Alle inzendingen over spons en zeem

Leverde strijd, alleen om zichzelf ten opzichte van hanen te bewijzen Kippen bleven hun eieren gewoon spon- taan leggen Onderhuids speelden echter gevoelens die de onderlinge sfeer nou niet be- paald positief hebben veranderd Waarom tokken kippen en kraait de haan...?…

Wat jou op een bamboespies Werd aangereikt, spons Gedrenkt in gal en azijn, Om je uitgedroogde lippen Te deppen, verschraald door De blakerende zon, door Het schuldeloos opgehangen zijn, Stroomt hier in ongekende mate Door de loopgraven van een aan Flarden geschoten menselijkheid, Waar kinderen hun onschuld verliezen, Onomkeerbaar…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

Uw oog is zo bruin en zo zoet als zeem, van 't potteken. En weet-je voor ons niet een hutje van leem, Sarlotteken? Jochei, jochei, een hutteken in de hei! Van liefde de valheid, van valsheid geen zweem, hertbotteken! En weet-je voor ons niet een hutje van leem, Sarlotteken? Jochei, jochei, een hutteken in de hei!…

Je wees naar nevelen voor de zon waarin licht met kleuren speelde beweerde dat de wind daaruit vergeten woorden spon die jij verzamelde en las wanneer je wolken droomde ik keek maar vond een transparante maan waarom de nacht zijn vleugels vouwde drijvende door zinnen van oneindigheid je lachte sloot mijn ogen en ik zag…

baande lompheid mijn benen door het hoge gras alsof ik beslist de eerste was rondzag of er bloemen bloeiden die ik in volle glorie plukken kon het voelde als mijn letterweide merkte in mijn geest de geuren van pastel tot hun primaire kleuren petieterig tot hoog gesteelde zolang mijn letterweide streelde alsof ik ontroerd de zon rond spon…

in het licht van ogen komen de herinneringen weer het spel begon het straaltje zon raakte hem en strandde in de warmte van zijn handen hij deed verbaasd lachte over je gedachten jij deed precies wat hij verwachtte voor jou was spel de werkelijkheid woorden speelden met gevoelens maar zijn vingers prikten wel met pijn spon…

overal verschenen lichte huizen; vol van zon een overvloed aan witte draden spon hun sprookje in de bomen hoe dood toch schoonheid weeft in weergaloze rondingen, doorschoten met die pijn om wat verloren lijkt als dan herfst in volle kleuren prijkt verliest die glans de euforie van immer jong en levend zijn: de evenknie van lente sluimert…

Nu kust, ontwaakt uit duister, vroege ochtend de tere zon die moeder aarde in nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugdedans.…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

Nu kust, ontwaakt uit duister vroege ochtend de tere zon die moeder aarde nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugde dans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

Ik zal nog even de ramen zemen, voor je geplet wordt in dat donkere gat... De beul drukt op de rode knop, alles kraakt, ik doe mijn ogen dicht... Mijn bonzend hart schreeuwt "STOP!" maar ik zie dat je daar, reeds als pakketje ligt... Vergeef me, oude vriend, ik heb een brok in mijn keel.…

Het oninteressante is nieuwsgierig als een kapstok, Vrij als een zeem, schitterend als een tafel. Laten we de wereld van de dingen vergeten, en snel... Het oninteressante is magazijnchef, Loodgieter, demagoog, landmeter, Psychiater, laborant, vuilnisman, Hofnar, touwslager, empirist.…

Met ingetogen euforie absorbeer ik als een spons die mij de kern laat zien van de fundamentele houvast. Haar gevoelige hand gevangen in een zonnestraal verbergt de gevoelige kilte als een warmtebron in IJsland.…

Nog verholen in de uitgewaaierde schemering van het stroomgebied waar de woorden vloeien komen luchtbelletjes aan de oppervlakte, zoals schuim op een droge mond kan groeien. Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent. Waardoor…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje om zich spon…

Tranen zijn er alleen voor jou zij vloeien droog over mijn wang mijn poriën zijn als een spons zij absorberen het verborgen voorval. Tranen zijn er voldoende om een beekje te laten stromen de herinnering overstroomt als een bulderende waterval.…

heb kerst gebraden de ogen waren groot borden zwaar beladen met hertenbraad en dampende rollade spoon amuses en talloze gangen gedoopt in wit en rode wijn met toch nog een rosé verlangen we kaasden en likeurden de kinderen hun ijs in sprankelende kleurtjes wij koffieden senseogeurtjes het bezoek is opgestapt na culinair gebeuren…

Te vaak vergeet hij aan te trekken Zijn pas ontdekte spiegelkleren Waarin geen mens hem kan bezeren Omdat die hem totaal bedekken Gevolg is dat zijn hersencellen Belaagd door andermans problemen Het filteren niet op zich nemen Hem met teveel aan prikkels kwellen Zijn arme brein wordt overladen Hjj is een volgezogen spons Die niemand…

Wie leiding had dienen te geven deed niets dan bedriegen spon reeksen leugens. Geen keuze bleef horigen, zij kregen de rol opgedrongen van medeleugenaar. Vrede vrede wordt beweerd maar vrede is er niet. Schamen zij zich nu hun roofzucht bekend werd?…

een zwarte spin spon draden tussen zon en jou mijn bloem zag de eerste trillen in het ochtendlicht bepareld met wat dauw al gauw kruiste een tweede lijn verfijnde ruimte in afbakening je bloeit nog lente maar warmte en licht zijn al getemperd het web waarin jij zit dreigt je langzaam te verstikken samen hebben we de ragen…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de wereld…

We gaan de ramen even zemen,de wasmachiene even aan, ja met dat even,zullen wij door het leven gaan. Want even gaan we naar de kapper,daarna zetten we even thee en als het ons dan even mee zit,kijken we even naar t.v maar daar verschijnt dan toevallig:even geduld a.u.b.…

ons duister te verlichten Dertien maal verdwijnt Zij weer Langzaamaan, niet in één keer Maar in veertien kleine beetjes Weggeveegd door vlinderfeetjes Is Zij dan geheel verscholen Als uit 't hemels' rijk gestolen Is het tijd te laten gaan En uit 't duister op te staan Zelf die verfkwast ter hand nemen Eerst de hemel even zemen…

Een wormpje zat verscholen En spon zijn draadje fijn, Hij was een needrig wormpje En praalde niet met schijn. Hij koos in 't groen een hoekje, Ach, matig was zijn deel; Zijn eisen waren weinig, Zijn giften waren veel.…

Toen het duister opgetrokken was scheen slechts een koude kille zon Door het vuil beslagen vensterglas waarachter een spin zijn web spon Toen licht ’t donker gebroken had scheen het een dag als vele te zijn Buiten wachtte weer ‘t rechte pad met erop van gisteren nog de pijn Toen de stilte lang verdreven was scheen het eenzaam, schrille…

zonder dat die ander dat wilde Ken je het gevoel van snijdende pijn Waardoor je het soms uitgilde Ken je het gevoel van alles geven zonder dat die ander dat voelde Ken je het gevoel te leven met iemand die het anders bedoelde Ken je dat gevoel van houden van zonder voldoende respons Ken je dat geven van liefde opgenomen als door een spons…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…

is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de verhalen van een verdwenen stad de bergen achtergelaten opnieuw als een spons…