Volle maan

Ze hangt daar hoog, van zilver zacht,
een spiegel in de donk’re nacht.
Ze waakt terwijl de wereld slaapt,
haar glimlach aan de hemel straalt.

Ze kust de zee, de wolk, het gras,
en maakt van schaduw stille was.
Een droom zo puur, een licht zo klaar —
de nacht lijkt minder eenzaam daar.

De wereld houdt haar adem in,
de wind beweegt op teugen traag,
een uil zweeft rond met wijde zin,
zijn roep verwaait, zijn vleugel vraagt.

En boven ál wat leeft en gaat,
blijft zij, in tijd en stilte staan.
Een oude ziel die alles ziet —
de wereld slaapt, de maan zal... gaan!

... Prachtige verschijning toch! ...

Biografie van deze schrijver

Maan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 12