Hartenkreten

Laatst toegevoegde hartenkreet (nr. 59.065):

Halloween Nacht

De maan hangt laag — een oog van marmer,
dat over dode tuinen waakt.
De wind schuurt langs vergeten namen,
waar ooit een hart in stilte slaakt.

De bomen dragen roest als kronen,
hun wortels drinken oud verdriet.
Zelfs de sterren lijken te ontwijken
wat onder deze hemel geschiedt.

Een klok slaat één, de mist kruipt traag,
schimmen glijden over een verlaten straat.
Hun ogen dragen verhalen van weleer,
en fluisteringen klinken zacht, wel elke keer.

De straten dragen echo’s van verlangen,
een masker van verleden pijn.
Pompoenen branden als herinnering —
aan licht dat wilde eeuwig zijn.

En wie nog waakt in deze nacht,
hoort tussen de stilte en het vergaan:
de adem van het onbekende,
die zachtjes door de ziel blijft gaan.