Alle inzendingen van Johny donovan

Paars en groen vervloeit, fluisterend boven het woud nacht ademt geheim.…

Ik lig wakker Maar jij bent weg De kamer voelt leeg En de stilte snijdt zacht. Ik denk aan je lach Aan je handen, je stem Dit alles voel ik nog hier Maar jij bent ver weg. Ik adem langzaam De wereld voelt koud Want jij was mijn zon... En nu huilt de maan.…

De herfstwind draagt de geur van tijd, verwaaide dromen vallen neer, de hemel kleurt in grauwe spijt, de dagen lichten steeds iets meer. Langs lege paden zweeft de mist, een boom staat kaal in stil verdriet, de zon vergeet wat warmte is, en schemert weg in grauw gebied. Toch fluistert zacht een laatste blad, het loslaat in de koude…

In een wereld vol beloftes, waar eerlijkheid vaak zwicht, schuilen achter mooie woorden maskers van bedrog en licht. Ze lachen met een glimlach, hun ogen koud en sluw, op zoek naar wie gelooft in sprookjes, steeds opnieuw. Ze strooien mooie praatjes, hun waarheid is uniek. Maar nergens tiert het sterker vooral in politiek...…

Ik draag de warmte van jouw stille lach, al dooft de zon vaak voor mijn lege dagen. Ze fluistert zacht, een kostbaar levenslag, dat liefde blijft, al kan ik jou niet dragen. De stilte vult zich met een zoet gemis, een melodie die door mijn hart blijft zweven. Ik weet dat niets ooit meer hetzelfde is, maar in mijn dromen blijf jij bij me…

Verweerde stenen, een lied van het verleden waait door een leeg raam.…

Ik zet mijn wekker voortaan uit, geen haast, geen files, geen geluid. De koffiemok vult zich op tijd, de krant ligt klaar, ik ben bevrijd. Geen baas die roept, geen lijst vol taken, ik kan nu eindelijk lang uitslapen. En mocht je mij ooit nog eens zien, is het vast op een terras met een glas wijn misschien.…

De hemel gloeit in rood, een zeldzaam teken de bloedbaan rijst met brandend licht zij werpt haar schaduw, zwaar en dicht een wonder dat ons allen stil doet steken. De aarde fluistert zacht van oude dromen het firmament weerspiegelt haar gezicht en sterren knikken eerbiedig in het licht als boden uit een tijd die eens zal komen. Zo…

Jullie dachten sterk te zijn, of slim, maar ik lach hard om jullie macht, ik slik plastiek en spuug het zacht, en keer je trots weer om in schim. Je steekt me vol met rook en troep, ik hou me stil, maar tel mijn uur, en sla terug, zo wild, zo puur, een orkaan die huilt als strijdersroep. Geen doetje ben ik, hou je vast, ik breek je stad…

De muren schreeuwen kleuren fel, met spuitbussen, chaos en veel flair, de stad bekijkt het, durft nauwelijks meer, maar kunst zo rauw, zo wild, zo snel. Tags en lijnen van woede en hoop, elk beeld een stem, geen zachte toon, het beton trilt onder hun kroon, wie regels stelt, voelt plots hun loop. Geen meester maar rebels vrij hart, de…

In al uw slimheid, mr. de president, zwaait u met woorden als met een scepter. Maar achter de komma’s en onder de glimlach schuilt soms de vraag: wie regeert wie? U ons, of uw eigen schaduw?…

Wazige maanstraal, fluistert in mijn stille slaap, een onbekend pad. Schimmen dragen geheimen, tussen sterren valt de tijd.…

De tijd glijdt zacht als stromend licht, een fluistering die nooit wil stollen. De uren rollen, dalen, tollen, maar vinden steeds hun eigen zicht. De ruimte spreidt zich wijd en vrij, een doek beschilderd met miljoenen dromen. De sterren komen, de sterren stromen, En zingen traag een eeuwig wij. Daar waar tijd de ruimte raakt, ontstaat…

de feiten: het corona beleid is alles behalve in België goede raad van virologen blazen politici de lucht weer in. de bewijzen: gezondheid wordt stilaan naar plaats twee verschoven vele zaken mogen reeds vervroegd terug open. de nasleep: het slijk der aarde komt ter sprake geen geld meer in het laatje. te doen: de staatskas heeft…