Alle inzendingen over humor

Jezus was nog op de televisie met een preek ten faveure van zijn eigen partij "Jezus Leeft" ook een handvol discipelen allemaal met baard mochten even hun zegje doen alom stralende gezichten met de boodschap op de tong en 't vuur van pakweg de heilige geest binnen handbereik als die straks geen hoge ogen gooien dan zijn ze in de steek…

Zie die triestige fleurons! Een verschroeiende vlam verweesde Notre-Dame. Nog slechts nat verkoold hout, gesmolten klokspijs, en zwart en roze gebrande stenen. Echt fout! Zo 'n droevig Parijs... Een drieste stamp tegen de schenen. 't Was die dansende vlam die er grapte, en met de rapte, al d' aloude balken weghapte. Komt er dan nu een robotvieringstoren…

Als schaamlippen konden praten dan was het gelul niet van de lucht!…

Een leraar als zelfstandig ondernemer; expert zonder persoonlijk assistent, maar mèt een coach die zegt hoe goed je bent zo eens per maand. "Da's niks," dacht hij, "ik neem er een camera om zelf te reflecteren daar kan die coach van mij nog flink van leren!"…

- een groet voor Ad Kremer uit de hondenhemel - Ze zagen mij eerst voor een kuitbijter aan, een stoere Von Hapsburg, Maximiliaan dat werd al gauw Max, maar daar vond ik niks aan, geen Hector of Tarzan, in godshemelsnaam, maar hoe ik in 't ècht heette gaat geen hond aan... wel spitst' ik mijn oren bij "Maximiliaan…

Al slenterend op de Oude Binnenweg kom ik een groep leuke meiden tegen waarvan er een spontaan tegen me roept: "He, ouwe rukker" m'n zintuigen zijn een moment verstard de waarheid is soms bikkelhard ik laat een traantje…

elfjarige scoort in zwembad, door vanop de hoogste wipplank te plassen…

Een boekenworm genaamd Chantelle verlangde naar meer leesplezier. Leergierig had het letterdier genoeg van dagboek of novelle. Ze struinde in de boekenkast en las er één van ene P. Een doctorandus, jeminee! wat humoristisch was die gast. Scanderend uit zijn Révisé Trok zij er door haar vrolijkheid een ongebonden partner mee. Ze krulden…

wil ik het bronzen zelfbeeld of de gouden tand dat is de vraag een pottenkijker in mijn keuken of een mee-eter ik gis niet waarom die uitvreter nalaat een reden te geven anders dan zijn lijfspreuk -rood staan is beter dan wit liggen dus leen ik bij het leven- en weet er hangt een prijskaartje aan zijn geschenk bij de dood,…

De godsdienst en de wetenschap Die loof ik allebei - De tweede maakt ons wijs en knap En de eerste vroom en blij. Meen niet dat ik de vrijheid haat O neen! - ik stel haar hoog! Maar waar zij aan de vroomheid schaadt Wend ik tot God mijn oog! Want naast der rede schoon geschenk Lag Hij het bijbelwoord Opdat 'k zou toetsen wat ik denk…

de opluchting toen wij elkaar op zaterdagmiddag in vroom & dreesmann op de parterre met onze respectievelijke verloofdes tegen kwamen omdat wel bleek dat we alle twee niet zo nodig moesten aangezien we nou ja al min of meer voorzien waren dus kon ik je goed bekijken terwijl je tegen me praatte zag ik dat je ogen groen en je lippen vermoedelijk…

Ik probeer me jeugdig te houden spring op de fiets (elkektrisch) en snel richting Concertgebouw voor een middagconcert van het Amsterdams Gemengd Koor waar mijn man in meezingt fiets met ketting op slot aan de paal en pal recht loop ik naar de ingang dan overvalt me een massa mensen gebogen en langzaam lopend sommigen zelfs krom, sommigen…

Er waren wel veel vrouwenwormen hier hij zag er al een stuk of vier ze waren niet echt van zijn soort en dat was iets wat hem wel stoort. Gewoon in alle rust zal ik haar heus wel zien dacht hij, of zij mij misschien. En terwijl hij zat op een brok pinda’s dat door nat weer pindakaas geworden was kwam daar door een plas een lieve zachte vrouwenworm…

Ze zat in haar boudoir en het was klip en klaar dat de welgedane courtisane geen cliënten meer zou ontvangen die gunst zou haar pooier haar niet langen ze bekeek zich in de gebroken spiegel met wat teruggehouden gegiechel waar waren de gouden dagen van weleer? douairière van een Jonkheer “Van Pentheghem tot Wezelkant” of onzin in dergelijke…

wanneer ik al die telefoonboeken van weleer maar had bewaard dan zat ik om geen enkele naam verlegen...…

De worm die ging maar weer op stap want lustte wel een lek'kre hap en dacht ik ga eens daar, waar al die mensen heengaan en ging er langzaam achteraan toen hij er eind'lijk aankwam, stonden zij in een hele lange rij hij dacht, dat is echt niets voor mij! En ging gewoon ergens onder door en volgde toen een schoenenspoor het duurde wel heel…

