Alle inzendingen over De Haan wordt franst

Na 22 januari zit er in de Kamer Wellicht een vreemde klant Zijn naam is Emile Ratelband Trekt zich niets aan van het gehamer Tsjakkaa roept de volksverlakker Hij weet niet beter-de arme stakker…

Leefbaar Nederland wil Teeven Maar voorzitter Wim Jetten Kan Teeven niet goed zetten En laat daarom Teeven sneven Wie tovert hij nu uit de hoge hoed? Een konijn dat "tsjakkaa" doet.…

Hoe heerlijk is de avond vóór de dag waarop de Tweede Kamer wordt gekozen. Als lijsttrekkers met uitgestreken pose, of met hautaine, arrogante lach, zoals je ze daarvoor maar zelden zag -hun club is winnend volgens de prognose- hoor praten over kosten en werklozen, veel meer belovend dan er kan en mag. Als daags erna de winnaar op t.v.…

Bent u het, juist als ik, ook al spuugzat, dat luisteren naar die politieke heren die op t.v. maar steeds weer debatteren? Ik heb het onderhand echt wel gehad. 't Is coninue gekibbel en gekat waarbij ze, om zichzelf te profileren vaak anderen vernederen schofferen, een zielige bedoening vind ik dat. Gelukkig, en dat maak me weer wat blij…

Ook als het koud is in je hart en je geen warmte uit kunt stralen. Ook als je denken je verwart en je moet gaan door diepe dalen. Ook als je niets dan zorgen ziet en je alleen moet door de dagen. Ook als je eenzaam je verdriet en onbegrepen pijn moet dragen. Ook als je zelfs geen woorden vindt voor je ontmoedigde gedachten. Ook dán zoekt God…

als jij nog bij mij was wat zou ik dan dingen anders doen ik heb veel fout gedaan en dat draai ik niet meer terug jij was mijn eerste echte liefde die er altijd voor mij was wat ben ik toch een eikel dat ik dat toen niet zag jij gaf me alles wat ik nodig had toch ging het niet perfect lag het aan jou, lag het aan mij over is het toch…

En voor de Wereld, maar dat is van later zorg Ik heb mezelf verloren, op een boekenplank Waar ik het Laatste Woord trachtte te vinden Mijn huid is helemaal bevederd, ik ben een Vogel Van Vrede, Vrede is het doel Wat ik wil bereiken, Vrede binnenin me Zelf En voor de Wereld, maar dat is van later zorg (C)Thomas (Eva Maria Leo Venus) de Haan…

de armen naar voren licht omhoog reikend de handen geduldig de voeten verzonken je reikt je reikt op, reikt uit je rekt je uit niet aflatend ver van stevigheid en de harde donkere straatstenen verhef je spring, zweef onpeilbare hoogte hoe kom je hier, zonder vleugels hoe blijf…

de onderarmen; het deel dat altijd in de zon kwam en weer en wind, bruin en verweerd, rozig haar er op, rimpels ruwheid misschien, de stevige handen er aan stugge handen die niet meer plat op tafel kunnen liggen de eeuwige bereidheid zich om gereedschap en de koeienuiers te bekommeren de stevige handen waarin je…

ijle lucht neemt vorm en spel in haar gedaante aan van zwierig vrij en vrijend licht te licht om stil te zijn ze danst haar dans op barrevoet met vleugels van satijn ontdaan van zwaar getooid met licht met zwier, met geur, met lief en lijf met heel haar lichte voetigheid…

dromen om te overleven in een wereld van gemis en van verdriet compensatie van beloften die niet werden ingelost van verlangen dat niet werd gestild toen een kind nog vol verwachting van wat komen zou nu volwassen lege handen vol met zoveel wat niet is op zoek naar troost voor wat niet kwam wie ik ben die blijf ik wat er ook gebeurt droom…

luister luister naar de stem die fluistert naar de stem die fluistert dat je leeft door de stilte van het duister je niet zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor jouw pijn luister luister naar de…

