vlekken op het deken
tevergeefs
tracht ze haar tranen
weg te vegen
en hem
die van haar jeugd geniet
eeuwig ontevreden
duwt hij haar hoofd
tussen zijn benen
papa alsjeblieft
ik kan het niet
wanhopig blijft ze pogen
nog even flink
het is zo over
ze slikt
en stikt
in een wereld vol verdriet…
donkere wereld
vol oude spoken
zo lang geleden
de poorten weer open
alleen treed ik binnen
leg bloemen neer
aan het graf van het kind
dat ik ooit ben geweest
zo lief en teer
ongewenst,te jong begeerd
haar lichaam is dood
haar hart huilt nog steeds
mijn bloemenmeisje
ze is niet meer
ik mis haar zielsveel
zo lang ik leef…