Dat natte blad dat had wel wat voor de worm, die kruipend, sluipend weg van de wereld en haar pech iets beters zocht en wat ie van de huisarts mocht. Juist toen hij fijn zat op zijn blad vloog een dun wiel razendsnel naast hem, de wieler op zijn gat want ie had 't natte blad net niet gezien de arme man lag heel verdwaasd, wel een minuut…

In de diepste krochten der archieven van de abdij van Egmond aan de zee tussen eikenhout, niet te doorklieven, vond men na duizend jaar in goud op snee de beeltenis van twee beroemde Grieken gebroederlijk tezamen vastgelegd - iets waar in Ilias' hexameters geen woord, geen syllabe van werd gezegd in een schijnbaar onbewaakt moment…

Een worm kruipend in de storm, die schrok erdoor enorm want dit was niet zijn norm en hij was niet zo in vorm Dat hij uit het struikgewas zomaar naar de huisarts was vermoedend dat ie hem met een kruid genas hij had wat last, hoewel nog kras en 't bracht hem op zijn pad al ras. De huisarts aaide hem over zijn zachte lijf en troostte,…

De vriendelijke gewoonte van het leven beveel ik u en ieder hartelijk aan. Tegen de dood moet worden opgestaan, want in de dood is alles om het even. De vriendelijke gewoonte van het werken is ook niet iets om uit de weg te gaan. Het mooiste is het werken zonder baan, om vrij te zijn binnen je eigen perken. De vriendelijke gewoonte van de…

Sophie-Fritz Stuckenberg zu eigen Het meisje dat te Pampelune geboren tans te Honoloeloe woont en in een rode lakkooi gevangen houdt een kobaltblauwe papegaai - zij schilderde hem met Ripolinkoeleuren zoals gezeid de veren blauw de snavel en de poten geel - het meisje van Pampelune te Honoloeloe dat om haar hoge hals heeft een krans van purperen…

In het jaar 2006 zette ik de eerste schreden, ongeoefend en aarzelend langs smalle paden; mijn eerste gedicht op deze site, het laat zich raden kwam niet in de buurt van hoe anderen ’t deden. In mij school geen dichter, maar zestien lentes jong creëerde ik verzen tijdens mijn ontluikende liefde voor mijn eerste meisje. Een stel vlinders doorkliefde…

Ik hoor dat Mozart is teruggekeerd op aarde en ik mag hem rondleiden Hij schrikt van de auto's Op straat loopt hij met zijn handen op zijn oren We gaan een café in Ik zag daar is het stiller We hebben geen geluk de jukebox gilt en de mensen Mozart kijkt om zich heen Waar zit dat orkest In die kast, wijs ik en leg hem in tien woorden…

‘Ja, wat men toch al vreemde dingen in Frankrijk heeft,’ zei stuurman Jaap, ‘Zo zag ik daar eens op een akker een raap, een echte reuzenraap. Ze was zo groot als… dat huisje, ik kon er heus niet óver zien, en om ze van het land te halen, gebruikte men een man of tien.’ -‘Wel, wel!’ sprak Teunis.’ Nu, ik reisde in Duitsland, voor mijn ambacht…

U voelt zich thans gezond van lijf en leden?... - jazeker, afgezien van reumatiek van al wat God verbiedt aan lichte zeden?... - dat werkt nog steeds, ik voel me zelden ziek... ach zo, wat is dan van uw komst de reden?... - ik zou 't niet weten...psychosomatiek... vermoedt u, maar hoe lang is 't al geleden?... - weet u dat niet…

het hongerige badeendje dat stiekem snoepte uit het potje groeihormonen van zijn fitnessbaasje en nu flink opgeblazen de wijde wereld verkent…

de kleurrijke krotenkoker die elke dag bietjes eet omdat hij die dan de volgende dag zo mooi rood weer uitpoept…

niet dat ik daarom vroeg en het licht mij het bed uit joeg was het mijn geweten die dat vroeg of is er iets waarom ik niet loeg ja, wellicht de naweeën van de kroeg aanvankelijk het schone nog voor de boeg later was het de zwaarte die ik huiswaarts droeg velen kennen die weg, dat gezwoeg ik was dronken van al die gedichten zware, luchtige…

Kloë, zestien jaren oud, Sprak: ik zal de min ontvluchten: Want als men het wel beschouwt, Doen de minnaars niets dan zuchten. 't Is of elk zijn tijd besteedt In 't gevoelen van zijn leed. Waar ik slechts mijne ogen wend - Nergens vind ik twee gelieven Die niet zuchten. Wat ellend' Mag hun teedre boezems grieven? Waarom staag…

Je zit aan tafel zeven en bestelt gehakt, soezend van wijn, wenkt de ober omdat je wat vergeten was, je vraag geeft je blozende gezicht iets scheefs. Steeds ontwijkt hij verveeld je ogen. Zo komen vreemde prentjes, een rochelend espressoapparaat en een exitbordje in zijn blik. Hoe kan hij zo'n stroom aan dingen stoppen? Maar zie: haar voet…