Alle inzendingen over tijd verstrijkt

Het lijkt alsof ze sterker worden, hoewel de tijd verstrijkt en ik te oud wordt om nog lief te hebben. Herinneringen blijven verschijnen, ze willen niet verdwijnen. De koorden, vastgebonden in mijn jeugd, zijn nog dezelfde gebleven. Hoe ik ook probeer ze los te scheuren, ze blijven met mijn hart verweven.…

verstrijkt in een onbewerkt gebied,de werkelijkheid voorbij en reikt een uitgestoken hand, veel verder dan men ziet.…

Haar blik heeft iets van dat meedogenloze die vrouwen krijgen als de tijd verstrijkt en liefde niet veel meer wordt dan een pose, ontdaan van gloed; en hoe je ’t ook bekijkt, er ook geen kans is op metamorfosen waaraan de maat van schoonheid wordt geijkt. Hoe kwam hij toch aan uitgerekend deze?…

Door wie je redde word je niet gezien, de tijd verstrijkt als olie die verdampt, je kampt met wat je voelt, je wilt geen meelij, goed bedoeld, je scheurt totdat je schampt.…

fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

Stil op 't bed te wachten, Zie de tijd verstrijkt, tergend langzaam, een witte klok, een grijze muur, secondes tikken verder, bewijzen ieder uur, waarin ik verder glijd Bedrukt voel ik mijn bonzend hoofd, het bloed vloeit uit mijn oor. Mijn ledematen zijn verdoofd, en beweging is verstoord.…

duetten huiveren in strakke spanning van vellen en haren secondanten en meelopers staan gretig klaar met kruisbogen van notenhout de tijd verstrijkt haar eigen rol hoog aangeblazen in stille gaten dirigeert doofheid de weeromstuit weg met ingevallen stukken bekoring springt stemmig uit banden vangt horigen in diepe gangen met een stok…

Als de wereld zich bekend maakt Onbekommerd, onverschillig Perfecte bol, soms o zo grillig Als een ruimte waar van klein naar groot De tijd verstrijkt van dood naar dood En waar slechts Wil haar stempel drukt...…

De tijd verstrijkt Langzaam stopt het bloeden van je hart Diepe wonden veranderen in littekens, de herinneringen voeden je ziel Langzaam vind je de weg terug en vormen de scherven je nieuwe leven.…

Ik zit te wachten Vol van verlangen naar jou Mijn hart bonst in mijn keel De tijd loop door Langzaam kruipt de tijd, naar dat je komen zou De tijd verstrijkt Geen telefoon, geen enkel waarom Het doet pijn om niet bij jou te zijn Mijn maag draait om En door kruipt de tijd Wat moet ik doen Al mijn zintuigen zijn gespannen Ik kan je bellen…

Zoveel moet losgelaten worden: straks weer de lente, het licht op de berg en de uren met vrienden, het vrolijke spel; niets blijft hier duren – de tijd verstrijkt. Steeds weer moet losgelaten worden: niets bindt voorgoed, geen woorden of dromen, maar we gaan verder, het leven is groter dan enkel maar het hier en het nu.…

En zoveel tijd verstrijkt in ’t leven, met ruzie en onenigheid, Soms tussen goede vrinden. Het kan nog worden goed gemaakt, als we de tijd maar vinden. Maar soms is het “te laat.” Te laat om dingen te herstellen. Dit nare woord blijft je maar kwellen. Je vindt geen troost of baat, is niet opzij te stellen.…

Tijd verstrijkt zwijgend maar kalm, en niemand die de ijzige stilte breekt. Vergeten helden die we niet roemen, liggen in graven die je hier vindt. De dood verspreidt reukloze walm, als de priester stil zijn amen spreekt. Mosterdgas dat allang is vervlogen, maar in herinnering achter bleef, nam levens van hen die hier stierven.…

verstrijkt en hij wordt wakker uit zijn droom voelt zich ongewoon leeg en verlaten nu kantelt hij stenen met de hoop dat het dooft hij zichzelf weer gelooft stapelt ze op zijn gevoel…

verstrijkt er is geen ultimatum, slechts het einde mijn lief…

Mijn voetstappen klinken zwak Over de o zo stille gang Klik klak, klik klak Glimlachend zit zij op haar bed Kijkend naar foto's van jaren terug Met naast zich liggend haar krulset Elke dag probeert zij er iets van te maken De tijd verstrijkt toch wel Door wat te breien of te haken Soms zit zij voor het raam Te mijmeren over lang vervlogen…

