Alle inzendingen over overig

Gij zijt aan mij gebonden met het al. Elke steen bezit uw val en ieder cijfer uw getal; de mededeling uw verhaal; tong uw taal; de veelheid uw geval. Gij hoopt u in mij op met doodgewicht aan regendrop. Iedere vleugel heft u op.…

Ik kan denken wat ik wil Het verdooft me niet maar geen verdriet voelen zou erger zijn Ik kan denken wat ik wil Dat het maar woorden waren maar dodelijk waren ze toch Ik kan denken wat ik wil Mezelf uiteen laten spatten om niets meer te weten maar ik weet het toch Ik kan denken wat ik wil Niet de honing te zijn die hij leegslurpt…

Ik sta aan het begin van het einde, Heb al ’n lange weg gegaan, 'n Afgelegde weg vol herinneringen, Hele mooie en ook mindere. Voor me ligt een onbekende leegte, Achter mij wat ik heb gehad, Meeste memorabel, enkele vergeten, Mooiste koester ik in m’n hart. Wat ik nog zal toevoegen is onbekend, Ik blijf proeven en genieten, Zolang ik…

De tijd tussen de woorden Het uur van de dichter De klok zonder adem Het gedicht zonder lezer De onzichtbare inkt De eenzame reiger Het water dat danst De zwaan op het meer Het blauw van de hemel De zachte zomeravond De verwarde zinnen Het vogelgesprek De toon van verdriet Het ijs van de dood De stem van mijn liefste De wolken van…

Een leven Ik geloof niet in een god, niet in een hemel, niet in een daar en daarna. Ik geloof in dit ene, dit ene leven dat ons wordt gegeven, een kostbaar moment tussen begin en einde. Slechts één keer wandel je over deze aarde, slechts één keer voel je de zon branden op je huid, slechts één keer proef je de zoetheid van de dag en…

De schoonheid van deez aard, Is pas ’n paar honderdduizend jaar, Voorbehouden aan de mens, Hoewel al is miljoenen jarenlang. Toch besteden we meer Aan ’t vernielen dan ’t genieten, Van alle schoonheid op d'aard, Die ’t is echt meer waard! Ik mocht er lang van genieten, Gun het mijn nageslacht evenzeer, Liefst nog veel en veel meer,…

Ik herken stukjes van de weg verbindingen zijn verdwenen wegwijzers ontbreken nog steeds De aantallen zijn te tellen de seizoenen, woningen, vrienden De rest is een droomsnoer van verlangens en feesten onbeantwoorde liefde en volmaakte ogenblikken: herinneringen in het diepe zwart, oplichtend als zwevende eilanden met sierlijke pieken…

De maan hangt laag — een oog van marmer, dat over dode tuinen waakt. De wind schuurt langs vergeten namen, waar ooit een hart in stilte slaakt. De bomen dragen roest als kronen, hun wortels drinken oud verdriet. Zelfs de sterren lijken te ontwijken wat onder deze hemel geschiedt. Een klok slaat één, de mist kruipt traag, schimmen glijden…

Hun glans verloren Steeds meer vallen ze uit elkaar, zo klein zijn de vaste verhalen geworden die, eenmaal uit de dagelijkse gebeurtenissen gezeefd mijn leven en identiteit vertegenwoordigden En steeds minder mensen kennen nog details die een echt mens van me maken Gelukkig ben ik niet die verhalen van mijn leven geworden en beter…

Ik wandel al lang door 't leven Langs mijn levenspad, Over heuvels en dalen, Genietend van al ’k heb gehad. Als heuvels voor mij te hoog zijn, Loop ik gewoon ’n eindje om, Ontmoet soms moois onverwacht, ’k Op onbekende plekjes kom. Zo blijf ik genieten van het zijn, Elke dag weer opnieuw, Blijkt ’t zijn nog steeds fijn te zijn.…

Als kind had ik naar de overkant kunnen lopen, het ijs was dik genoeg maar ik hoorde hier op deze oever, nog steeds kijk ik naar de ganzen en 's zomers naar de plank- peddelaars en de bommetjes van schreeuwende kinderen Ik ken de jongen met groene ogen de anderen die bij de boom bier drinken, in het kanaal plassen pizza halen en kussen…

In de stilte van de nacht Klinkt het zacht gefluister Van haar op wie ik wacht, Ik elke nacht naar luister. Dan komt zij bij mij in mijn bed, Kruipt dicht tegen mij aan, Dan geef ik haar steeds belet Om met mij te lieven gaan. Al zijn het slechts mijn dromen, En is zij ’s morgens weg, Mag ze elke nacht weer komen, Want ik geniet met…

Op de verminkte zijtak hoef ik me niet te laten bedwelmen door de hars om overal in de boom de mensenschemering te zien, hun kabels door de wortels heen gehakt, hun kunststoffen uitgezaaid in de aarde en de zee en om het huilen te horen dat in mijn adem stokt het verdriet om het negeren van de gevolgen van wat we denken nodig te…

Zilvren sporen in ’t bedauwde Gras door het gouden licht Bestreken van de prille zon In deze vroege ochtendstond. Verderop zweven bonte koeien Met hun doorkliefde torsen, Gewekt door d’nieuwe dag, In d’stilte van licht zonder geluid. De stad achter de kim ontwaakt Met motor- en mensgeluiden, Door het stadsleven uitgebraakt. Jongeren…

Ons achter is een bos zonder paden betovergrootvaders zestig eiken geplant op zijn trouwdag toen het huis af was, het huis waarin de plannen zijn gemaakt om het af te breken en de bomen kunnen dat betalen Alles nieuw, geen verleden meer dat we aan kunnen raken, maar jonge aanplant zonder schaduw over de achtste generatie Ons achter…

