biografie: Juliën Holtrigter
Juliën Holtrigter (ps. Henk van Loenen), 1946, publiceerde onder meer in De Tweede Ronde, Maatstaf en Hollands Maandblad. Hij debuteerde in 2001 met de bundel Omwegen bij Mozaïek. Veel van Holtrigters gedichten zien er uit als abstracte schilderijen die naast elkaar een moeilijk te omschrijven spanning oproepen. Een sleutel tot zijn werk is de verkenning van de geheime gebieden van de werkelijkheid. De ultieme omweg is hier tot doel verheven, oftewel het verlangen te verdwalen. Holtrigter is leraar levensbeschouwing en beeldende vorming te Vianen. Lange tijd tekende hij (fictieve) mensfiguren, maar hij ontwikkelde zich meer en meer tot schilder van overwegend abstracte composities. De wereld van zijn verbeelding vertoont de sporen van een rusteloos zoeken. Zijn werk is sferisch, hier en daar zelfs mystiek maar altijd aards. Soms duikt er schrift in op, lees- of onleesbaar. Holtrigter over zijn werk: 'Het determinisme, het zogenaamd objectieve kijken, heerst alom. Maar er komen barsten in. Er schijnt meer te zijn dan wij kunnen zien. Daarover gaat het. Waar ik geen woorden voor heb, schilder ik en wat ik niet kan schilderen, breng ik onder woorden.'
Inzendingen van deze schrijver
10 resultaten.Natuurlijke historie
gedicht
3.1 met 18 stemmen 
10.433 Heel vroeger hadden de mensen niets anders
te doen dan naar de sterren te kijken.
Ze hingen wat rond bij een bron en leefden van
noten en vijgen.
In de vorige werelden was er of stront of niets dan
hel engelenzang uit zeer strenge engelenstrotten.
Er was ooit een wereld waar zwaluwen zwijnen...
Aarde
gedicht
2.3 met 102 stemmen 24.454 Zoals ze leefden zo liggen ze hier
ook begraven, dicht op elkaar, bijna
hand in hand.
Spandiensten verleent men elkaar
tot op de rand van de dood.
Blinde paarden draven erheen,
met koetsen maar zonder koetsiers.
Het is het geheim van de hemel.
Zo hoog komen de mussen niet,
waar de zwa...
Zondagmiddag
gedicht
2.5 met 58 stemmen 20.166 Zondagmiddag, de krekels naaien de stilte.
Ik volg de spoorbaan, de brandnetels bloeien,
de bramen smaken naar niets en naar bloed.
Het dorp ligt verscholen in dichte grijzen.
Ik herken het, dit lopen: zo kwam ik thuis.
Van het nog warme huis staan de ramen wijd open.
Het bijna doorzichtig...
Onverwacht bezoek
gedicht
1.9 met 56 stemmen 12.048 God woont ver weg.
Ik heb zelfs zijn honden nooit horen blaffen.
Ik heb van zijn brood gegeten maar ik
verleerde van hem te spreken.
Hij schreef mij nog wel eens en vroeg het
dan weer: waar is je broer?
Wel, zijn Volvo staat hier voor de deur,
zijn groot licht gericht op de hemel.
Hij gaat...
Stofje
gedicht
4.7 met 3 stemmen 3.525 Ik kwam net uit school toen het dreunde,
het halve heelal drong zich door mijn oren
naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil
en BHAAAAM! explodeerde.
Ik had mijn kamer verduisterd.
Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden.
Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel,
maar teg...
Gelukkig wakker geworden
gedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 3.077 Gelukkig wakker geworden, meteen al
in tongen gezongen van raadselwater, veer
gehikt en zo meer.
Vanuit haar serre kijk ik de hemel
recht in haar vrijheid.
Tussen de bomen schittert de zee.
Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik,
spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen
moet men e...
EEN FIJNE AVOND
gedicht
3.0 met 3 stemmen 3.044 Het strand ligt bezaaid met kammen,
strengen, katrollen. De zee is vrijgevig.
Maar de schappen zijn bijna leeg. Het is druk
bij de kassa, men hamstert.
De massa dringt op, eist rijkdom, vrijheid,
gelijkheid. Er zullen koppen gaan rollen!
Mijn brood en mijn wijn afgerekend.
Zegeltje...
Onder de sterren geslapen
gedicht
4.0 met 1 stemmen 5.058 Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd
liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte,
de vreemde vreugde die dat ondenkbare schept.
Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen.
'Uitzicht vanuit een graf stond eronder. je zag
een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bene....
Zomer
gedicht
2.7 met 11 stemmen 6.913 Spilzieke zomer: het grote dringen van
mensen, beesten en browsers, van al wat
zich voortplanten wil. Daarbuiten het best
bewaarde geheim van de wereld:
de eindeloosheid en wat daaromheen ijlt.
Er zal nog het een en ander passeren,
daar kan men donder op zeggen of
vast een boek over schrijv...
Ergens in Rusland
gedicht
3.0 met 15 stemmen 5.821 Ergens in Rusland leest nog een dame.
Zij ademt (zoals wij allen ademen moeten)
of luistert ademloos naar haar hartslag.
Zij kan maar niet geloven dat zij werkelijk leeft.
- Ik ben, Godzijdank, een figuur in een boek
ik moet er toch niet aan denken
echt te bestaan.-
Zij ventileert alsmaar...
