Kilobits en gigabytes, verafgood als essentie van het leven,
onverdroten verworden tot megavermaledijde data,
plegen in hun ondermaanse zijn, gedoemd het heft uit handen
te moeten geven.…
Echt raken doet hem het ritueel in een verpleeghuis dat hij een paar keer bijwoonde: een roos wordt in een vaas gezet, een grote steen met naam en data ligt klaar voor de nabestaanden en uit alle macht wordt vermeden om de woorden G’d en hemel te bezigen. Zo gaat dat tegenwoordig. Religie is nu meestal feel good religion.…
het strikt je aan data's, agenda's en deadlines..
deadlines... de benaming spreekt voorzichzelf..
samen gebonden door intresses maakt 1 en 1.. elf..
ook ik loop door de vallei van de schaduw des doods..
zoekend naar kansen en verloren door het maken van keuzes..
elke weg maakt nieuwsgierig want je mist de keerzijde van de munt..…
het voorjaar
tijd om te
schrobben en
te struikelen
over de
stenen
straatvuil
sneeuw en
regen
verduisteren
het geelkoperen
bestaan
struikel nu
val stil bij
het kind van
twaalf tere
lentes in
de knop
ik noem je
Marion ik
noem de naam van
een gebroken
kind dat werd
vermoord…
Alleen maar een adres, de data van haar kort bestaan,
geboorteplaats en plaats van uitwissing. Waarom raakt ze me zo? Toeval? Dan toch
het toeval van een lot in mijn buurt, een lot dat mij ontging door het toeval van
mijn geboorte.
Mijn Mirjam is ondernemend.…