89 resultaten.
Nagedachte
gedicht
4.0 met 1 stemmen 2.753 Al dat zinnentuig, en dan nog geen sjoege
van wat brandt in de pit waar zich verduren moet
het schroeiend neteligs en de zweepslag
van angst alsof ooit iets stilvallen zou; terwijl
op dode stronken mos gedijt, in tierende varens
uitbreekt begraven gebeente!…
De pijn van herinneringen
netgedicht
5.0 met 9 stemmen 384 Als een mes, door vlees en botten,
als een moker door gebeente en ziel,
wat eens was,
komt nooit meer terug.
Nooit hoorde ik iemand zeggen:
dat verlies wel meeviel!…
Europese lente
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 114 ik grijp deze wereld niet
bij de knoppenloze stengel
die als gebeente zonder merg
schokschoudert na de eerste oohs en aahs van
mooie tulpen uit Amsterdam, mevrouwtje
en lekkere asperges uit volle Vlaamse grond
en toch wel een rare gast die Breivik
-waar ging deze winter ook weer overheen?…
Foetus, oud negentig jaar
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 89 De tijd heeft je
Gebeente krom getrokken
Als een halve hoepel
Lig jij scheef over
Je bed gedrapeerd
Een balkje bedekt
Je ogen om herkenning
Te voorkomen van hen
Die jou niet kennen
Zoals jij jezelf al
Niet meer kent -
En als ik dan je
Lippen aanraak met
Mijn vingers begint
Zonder dat jij het
Beseft de zuigreflex
En ben…
Een malle gedachte over sneeuw
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 71 stel nou toch, denk ik even, dat de sneeuw
het broze, tot ijskoud stof vergane gebeente
is van gestorven en allang vergeten goden
eens trots en sterk, eens aanbeden door velen
in heksenkringen, in bloedige offerrituelen
om nu in stukjes te verwaaien over steden
en ik raak verder verdwaald in de vlokkerige
omarming van zoveel dood tegelijkertijd…
evocatie
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 69 blauwomrand zwart, buitengetreden
lichamelijk ontveld
de zielezucht is altijd zwaarder
dan het hart dragen kan
opnieuw hapert de geest inzake verbeelding
of blijken namen anders dan jaartallen
boomlang versteend, anders dan graniet
het gebeente ontwijkt zijn vlees
verscholen in diepere ijslagen
teruggedrongen tot krapte van huidhonger…
Het verlies
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 142 Hij kijkt niet om naar de kille kalme kamer vol gebeenten.
De hemelse hel heeft hem bespaard.
De moordenaar loopt in zijn eentje,
De helse hofnar lacht hem toe in zijn verraad.
Zijn lijdende lichaam ingehouden met sneden.
Zijn ogen ruiken zijn gevoel.
Hij voelt een slachthuis in zijn ogen,
En Hij schreeuwt om vrede uit zijn smoel.…
Knalfuif
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 2.707 Zwaveldampen ontsmetten
het gebeente van de te laat vertrokken gastheer
wachtend tot al het feestgedruis bedaarde
Nog regent het as over vergeten jassen
waarin versteende grimassen
veel duiden maar niets meer zeggen
voor doden stil en niets meer uit te leggen
Voor eeuwig lijkt de dis gedekt
in kringen lava, in roet gevlekt
Ooit zal de…
Knalfuif
netgedicht
2.0 met 18 stemmen 5.262 Zwaveldampen ontsmetten
het gebeente van de te laat vertrokken gastheer
wachtend tot al het feestgedruis bedaarde
Nog regent het as over vergeten jassen
waarin versteende grimassen
veel duiden maar niets meer zeggen
voor doden stil en niets meer uit te leggen
Voor eeuwig lijkt de dis gedekt
in kringen lava, in roet gevlekt
Ooit zal de…
Op het geraamte van de avond (1)
gedicht
3.0 met 68 stemmen 23.490 schemer brak de kleuren af
tot op gelijk gebeente -
het was weer tijd voor kale
echo's van de kale stenen.
je liep wat langs de kade
als zocht je iets van waarde.
