biografie: Johny donovan

Ik leef nog, tussen zon en schaduw, tussen stilte en geluid. Ik adem nog, al voel ik soms de leegte die door mijn dagen waait. Ik glimlach nog, al is het soms voorzichtig, al is het soms wat klein. Maar ik leef nog, en dat alleen al, is een klein wonder!

Loop voor den Duivel, zwart van list, waar maanlicht koud zijn schaduw kust. Hij fluistert zacht in nacht en mist — wie hem bemint, vergeet de lust. Zijn oog is zoet, zijn hand is wreed, hij geeft wat sterft, en neemt wat leeft. Hij weeft van as een zilvren droom, waar ziel en zonde sam...

De schoonheid voorbij, ik volg je in de stilte, woorden breken af, mijn hart blijft zonder antwoord, en jij ....gaat altijd voorbij!

De stoelen fluisteren vandaag, over hoe ze moe zijn van zitten. De lucht vergeet even wat blauw is, en valt verlegen in een glas bier. Een gedachte trekt zijn jas aan, en loopt gezwind de kamer uit. Ik zwaai met een hand die niet van mij is, maar ene die wel beter groet. Mijn horloge...

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het a...

Daar zit ze weer, die lach van goud, Laura, die nooit van stilte houdt. Ze praat, ze zingt, ze klapt haar hand — en overal breekt zonneschijn in het land. Ze is het rumoer, de lach, het licht, een vrolijk gezicht dat nooit verplicht. Waar Laura komt, daar bloeit de tijd, in geuren en kleu...

Ze staan te tetteren op het plein, borst vooruit, ruggengraat van schijn. Hun woorden glanzen, hun daden stinken, ze lachen breed — maar laten het zinken. Ze lullen over normen, waarden en plicht, maar hun kompas is wel puur gericht op camera’s, op peilingen en op macht, niet op wat eer...

Een oude eik houdt stand, waar het pad zich buigt in stilte. Wind gaat door zijn takken zoals jaren door een hart. Er is geen woord meer nodig hier. Alleen het ritselen van bladeren, het zachte vallen van het licht — en in zijn schaduw ademt tijd, onzichtbaar, maar aanwezig. Alsof d...

Ze kwamen met spuiten, met praat van verstand, een redder in nood, zo klonk het in het land. Maar achter die glimlach, dat witte gezicht, brandde een vuur van geld en van plicht. De pharma kneep handen met heren van macht, besloten in kamers, ver weg in de nacht. Ze spraken van zorg, van m...

De nacht ademt sterren, ze fuisteren mijn naam in de wind. Schaduwen wiegen de stilte, alsof de tijd zelf slinkt. De maan streelt het pad met zilver, elk blad draagt een glinstering mee. Ik loop tussen werelden van stilte, waar dromen de richting wijzen. Een uil kijkt toe, alle geheime...

Soms ben ik stil, een tikkeltje gemeen, ik hoor hun lach nog in oude dromen, herinneringen die blijven komen, en zo voel ik mij niet echt alleen. De tijd gaat door, maar niet voorbij, ik draag hun woorden in mijn oren, wat eens vertrouwd was, blijft geboren, ze wonen nog altijd stil in mi...

In stilte grijnst het bleke bot, een masker dat de tijd vergat. Geen vlees, geen naam, geen adem meer, slechts lijn en vorm een herinneringssfeer. Zonder huid lijkt ’t allemaal gelijk, man en vrouw – één witrijk. Toch verraadt de kaak soms kracht, het voorhoofd rond, of schuin van m...

In de schemering, Vallen donkere schaduwen, over de stad heen. hoop en angst vermengen zich, en de nacht omarmt stilte.

Twee zielen zweven, gewichtloos en vrij, lichamen dansen het kosmische nabij. Geen boven, geen onder, alleen sterrenlicht, hun omhelzing zweeft als een oneindig gedicht. Adem verstilt in de stilte van ’t heelal, een kus echoot zacht door de ruimtehal. Geen zwaartekracht, geen tijd, geen ...