leeftijd en geboortejaar komen in stormkracht 53 bij elkaar zie hoe ik daarin blijf staan handen diep in zakken volle maan verloren op de top van't hoge duin vol verdriet van teen tot kruin sta ik sterk en heel alleen krijgt geen storm mij van de been maar hoe graag zou ik vallen vallen in de armen in de armen van die die mij het liefste…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

vandaag dan is hij jarig wordt hij 65 jaar en ik mag twee keer komen ook al zijn we niet meer bij elkaar worden niet meer wakker in hetzelfde bed zijn er gaan cadeautjes klaargezet blijft het stil die ochtend van de zevende april ik kocht lentebloemen een oranjegeel boeket een fles wijn een leuke kaart en hij hij bakte zelf een appeltaart…

ik zei je al 'dag' voor ik je kende een groet voor ik wist wie je was waar het hart vol van is vindt een mond soms geen woorden maar vandaag heb ik je voor het eerst ontmoet zoekend naar verborgen schatten dansen wij als katten om de hete brij ziende blind zijn wij en tasten in het duister naar die ene parel in het knarsend grind…

als de zomer te warm is de winter te koud de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik het vijfde seizoen…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden antwoord vraagt en spreekt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

in de schaduw van de dood die de kleuren van het leven verlicht tot aan de horizon waar het verlangen wenkt dat het verzet zal breken lijkt de strijd om het bestaan gestreden als ik op het kerkhof van het even aarzelend mijn vleugels spreid voor een reis zonder einder de verre vlinders achterna…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

ik dacht ik wacht totdat je komt vannacht als licht de duisternis die dromen achterliet verzacht mijn liefde tevergeefs op antwoord wacht verliest de stille vraag van het verlangen voor immer al haar kracht vannacht groeit onverwacht die ruimte tot een nieuw begin een and're nacht?…

dwalend door het bos van mijn gedachten zie ik ogen open door de bomen licht hoor ik oren open in een luisterend wachten woorden komen fluisterend op zicht voel ik aan een tak vol bladeren van ontluikend groen zinnen groeien tot een nieuw gedicht zwijgen is zilver schrijven is goud…

in een woordeloos verdriet droogden tranen op tot een woordeloos geheim woorden vervaagden alsof ze nooit waren in de nevel van een mistig niets woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

verblindend weerkaatst de werkelijkheid het grillig schijnsel van zijn verbeelding tot ongekende krachten die mij roerloos ontvoerden in de leegte van de ruimte waar verdwaald uit het vertrouwde mijn fel begeerde leven haar gezicht verloor in de wisselende kleuren van herinneringen vervloeit het verleden met het heden tot een verlichting…

het weten van de dingen die ik ben vergeten die ik deed zoals ik was ben ik gebleven op de brug van toen naar later waarop langzaam weer het nu begaanbaar wordt kwam ik terug van zelfzwijgend naar zelfsprekend van niemand naar iemand met een nieuwe leuning aan de brug…

vogels vliegen tussen landen zonder paspoort heen en weer bladeren waaien van de bomen zonder boetes alom neer beekjes stromen tussen oevers ongehinderd voort buren blijven buren over alle muren heen grenzen zijn bedacht door mensen scheppen orde waar dat moet vriendschap sluiten mensen grens'loos daar zijn alle kanten goed laat ons…

vóóruit roei ik harder en harder wind van alle kanten in golvend water om achter te laten vóóruit cross ik sneller en sneller tegen de wind door opgewaaid zand om los te laten vóóruit fiets ik harder en sneller wind mee over geplaveide stenen om door te gaan voorbij gisteren op weg naar morgen bewegen in het nu van eigen…

er schoot een regel door mijn hoofd terwijl ik liep te lopen 'er heerste vrede in het park als in vervlogen tijden' hoeveel goden mensen zich ook wensen er is slechts één zon die ons allen troost en verwarmt er is slechts één maan die ons allen troost en omarmt die boven oorlog boven vrede altijd blijven staan…

Vijfde Seizoen Als de zomer te vol is de winter te leeg de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet…