Netgedichten

netgedicht (nr. 35.785):

Allerzielen

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan al wachtkamer voor hemel of hel. Van jongs af aan werd hij er diep van doordrongen dat we ‘een eeuwige ziel te verliezen hebben voor die grote en nimmer eindigende eeuwigheid’.

En toch raakt Allerzielen hem altijd weer. Allereerst in de portemonnee. Hij wil een bos chrysanthen voor zijn dochter kopen en die blijken opeens ‘n euro per steel te kosten. ‘Allerzielen meneer.’ Echt raken doet hem het ritueel in een verpleeghuis dat hij een paar keer bijwoonde: een roos wordt in een vaas gezet, een grote steen met naam en data ligt klaar voor de nabestaanden en uit alle macht wordt vermeden om de woorden G’d en hemel te bezigen. Zo gaat dat tegenwoordig. Religie is nu meestal feel good religion. Het kan wellicht niet anders. En rituelen zijn sporen om in te lopen. Een hulp op indringende momenten.

Natuurlijk denkt Jeronimo ook aan zijn eigen doden in deze dagen.

mijn doden:
gezelschapsmensen
zijn ze zeker
ze houden nog
plaatsen vrij

Meneer Jeronimo 7

De foto is van Martien Valcke.
Zie http://on.fb.me/bIgC8K