Ik lach in de glorie van mijn verderf, als een koning van puin, met een rijk zonder erf. Mijn spiegel toont enkel een dwaze lach ik knipoog terug — alsof dat niet meer mag. Ik hef mijn glas op rook en het spel, mijn verderf is mijn grap en mijn eigen hel. Toch blijf ik dansen, en st...

In mijn handen rust je, zo stevig en fijn, De snaren die zingen, een melodisch refrein. Je lichaam van hout, zo warm en zo puur, Met in elke aanslag, een muzikaal avontuur. Jouw klank is een wonder, zo helder en rijk, Je laat mijn ziel dansen, bij elke snarenstrijk. Mijn trouwe metgezel,...

Neonlichten flitsen fel, synths breken door nacht en hel, Ritmes strak, een stalen hart, dansend op een kunst van smart.

Alleen in de kou, zijn adem stijgt als een mist, maanlicht op zijn pad, geen roedel om hem te dragen, zijn ziel zwerft door de bossen.

In München klinkt de klarinet, de lucht gevuld met zang en pret. Bier vloeit rijk in gouden glans, ied’reen sjanst op een vrolijke dans. De glazen klinken, hoog omhoog, een glimlach breekt als ochtendrood. Wie samen viert vergeet de tijd, het feest omarmt zo wijd en breit. De herfst...

In spikes die blinken, met kracht en met gratie, springt Nafi voorbij elke grens, elke natie. Zij tilt de lat hoger, ze werpt en ze rent, toonbeeld van wilskracht, een vuur ongekend. Maar achter de schermen, in kamers zo klein, rommelt de bond met papier en met schijn. Regels en plannen, soms...

Het gerecht zoekt stille gronden, waar feiten in dossiers verblijven. Getuigenissen, zwart op wit, waar waarheid moet beklijven. De politiek spreekt met vele tongen, in beloftes, mist en pracht. Woorden draaien rond belangen, het spel van invloed en van macht. De rechter straft de leugen...

In velden waar de sport zijn glorie vindt, verstrengelt zich de macht, zo stil en traag, als wolken boven het veld, maar o zo vaag, een spel dat niet de echte winnaar zint. De regels zijn gezet, de lijnen strak, toch schuift men met de pionnen heen, als sterren aan de hemel, echt gemeen...

In duisternis ... waar sterren zachtjes stralen, en een sprankje licht dat onze harten raakt. De hoop die ons door donkere tijden haalt, als een zonnestraal die in de nacht ontwaakt. Een nieuwe morgen vol beloftes en dromen, waarin we samen onze toekomst bouwen. We voelen de kracht van wat...

Huismus in de heg, tussen zon en schaduwspel, pikt veel zaadjes weg, Uit een potje klaar gezet, draagt de dag ... in zijn snavel.

De één zoekt rust. Leert de taal. Vindt een plek. De ander zoekt niet. Veroorzaakt angst. Soms de dood. En wij? We hopen. We vrezen. We vragen...

Zij praten, beloven, maar handelen niet. Het land blijft gevangen in stroperig verdriet. Politiek is theater, goedkoop en banaal, en wij zijn het publiek — zonder keus, zonder taal.

Jouw lach, een vonk die springt, Speels, licht, en zacht gezwind. Het tilt mijn dagen, maakt ze klein, En laat je warmte er altijd zijn.

In de stilte hoor je meer, geen rumoer, maar eigen sfeer Een zachte plek, een klein bestaan, waar alles even stil mag staan In de stilte valt het licht, zonder haast, een helder zicht. De wereld houdt zijn adem in, en geeft een glimp van nieuw begin.

Golven kletsen tegen rotsen, schuim schuift over het strand, en wind trekt strepen in het water. Meeuwen schreeuwen om wat spijs, schepen wiegen heen en weer en de horizon ... blijft eeuwig grijs.

Golven van begeerte, slokken zijn vermoeide geest, arbeid drijft verlaten. Hij verdrinkt in zilte pracht, door rijkdom meegezogen.