Alle inzendingen over haiku

Vertrouwd gekwetter Groet de vroege ochtendzon Het sluipen vangt aan…

Twee reigers baltsen en dat al in december 't is vroeg dit jaar…

het buffet gedekt plots een keffend keeshondje valt in de vijver in grote chaos schilder je een gouden streep met duizend kleuren een gloeiende huid vloeiend uit honderd kwasten op armlengte - de baby's zingen met macht over leven en dood tegen gefilmd licht een kromme spijker en de eeuwig wrede vrede van vlindervleugels…

Ik ben vandaag niet thuis weet je ik heb wel zin om te relaxen…

een gedachte denk ik en ik zie mezelf schrijven woorden op papier…

de schildersezel staat in de wei te wachten kauwt wat op het gras…

een antichambre de butler brengt een asbak en niets dan wachten een kasteelroman in de eetzaal loopt de film mijn prinses en ik de kasteelvrouwe kookt voor de open haard en voor ons twee - viva in de pols weer voldoende aderen voor de bloedprik een blauwe bloedbank haar lichtgeraakte ader aan lager wal -…

Van haiku nooit moe ook al weet ik wat het is niet mogen rijmen…

Ik zou zo graag zien Dat de man in de spiegel Wat meer mijzelf is…

Leeggeveegd de dreef tevergeefs blaast hier de wind populieren kaal…

ach dat arme gras bij het krieken van de dag al zo in tranen…

Op het boerenerf geur van varkens en kippen spek met eieren…

Twee jonge hengsten van 't knabbelen aan el- kaar een beetje moe…

geblazen kushand - zie, de kracht van de liefde - velt boom van een vent…

te vroeg gestorven tongkanker in de stilte van je broertje liederlijk gezang bushokje op levendaal voetbal bij de vleet ook zo nieuwsgierig naar het sop van vissen - neerslag van de geest een teen in opstand omgaan met minderheden je past je maar aan langs levendaal weerklinkt olijke rosé luid kermiskabaal…

ik kijk ademloos! de herfst schrijft weer poëzie in huis-aan-huis-blaadjes…

Na de middag regen de dag is nevelmoe…

Kritiek is goed Zelfkritiek is beter…

De ijdele kwast Denkt haar te kunnen vangen In zijn stilleven…

Wees zacht voor anderen, hard voor jezelf…

gevallen vogel stof geeft nog een aarzeling dood laat zich wachten…

De pannenkoeken Droog als een helse woestijn Stroop mijn oase…

laat degenen die zonder genen zijn op gaan in vervorming op reis door scholen en musea in tijd terug totaal overweldigd welkom in de wereld van wonderlijke pijnen met slagroom en ijs ik denk al niet meer boom bij de lantaarnpaal elke dag aan jou vergeten weten pers je lippen ook maar eens zo op elkaar -…

Terug naar het station spoor leidt mij omlaag kaartjes voor de stalling. Langs borden van de dijk tegenwind van spruitjes in doodlopende wind. Labyrint van rails ijzeren ijsbanen de erven van de stad. Chromen bellen blinken een zonnestraal maakt de lange schaduwplat.…

De hagen gesnoeid er is rechtlijnigheid weer langs alle kanten…

de late regen speelt duetten met de zon op de hemelharp…

Als een okkernoot niet te klein en niet te groot juist om te kraken…

Vervormde wereld Gevangen in waas van blauw Lest langzaam de dorst…

avondzon bloost zacht bomen vol lome dromen van hun loof beroofd…

Geel en bruin en rood: de kleuren van oktober kleuren naar de dood…