een koffer die is blijven staan
waaraan een label met haar naam.…
Zee dagend leven
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 415 Zelf de zee zijn, een donker bed
waarin de pijn zich keer op keer
verheft als een golf en ingebed
het zand bedekt met rimpels
rimpels die vraagtekens trekken
achter vragen van hoe het gaat
op een gelaat waar je jaren leest
een levensboek zonder woorden
zeldzame woorden strompelend
uit dromen van de nacht,
als vuursteen je gebeente splijten…
de baarmoeder
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 45 hoe driedimensionaal is het
vrouwelijk stelsel uit één
gebeente gehouwen zonder
enigerlei van verrukking
hoe wonderbaarlijk draagt
ze het vrucht dat zich als een
wijze heeft genesteld in het
donkerrode aanschijnende licht
van wedergeboorte
hoe het offensief van karma zich
aandiende, heeft de bardo de
verlokkingen ontzield en zich
in…
Kruipruimte in Wallonië
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 420 waaronder een halfduister oplicht
muizen ritselen hun dag bijeen, een mier
heeft het dagelijks wonder weer verricht
Verpoederd stuift het vale zand
een kier verwelkomt een laatste bries
innig wikkelt de spin een hand
in draden van voorgoed verlies
Vond het maar ruimte om te kruipen
bedompt en verstomd sluipt een luis
om haar verpopt gebeente…
Bij zijn ‘graf’
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 410 schreef je grootse werken
Je vierde er triomfen, ontving
Leopold en zelfs de oude meester
Daar was het een komen en gaan
van leerlingen die Constanze en
jij opvingen – je leerde, lachte,
speelde, gokte en verloor
Hier sta ik bij de steen waaronder
je resten horen te rusten – de
laatste tonen weggestorven – maar
wie weet waar jouw gebeente…
Fatum
gedicht
2.0 met 22 stemmen 16.176 Hoe komt het dat, die de drift verstond,
werelden, oceanen door te trekken,
eilanden, poolgebieden te ontdekken,
desnoods gestrand, versmachtend in de brand
van pampa's 't wit gebeente uit te strekken,
maar nooit, nooit terug te gaan, nu als een hond
binnen het veeg moeras lig te verrekken
van dit mijn onvolvloekbaar vaderland?…
Een nieuwe mond om te spreken
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 251 Kaarsvet druipt op een gebroken sokkel
waar een laatste strohalm gestalte krijgt
Dan keert de dag naar binnen
Er kraait geen haan naar
gezonder of beter
Gezocht heb je
naar dat ene puzzelstuk
naar de naam
van voor je geboorte
naar een nieuwe mond om te spreken
De klimop vertakt zich meer dan vorige jaren
in de bleekheid van je gebeente…
Oud verhaal
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 801 je levensverhaal is opgetekend
in scherpe en in zachte lijnen
over de strakke droge vormen
van jouw zongetaande verschijning
mijn ogen lezen leed en liefde
zien je broze handen die ooit krachtig
maar ook teder werktuig waren
rusten in je moede schoot
recht nog de rug op verzwakt gebeente
kaatsen je ogen het leven al terug
slechts nog in…
Een grote stilte
poëzie
3.0 met 6 stemmen 1.005 En deze vracht, dit groot benauwen wordt
voorsmaak van het gebeente dat verdort
onder het marmer, in de rèchte tombe.…
De mollen
gedicht
3.0 met 3 stemmen 7.401 Bij zijn opgedroogde zwarte Styx graaft Charon
de veerman, zijn roeispanen klauwen geworden,
wachter van de ivoren poorten en oogschaduw;
aarde geworden zwijgen de vliegende mythen
onder de zilveren gesp van De Dolfijn en Zwaan
bij de onderaardse Styx, de boot van gebeente.…
Latent tot de lente
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 175 entiteiten zonder id-
Verbreken niet langer
Te dimmen hun ketens
Ongrijpbare zwevende geesten
Ontsnapt uit de fles
Doorkruisen de schimmen
Lichtjaren ruimte
Spottend met wetten
Van ratio en tijd
Onverhoeds kruipend
