloeddoorlopen Dat zelfs het breken van de hemel Boven onze hoofden Een rozenregen is Mevrouw, ik zie mezelf In de glans van je traan Staart een kind naar mijn blik Ziet de verbazing als ik schrik En sluit schichtig zijn ogen Mevrouw, kijk naar mij Achter de droefheid, het verraad En de schijn…

Jij, bloesem van Magnolia gehuld in witte lakens van een wankelende lentebloem, walst op de golven van een bries. Een zucht tilt je op, voert je langst honderd stromen, laat je rusten op wervelende paden, ijle rivieren van de lucht. Zacht dwaal je neer als naar de bodem van de zee waar je opnieuw zal bloeien. Maar wees geen bloesem…

In de verte wacht de zee op een jonge zalm die zich ongeduldig met de stroom zal laten glijden Hij zal staren over de gonzende diepte Waar hij langzaam ingetrokken wordt Maar voor het zout in hem kan kruipen Zullen zijn holle ogen sluiten De zalmen zullen elkaar vinden Samen wachten ze tot de tijd komt Om hun verleden terug te zoeken…