Alle inzendingen over haiku

komt niet aanwaaien buldert gierend de wind, en stormt huilend voorbij…

Zon verliest zijn kracht, niet omdat hij veroudert, schaduw rekt z’n tijd Als men tekens leest, hemellichamen zonder naam, met ingetogenheid. Vissende reiger overleven op beide benen, doet het ook met een. Ongeboren kind, bevrijd in het niemandsland,. bron van vruchtwater. Onvoltooide tekst, waarin syllaben ontcijfert, vergeelde…

Een weekje Tessel en dat is voor Jeronimo van Elk wandelen door vervagende herinneringen. Hier sliep hij in een hooiberg en had het koud, daar liep hij voor het eerst met een meisje hand in hand en wist hij niet hoe hij het had. Ze was z’n famke maar haar stem kan hij innerlijk niet meer tot klinken brengen. Herinneringen worden kaal als de nervatuur…

waar zeelijn schurend het land wil vertekenen kruist de dood hun pad…

Meeuwen en spreeuwen volgen dorsmachine voor een lekker hapje…

Lage zon werpt van bomen en vroege vogels lange schaduwen Op groene velden spelen witte wieven hun koude ochtendspel…

gezwegen woorden woekeren vernietigend in levenslijnen…

Ik kus je borsten, blijf plakken aan je tepels, want God is een Vrouw.…

Gisteren leefden verliefde eendagsvliegen lang en gelukkig…

winter in aantocht in formatie richting zuid trekken vogels weg…

Vlijmende ijzel Speldenprikkelt en verstijft Mijn ontblote hoofd…

Perfect is datgene waarin we ons in de liefde imperfect maken. Als goden straffen, hoeven we niet te vrezen, wij zijn hét gebed. Het lot is geen doel, maar een opdracht anders te kijken naar onszelf. Ervaring is de som die aan de opgetelde fouten blijft kleven. Denken meester te zijn over de wereldgaard…

landerige wind kiest maar niet voor af of aan blijft in de luwte…

Als we liefde zien, hoeft ze ons niet te zien, ze is er altijd. Vertrouw de dichter, wantrouw zijn verhaal, gebouwd op eigen visie. Schaamte of zonde, zijn de onrijpe appels uit de boom van de geest. Eenzaamheid is stilte waar gekoesterde dromen tot stilstand komen.…

in web gevangen hangen de vliegen (s) vlug, aan een zijden draadje…

Van…

ik kraak met een krak in het donker een huisje o sorry slak…

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

de schelde wemelt van zalm en zeemeermin ik zie ze vliegen…

Hemel van bladeren bres geslagen in het groen, weefgetouw van tijd. Mensensporen dekt een dikke laag ervaringen vervagen nimmer. Vlinders begraven hun beelden in het herfstlicht, mist als berusting. De dood getemd, wordt ontdaan van zijn verschrikking in een jaarlijks verdrag. "De dichter heeft slechts één voorbeeld: de natuur…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

een parachutist aan een zijden draadje die kruisspin…

zacht zuchtend, de wind zomersterven ruist vredig stilte tot stormen hergeboorte wemelt rond afgevallen bladeren…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

De wind laat de bladeren vallen van geel tot bruin een stille kijk over.…

hier kun je de ogen laten weiden buitengaats…

bunker hill in de luwte bloeit nog kamperfoelie…

stemmig in 't zwart kraken ze een harde noot krassen van plezier…

Mysterieuze oester, wonderlijk blij in een zee van dromen. Ik was een boos kind, maar ik moest lief zijn, zoals gekooide dieren. Pure amethist weerkaatsend door sterrenlicht maar van binnenuit. Ongenaakbare ziel, waarom is het water zo bang voor het vuur? Er is een park en vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt…

Eendaags paddenstoel bruingerand kastanjeblad scheppen herfstgevoel…