Bij nacht en bij ontij
In aders van duivelsgebroed
Maar tonen op klaarlichte
Dag hun karakter
Besluipen het roerloos gebeente…
dát kind
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 760 verlaten, zielenloos de prijs
voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen
ik huil om ’t kind dat hier eens droomde
vol van het leven en in een fantasie
streed tegen draken met een zuivere magie
dat lachte, huilde, elke angst weghoonde
waar is nu ‘t leven onder ’t vuile gruis
ik graaf vertwijfeld tussen stenen
en klauw me dieper tussen de gebeenten…
Hangmat
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 3.107 vliesdun bedekt is broos gebeente
mat zijn haar oude ogen
maar stil geniet zij van de rook
met diepe halen ingezogen
hangend in haar geknoopte matje
wacht zij of die ene klant
nog iets uit haar kraampje koopt
bekijkt het jonge volk
dat langs haar rijdt en loopt
onwetend wat het leven brengt
voor haar zo lang al lengt
het zoete de diepdroeve…
Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 303 zou vereend
Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend
En heb u met een schreiend oog genomen
Luid snikkende tusschen de esschenboomen
Zodra mijn wel van weemoed was versteend
Ik heb vannacht mijn kussen nat geweend
Deez’ bleke uchtend zal ‘k niet langer schromen
Eer gij mij weer uw zoet genucht verleent
Nu rust hier zacht een uitgeput gebeent…
Diep in de put
gedicht
3.0 met 228 stemmen 61.735 Diep in de put waar haar gebeente ligt,
verschijnt hij elke avond als haar slaaf
en maakt haar uit elkaar gevallen lichaam gaaf
en brengt weer trekken aan op haar gezicht.…
engellicht
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 649 Het was je gebeente waar ik om ween.
Je geest was oud
en je ogen koud.
Je was als Job onder stof en zand.
Die vrouw, haar lijf, je verloor je verstand.
Je slikte pillen, je geest was dood.
Wie kijkt er nu om, naar iemand in de goot.
Zie daar was een engel met vleugels licht en pracht.…
Ad mortem festinamus
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 969 schreiend over het eigen graf
neerstrijkt
De doden hebben ogen in lichtjaren
met de halo van een hangende hemel
in een zwevende hel
Verjaag er ongenode gasten
die de einder zoeken
en daar hun polsen leegschudden
verveeld de kelk des doods half leeg drinken
- deze leugen van het hart -
Zoek de spankracht om te buigen
als het gebeente…
Van streek
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Gebeente raakt splinterend
Op drift, verweekt, dringt
Met nevelgeknars diep
Door in het ultramarijn.
Getroffen ook het staal,
Roos van elke wind-
Hozende holte, die druipt
Van niet te winnen tin.
Onverzettelijk van streek
Gebracht, ontketend zich
Gesteente uiteinde,
Zich ondermijnende zelf.…
Vergeten! - Ja! dat was het woord!
poëzie
3.0 met 41 stemmen 5.700 wanneer het graf
Mijn koud gebeent besluit,
Dan draagt mijn ziel in ruimer lucht,
Nog uw bevallig beeld. -
Vergeten...! ach! hoe grieft dat woord
Mijn tederminnend hart!
Neen! eer ik u vergeten zou
Moest ik vernietigd zijn!…
MARSLIED
poëzie
4.0 met 12 stemmen 2.470 Soldaat, je blijft mijn kameraad,
Is ons gebeent' eens wit.
De maan beschijnt ons geel en schril,
Een aap slaakt nu en dan een gil;
Wij blijven na de dood soldaat,
Op ’t slagveld in ’t gelid.
-------------------------------------
uit: Yoeng Poe Tsjoeng (1930)…
Bij mijn graf
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 187 Alleen zijn gebeente is gebleven,
als teken van zijn vergane leven.
Hier heb ik de as van zijn dochter,
die mijn lieve moeder blijft,
aan moeder aarde teruggegeven.
Waar verleden overleden is.
Waar toekomst ongeboren is,
heerst rust.
In het moment waarin we staan.
Waarin bomen blijven wortelen.
Waarin aarde zaden kiemen laat.…