Alle inzendingen over eenzaamheid

De hemel breekt open De hemel ontwaakt De hemel daalt neder De hemel aangeraakt De hemel is helder De hemel voor mij De hemel vol vreugde De hemel maakt blij Doch plots een groot…

Op het hoge ros gezeten 't lichaam star en recht met koele waakzaamheid immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Vereeuwigd achter glas staan moeder en vader plechtstatig tentoongesteld omrand door glanzend kader Met haar mooiste kleding zit zij met doffe oogopslag het hoofd passief geheven en met gedwongen lach In zijn trots versleten staat hij vlak naast haar zijn arm om haar leuning plechtig van gebaar Oud en moe als zij waren en met doorleefd…

Verlangen zonder houvast. Liegen zonder tast. Ik ben niet wat ik geloof want iedereen lijkt op mij. Geloven zonder gedachten. Vertrouwen zonder wachten. Wie mij zoekt zal mij vinden wat ik ben de vloek die iedereen bij elke einde aankijkt.…

haar wereld is zo klein geworden, dat zij de wanden van haar geest kan aftasten met haar handen. het waanproces, waarin zij speelt dwingt haar tot schaar of mes. emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft…

Opgesloten in een geïsoleerde ivoren kamer. Probeer de berg niet te beklimmen, je zult je bezeren aan prikkeldraad èn naar beneden storten. Je reactie doet de muren aandikken. De eeuwige J-curve, missende oogkleppen.…

Omdat je vreemden niet meer vertrouwt ben ik je middelpunt geworden het enig licht waar je verloren geest zich nog op richt Je maakt de vreemdste dingen mee waar ik aandachtig naar luister en terwijl mijn hart bloedt speel ik jouw schimmemspel dapper met je mee Soms word je wantrouwig en door boosheid beheerst dan probeer ik steeds…

Eenzaam ben ik wie ik zoek als het geluk mij wijst waar het eenzame vuur mijn schaduw verbrandt en de dood mij vraagt of ik mijzelf weer een kans wil geven.…

'Vreemden in de nacht', zingt Sinatra me toe. Ik sluit even m'n ogen. Teveel te vaak bedrogen, de wereld eventjes moe. Niemand die op me wacht. In het donker weggedoken, -zwijgend als het graf-, wacht ik alleen op de dag. Dat ik weer leven mag, met om wie ik zoveel gaf. Een liefde onbesproken. Eigenlijk is dit gedicht, zo juist…

De zoeltjens suizlen door de blaêren, Het maanlicht lacht met luchten straal, En in de hooge rozelaren Weertrilt een schelle nachtegaal. Droomt ge op uw sponde Reeds in vree, Of hoort ge, mijn blonde, Die org'lende bee? Steeds blijft uw wit gordijn gesloten; Geen schuchter handjen beurt het op; Toch zie 'k uw zoet gezichtjen…

Achter de eenzame berg zoekt de eenzame mens zijn ziel in de schaduw die hem niet meer vraagt of hij wil veranderen in de droom die niets meer verbergt in de eenzame stilte van het geluk dat eenzaam maakt…

Buigt het riet niet voor de wind keert de stroom niet op zijn schreden valt de zee niet uit de lucht? Gaat de morgen niet trug naar heden klinkt dan straks niet als een zucht of de zon niet drop of dronder is dan huiswaarts niet ook mijn klucht?…

Vraag me wie ik ben en ik zal kijken naar je ogen in het moment dat ik niet meer verdwijn in de leegte die zo weinig vraagt en iedereen zijn ogen sluit en ik blind weet waarom ik mijn ogen niet meer vervloek…

Als de chaos is geweken ik mijn verdriet heb aangekeken en mijn gevoel heb laten spreken dan zou ik willen huilen Huilen om de leegte in mij om de eenzaamheid waar ik in glij zonder vertrouwen aan mijn zij want hoe moet ik nu verder? Verder doorgaan, overleven liefde nemen, liefde geven alles weer intens beleven. Pas als de chaos is…

'k Ben tegenwoordig overrompeld van menig kruis en hertverdriet, en ‘t geen mij in de ellende dompelt, is dat niet één mijn kruisen ziet. Ik ga mijn vrienden al te rade die ik nog peize vriend te zijn, en ‘k vinde niet dan ongenade, dan hertverdriet, dan hertepijn. Lijk eertijds Job spreek ik voorzichtig, van al hetgene mij betreft, maar…

De klok heeft geslagen, het aftellen is geweest Buiten is men vrolijk, knallend volop feest Binnen lig ik wakker, de geluiden slechts gezoem Alleen mijn tranen komen buiten als ik jouw naam hardop noem Al die vreugde en gezelligheid, ik gun het jullie allemaal Kan zelf alleen niets geven want mijn wereld is te kaal De enige omarming krijgt…

De klok heeft geslagen, het aftellen is geweest Buiten is men vrolijk, knallend volop feest Binnen lig ik wakker, de geluiden slechts gezoem Alleen mijn tranen komen buiten als ik jouw naam hardop noem Al die vreugde en gezelligheid, ik gun het jullie allemaal Kan zelf alleen niets geven want mijn wereld is te kaal De enige omarming krijgt mijn…

Neem jij 't roer van mij over, nu ik niet meer kan. Dan kan ik springen, mijn mooiste duik en geen gemis. Vrees niet dat ik je zal roepen, wees niet bang dat ik me vergis. Neem 't roer nou even over, zie, ik ben niet bang. Ik zeg je, ik wil een sprong naar rust, ik vraag je, aarzel niet zo lang. Gun me dit geluk, 't is goed geweest…

Men ziet wat men wil zien maar ziet men wat men niet wil zien dat sluit men bedacht de ogen…

laat mij een druppel zijn in het vlakke nietszeggende leven de druppel die beweging maakt en breekt met sleur één druppel en er is verandering tot voorbij de horizon.…

In zijn monotone eenzaamheid heeft hij een hondje bevrijd uit het asiel gehaald en ervoor betaald. Nu wordt hij bij elke thuiskomst beloond, elke keer als hij nu binnenkomt wordt hij begroet met kwispelende staart en sprekende ogen. Zijn eenzaamheid is vervlogen voortaan zijn al zijn eenzame monologen spraakzame dialogen.…

In tranen van verdriet gevangen groeide de wil om weg te gaan menig hartoffer heeft zich verhangen kon het verlaten niet meer aan.…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachje uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Nu weet ik uit ervaring, hoe eenzaam, eenzaam is!…

Wachten in de twijfel die niets zegt als de zwijgende avond niets vraagt en ik nog steeds wacht op een begin en alleen mijn herinneringen nog warmte geven in de leegte die mij zorgeloos bekijkt…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard, waar het sap onttrekt aan lage schimmels, gedachten zuigt uit begraven schedels, waar herinnering sluimert, lang bewaard. Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken, een lentelach en een traan op de grond, woorden van haat uit een bijtende mond, gestorven vriendschap heb ik gedronken. In het woud…

eenzaam en alleen kijk ik om me heen zie vogels vliegen mensen liegen een kind dat huppelt de regenpijp druppelt een late zonnestraal alles in pracht en praal kinderhandjes graaien naar bladeren die waaien veel gedachten kan je kwijt in een beetje eenzaamheid…

Was ik het die op de rand van de waterput de wilde orchidee wilde plukken? Stond ik stil onbeweeglijk in gedachten aan het eind van de verlaten weg..…