De reis is onrustig maar het schip is een prachtig schip al zijn er geen scheepskabouters om de vege boel te redden, nee alleen dwazen aan boord die vrijheidsliederen zingen en toosten op verre stranden Ach, we verliezen koers Het magnetische veld wordt zwakker en de noordpool schuift weg Havens blijven ongelezen Zeepokken grijpen…

Een zacht briesje fluisterde, Er hangt iets in de lucht, Gaat rond als ’n gerucht, Waarnaar alleen ik luisterde, Er hangt iets dreigends boven, Hoog boven m’n hoofd, Iets eens was beloofd, Ik niet wilde noch kon geloven. Maar, belofte maakt schuld, Dus ik keek omhoog, Met heel veel ongeduld, Maar vrees de belofte loog, Beloofde bleef…

Omkijkend lazen ze Onschuld en Vrede boven de poorten die zich voor hen sloten maar niemand wist of ook de uitgang een opschrift had Ik vraag me af of het Smart geweest kan zijn en Eenzaamheid, nee dat waren voor hen toen nog lege woorden Het verlangen om meer te weten, te ontdekken wat er allemaal bestond buiten de muren, was de onrust…

Aandacht krijgen Als kind voelen Dat er op je gelet wordt Daarop moeten letten En daarmee ook Aandacht krijgen Voor hoe het allemaal werkt Tussen mensen En de rest van de wereld Anders roepen je hersenen De Staat van Verveling uit Want je ontgroeit speelgoed En school is ook niet alles Je hebt aandacht nodig Die jou helpt Te…

is dansen begonnen als oefening een ritueel vechten om beiden sterk te zijn die zich ontwikkelde tot wat wij er nu onder verstaan een lichtvoetig lopen en los van zorgen elkaar omarmen zonder bloot te zijn is dansen een vechtspel om te verliezen wie je tot dan toe bent, een voorzichtige verkenning, een oefening of de toekomst…

In de wijde wereld ik rondwaar, Heb ik jou nog niet ontmoet, Wijl ik velen zag op mijn pad, Maar nog niet degene ik zocht. Mijn zolen zijn bijkans versleten, Mijn tong reikt bijna tot de grond, Voel vermoeidheid in m’n benen, Heb bijna de ganse aard gerond. De stappen gaan steeds minder snel, Ruif ik uit eet steeds minder vol, Wijl ’…

In de weerklank hoor ik de wereld buigen Echos in de nacht ..Het spookt, ik kijk ..naar binnen Er verandert iets ..En het verandert ..voorgoed Er valt een warme regen ..In een hapering ..doemen poorten op Ik kom op adem ..In en uit, in en uit ..aard ik me in meer dan de grond onder mij, aard ik me in het licht…

Een staart van iets dat hier zwom, het begin van opwellend bloed Ik zie, ik zie wat jij niet ziet Strepen en iets dat leeft Een haperende wereld Of kijk ik te snel voorbij, er overheen? Kijk ik wel? Onleefbaar veel jaren zouden er nodig zijn om te beseffen wat ik waarneem Ik mis het overzicht om te selecteren wat belangrijk is…

Ik droomlig onder de hemelboog, 'n Azuurblauwe peilloze diepte, Waarin ik verdrink, herboren Terugkeer in mijn etherische droom, Ontvangen door orkestraal vogelgezang, Toegewaaid door ’n zacht briesje, In de stilte van d’avondstond…

Wie ik ben, mijn grapjes mijn woordkeus en mijn kleren dat alles lijkt wel belangrijk maar achteraf weet ik elke keer weer dat het niet beklijft, dat maar een vaag beeld ervan overblijft bij vrienden en bekenden en het niet de vastheid heeft van mijn gezicht, dat het alleen iets betekent voor wie-weet-welke mensen die ik niet ken…

Mijn zicht is horizontaal wel 250 graden een open vizier op de wijde wereld en alles van mezelf, behalve dat wat het meest mij is: mijn gezicht zodat ik maar een flauw idee heb wie de mensen zien wanneer ze mij zien Hun reacties zijn me vertrouwd ja, ik ben wie ik ben maar een vreemde voor mezelf en naarmate de tijd verstrijkt ben…

Deze stad heeft sterren: een Pad van Roem geplaveid door onderheren en commissies die professioneel gewichtig zijn voor internationale eer Wie aan hen ten prooi valt is voorgoed zichzelf niet meer wordt uitgewist en vervangen door de icoon met zijn naam: Gotama, de verlichte mens Jezus, de liefdevolle naaste Sokrates, de mens die zichzelf…

In de herfst van het leven, Lijkt het leven trager dan voorheen, Wijl in de lente van het leven, Het vliegensvlug verwijderde van ’t begin! Alleen in de zomer was er evenwicht Van tijdsbesef en tijdsgewricht, Doch in de winter van dit leven blijkt Dat de tijd tot stilstand komt.…

Ik draai me om in de branding en kijk terug de wereld in Op de grens spelen kinderen Achter de duinen draait een kraan temidden van waaiende plannen door straten vol verkeer van goed- en kwaad- schikse resultaten, en ondergronds voert het riool de emoties af De kinderen joelen regen hun bui spat mij nat en slaat luchtbellen uit het water…

Samen wakker worden onder het zachtgekleurde leven in het ronde raam De groene jeugd van de wereldtuin onpeilbaar diep in de spiegel van een oude put vol tover waarboven wij hier- onder op een zacht bed zweven in geluk Samen wakker worden op de Droomberg boven de dagen…