Alle inzendingen van Juliën Holtrigter

Heel vroeger hadden de mensen niets anders te doen dan naar de sterren te kijken. Ze hingen wat rond bij een bron en leefden van noten en vijgen. In de vorige werelden was er of stront of niets dan hel engelenzang uit zeer strenge engelenstrotten. Er was ooit een wereld waar zwaluwen zwijnen knipten en schoren, voor niets. Er was eens een…

Zoals ze leefden zo liggen ze hier ook begraven, dicht op elkaar, bijna hand in hand. Spandiensten verleent men elkaar tot op de rand van de dood. Blinde paarden draven erheen, met koetsen maar zonder koetsiers. Het is het geheim van de hemel. Zo hoog komen de mussen niet, waar de zwaluwen buitelen, tuimelen door de geweldige ruimte.…

Zondagmiddag, de krekels naaien de stilte. Ik volg de spoorbaan, de brandnetels bloeien, de bramen smaken naar niets en naar bloed. Het dorp ligt verscholen in dichte grijzen. Ik herken het, dit lopen: zo kwam ik thuis. Van het nog warme huis staan de ramen wijd open. Het bijna doorzichtige hoofd in de kamer is van mijn vader, hij kijkt niet…

God woont ver weg. Ik heb zelfs zijn honden nooit horen blaffen. Ik heb van zijn brood gegeten maar ik verleerde van hem te spreken. Hij schreef mij nog wel eens en vroeg het dan weer: waar is je broer? Wel, zijn Volvo staat hier voor de deur, zijn groot licht gericht op de hemel. Hij gaat juist vertrekken. Van auto's houd ik alleen in…

Ik kwam net uit school toen het dreunde, het halve heelal drong zich door mijn oren naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil en BHAAAAM! explodeerde. Ik had mijn kamer verduisterd. Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden. Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre…

Gelukkig wakker geworden, meteen al in tongen gezongen van raadselwater, veer gehikt en zo meer. Vanuit haar serre kijk ik de hemel recht in haar vrijheid. Tussen de bomen schittert de zee. Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik, spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen moet men een woordje uitwerpen. Hé, zwaan kleef maar aan,…

Het strand ligt bezaaid met kammen, strengen, katrollen. De zee is vrijgevig. Maar de schappen zijn bijna leeg. Het is druk bij de kassa, men hamstert. De massa dringt op, eist rijkdom, vrijheid, gelijkheid. Er zullen koppen gaan rollen! Mijn brood en mijn wijn afgerekend. Zegeltjes nog? Een fijne avond! Hoor ik het goed? Men groet…

Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte, de vreemde vreugde die dat ondenkbare schept. Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen. 'Uitzicht vanuit een graf stond eronder. je zag een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bene. Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet…

Spilzieke zomer: het grote dringen van mensen, beesten en browsers, van al wat zich voortplanten wil. Daarbuiten het best bewaarde geheim van de wereld: de eindeloosheid en wat daaromheen ijlt. Er zal nog het een en ander passeren, daar kan men donder op zeggen of vast een boek over schrijven, bladzijden vol over stranden waar personages zich…

Ergens in Rusland leest nog een dame. Zij ademt (zoals wij allen ademen moeten) of luistert ademloos naar haar hartslag. Zij kan maar niet geloven dat zij werkelijk leeft. - Ik ben, Godzijdank, een figuur in een boek ik moet er toch niet aan denken echt te bestaan.- Zij ventileert alsmaar meer en haar hart slaat af en toe af. Alleen lezen…