Alle inzendingen over overig

Eskadrons vliegen over, zonder schaduwen -- op onze ogen.…

Zonder te reizen ben ik beland waar ik ben -- Nu is dit mijn plaats.…

Elke zwier zwengelt weer een zwier aan, heel de nacht -- blijven wij dansen.…

Onechte wereld van het scherm, daarin leef je -- als een Don Quichot.…

Mijn kindertijd is nu een verhaal, met een lach -- verteld op een feest.…

Hardop nadenken en wat uit het raam kijken -- Buiten stroomt de rivier.…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

In de binnentuin met bomen verzaagd tot vloer -- jammeren vogels.…

Het dichte wolken- dek hangt stil, laat zich langzaam -- zakken en rust uit.…

Vol verwachting en klaar om het op te schrijven: het noorderlicht, ginds!…

Op een koord loop je makkelijk als je het ziet -- als lucht die jou draagt.…

De gasten vluchten, het personeel blijft zitten -- met de geruchten.…

India is veel meer dan chaos: door en door -- logische chaos.…

in de schemering het weemoedig loeien van een koe twee houtduiven in een zacht aanroepend koeren een kwakend kikkerkoor verschuilt zich in het riet krassende kraaien zoeken zwermend naar de ultieme plek in het struikgewas betovert de nachtegaal met melodieuze zang in het donker tolt de slapeloze tobbend in zijn bed…

Ik zonder me af in twee kamers: een van steen -- en een van veel tijd.…

Mijn sleutel past niet in de voordeur van mijn huis -- Mijn vorige thuis.…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

Zilver de hemel, donker en stil de bergen -- alsof ze slapen.…

Fragmenten, mensen even aan het woord, in beeld -- hun verlegenheid.…

Te koop op de markt: hersentransplantaten met -- herinneringen.…

Bij de opkoper schrijf ik levensverhalen -- van de inboedels.…

God verlangt naar rust, de mensen zetten hem steeds -- meer aan het denken.…

Ik zit tevreden thuis, de waterketel zingt -- en de regen tikt.…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

De rondzwervende bijtverhalen hechten zich -- aan amputaties.…

ALLEEN, MAAR NIET EENZAAM Jan-Anne heeft voor altijd een zeer klein sociaal netwerk. Altijd is Jan-Anne zeer gewild alleen. Nooit zal hij daarover klagen steen en been. Het voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben, zonder vrienden en zonder relatie, is zijn definitieve keuze. Hoe paradoxaal het ook klinkt, om zo te leven vindt hij…

dromen over illusies die wonen in de wolken lopen over de weg die naar de wolken leidt dromen over de vrijheid daar hoog in de lucht de vrijheid waar we naar verlangen de vrijheid die vaak alleen in dromen lijkt te bestaan…

ze denkt aan volgende maand volgend jaar of later hoe en waar zal ze dan zijn zo zinloos dat denken maar toch zo sterk zo graag willen weten en toch liever niet weten berusting afgewisseld door onrust want hoe en waar zal ze dan zijn…

We moeten praten, over schoenen en schepen -- en lekkere trek.…