Ik ben de stem die mij tot stilte maant de kans waarin de tijd verstrijkt waarin ik werkelijkheid van waan niet meer te onderscheiden vind Ik ben als menig dissonant als zuurgraad in een zoet gebaar die smaak geeft aan wat niet geneest aan hen die dit herkennen En als mijn leven over gaat m ’n blik niet langer spreken zal de ziel…

Al doen ze vroom, ze zijn niet te vertrouwen, de clerus was al nooit waarop hij lijkt. ’t Wordt erger naar gelang de tijd verstrijkt; voor Jan Modaal is dat een hard gelag, want hij kan domweg niemand meer vertrouwen. Het is een rare boel vandaag de dag.…

De wind ligt stil, zonder te verhalen De tijd verstrijkt, de uren worden dagen weken, maanden, die overgaan in jaren zwarte nachten, nare dromen gevuld met pijn, verdriet, vervlogen hoop zou ik hem ooit nog zien?…

Het wildgroeiende groen door de zon belicht De mooiste bloem die voor het onkruid zwicht Hoe langer de tijd verstrijkt, Hoe meer kleur voor het groen uitwijkt De gele schijn, zo fel op het niet onderhouden leven Bomen zijn niet omgekapt, zaadjes blijven nutteloos in de rondte zweven Paden worden langzamaanaan onbewandelbaar De stammen drukken…

De tijd verstrijkt met grote slagen en toch wil ik je nog steeds vragen: mis je mij ook? kom je terug bij mij? Maar die vragen zijn vast zinloos, verspilde tijd. Elke dag weer denk ik aan je , je ogen , je lach. Ik weet dat het fout is en dat het eigenlijk niet mag. Maar ik kan blijkbaar nog niet zonder jou dat heb ik wel gevoeld.…

Het gras, ik weet het nog het gras waarin jij lag te lachen naar mijn lach de tijd verstrijkt, maar toch jouw bloemen bloeien nog ze geuren heel de dag Wanneer kom je weer, kom je weer? .....Je hoeft hier niets, je hebt hier rust .....en ik maak klaar wat jij graag lust .....Kom je gauw een keer? .....Wanneer, wanneer?…

Als de toegemeten tijd verstrijkt zal mijn lijf, waar ik van houd ook materie dat mij steeds plezierde wisselen van plaats, zonder mijn herinnering aan hen die mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat…

Vaak verschijn je in mijn dromen, we varen dan op zee. Jij bent dan de kapitein en ik vaar met je mee. Ons bootje is maar klein, de zee onstuimig, wat ik niet prettig vind. Maar jij staat aan het stuur, en houdt hem op de wind. Al is het slechts een droom, eens voeren wij zo met z’n twee, in ons huwelijksbootje over de grote levenszee…

De tijd verstrijkt; de Golf wordt heet. Z'n leger voelt zich niet in orde. De Golf is hittegolf geworden. Massale horden protesteren: 'Laat Bush direct ten halve keren! 't is beter dan ten hele dwalen. Een zege kan hij nooit behalen. Hé, coalitie, pak je biezen, want waarom doorgaan met verliezen?…

Jij bent de waarheid waar ik ben de tijd staat stil de klok verstrijkt en wij zijn altijd samen. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2003.…

Daar hangt de hemel een zomertuin van parelmist met een torentrap daar gaat ze slapen want het geurt er naar vroeger lavendel en tijm en het zonlicht verstrijkt er in water ze zwijgt het is tijd voor een laatste vaarwel ze zwijgt het is tijd en daar gaat ze.…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

kijk me aan zie wat tijd me heeft gedaan de strakte van mijn huid is weg haren zijn verdwenen ogen branden maar mijn geest wil nog meer jaren lenen zon voor mij de eeuwigheid gaat niet voorbij wolken kunnen minder dragen en regenen meer vragen wat doet de tijd als ik niet kijk verstrijkt ze alle dagen?…