Alle inzendingen over filosofie

Er niet meer zijn is onvoorstelbaar. Is vrijheid. Onvoorstelbaar is het huis waarin we wonen. Waarin stoffen wisselen. Waarin dromers dromen. Waarin denkers denken, als vogels in een kooi. Als vissen in hun kom. Dood gaan is weer ongeboren zijn. Zo kan gisteren morgen worden. Zo kunnen mensheden iets leren. Van fouten die geen fouten…

Als we willen weten wat en wie we zijn laat het waaien met de kop in toekomstige tegenwind het uit te schreeuwen in stil geluid in het achterland migratie tussen eb en vloed onderhuids wat we niet zien, niet alles strandt wat we vinden hebben aanrollende golven een eigen naam, benoemde entiteit als ziel van de oceaan, vloeibare…

Wat zichzelf niet in protest laat wegen soms door afkomst en geaardheid onwaarneembaar traag, uitgebaat en toegerust vanuit alle windstreken, het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd naar kracht of onvermogen, dat lot wat de toekomst in breder perspectief van beleving met een extra…

De aarde vraagt niets aan ontheemden waar de werkelijke wortels liggen om daar van te vervreemden, als voor een ieder de klinkers net iets anders zijn geplaveid, uitgeslepen, verloochend voor een hoger doel, een levensverwachting als de stelen van snijbloemen waarvan een stukje is weggesneden zodat de levensduur langer wordt…

Als de tijd en maat vol zijn het seizoen rijp en de winden gunstig staan, werk ik aan een een wervelende symfonie, in een universele ouverture waarin iedereen zich kan verstaan in natura van alle diversiteit waaraan alles om strijd, oer composities uit de vroegste knal noten van melancholie, ontsproten uit de draaimolen van de…

We kunnen ook in stil verdriet tussen de regels lezen, verlies met door afkomst of afgunst wat we niet van binnen niet willen zien, kloof in een onderhuids gevoel, begrip te laten helen een spiegel van onszelf wat je telkens weer moet herlezen, of dat uur morgen al komen zal? Onbegrip van zin voelt als straf, het licht van rechtvaardigheid…

Als ik slaap ben ik als trilling in verre oorden, verneem ik woorden van zuid en noord, als door een open poort zie ik de grote beer naast de kleine ook diep in slaap iedere keer. Zie ik slaperige andere sterrenpracht gedurende de lengte van menige nacht. Wat morsen ze dan voor mij te zien en horen vanuit de maan als het desolate wit, naast…

Dood. Besta jij eigenlijk wel? Ik daag je uit, 't is maar dat je het weet, ik ken geen angst. Jou vrees ik niet, dood. De hemelkoepel, de sterren, hun flonkering ze hebben het me verteld. Ik geloof in onsterfelijkheid. Negen kinderen met negen diploma's. Zoals mijn moeder rotsvast dáárin geloofde, zo geloof ik in de onsterfelijkheid…

'T is of een hefboom draait om de aarde als as: Hij draagt in 't west en 't oost doorzicht'ge schalen, In de een blauwgroen gebergte van opalen, In de and're een enk'le bol van chrysopras: 'T lijkt of 't een wedstrijd van juwelen was, Wie 't zwaarst en kostbaarst de and're omhoog zal halen; Of moet veeleer onwillig de ene dalen, Nu…

Een papieren vlinder die ik wilde vangen in een onbevangen net van woorden, die ik niet begreep maar ontweek, voordat ik sprak. Wij als vliegers, een metafoor op de frêle schouder van de vrijheid, naïviteit tegen het contrast van het firmament waarin iedereen zich herkend, ontrolde het ragfijne touw van mystieke dromen, waarna…

Oud zijn, heel goed beseffen hoe jong zijn was en nu nog is, ik het gelukkig van geest nog ben. Moet je eerst oud worden en kunnen lijden om over andere tijden te kunnen belijden. Het is zien, horen en voelen van leven. Het is ontdekken en ontleden van het zuigende ook de vogels leren verstaan in hun ochtendzang rood oranje en roze durven dragen…

als de storm gaat liggen gaat het dan weg? de onrust, het geluid het knakken van gebroken takken als het dan uiteindelijk windstil resteert in bedorven blad als hoopje op de grond kan ik het dan opvegen en vrij bewegen? het zonlicht tegemoet met grote stappen achterlaten wat niet te snappen en te behappen is als de storm gaat liggen…

in de gedaante van afwezigheid is het snel gedaan met flessenhalzen, knooppunten avondspits en binnenwater omringd door aardse herinnering doorzichtig maar hard als knikkers past bij elk moment een tijdelijke plaats met de gedachte aan toekomst breekt het glas van de dag liggen wegen open naar terugkeer -is gedaante voorgoed gewist…

In het vruchtvlees van verwachting ligt een boodschap verankert in een harde kern die achterblijft bevestigd in half vergane pitten in de werkelijkheid van herinneringen, zoals de eerste geur of zoen van vrouwen waarvan ik de namen ben vergeten, gaf de verdere beleving kleuren in ontmoetingen die uit hun schaduwen traden, en in de…

Woorden zijn krukken die denken dat ze kunnen lopen. Schrijvers zijn doven die denken dat ze luisteren. Wijzen zijn wijzers die denken dat ze wijzen. Denkers zijn blinden die denken dat ze zien. Ervaren is horen en zien. Zijn heeft met denken weinig te maken. Alles met laten. Soms met doen.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

er is nog ruimte in luchtlagen, in hemelgewelven in denkbeeldige rijen voor de kassa het grasveld van een zaterdagochtend een terloopse kus, in het stilstaan bij achteloos voorbijgaan voordat we zwijgen in lijnen van gelijke strekking…

De teloorgang verankerd in een voortschrijdend inzicht, binnen de kantlijn van geest, maar over de grenzen van de moraal of een ander voorteken gebruikt als het net zich sluit in een eindeloze ethiek, een kameleon die dwaalt onder de hersenpan kookpot van waarheden waar ik als zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik…

wat is dat toch met kwaad hoe dat gezond en goedheid overheersen kan wat is dat toch met woede hoe dat door tijd met spijt verwoesting achterlaat wat is dat toch met haat hoe dat voed en bloed zolang je toestaat geef mij maar liefde geef mij maar rust vrede en lieve levenslust wat is dat toch met liefde hoe dat altijd wint hoe…

ik ben de nacht ik ben de dag de wind en de regen de vis in het water het zoet en het zuur de traan en de lach alles ben ik wat ik zie en wat ik zag werk haar dus niet tegen en ben gevormd tot de mens van toen nu en later ik onderga en ervaar het leven ik sta niet boven maar ben onderdeel van de natuur dat is wat ik ben…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

Hét is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, hét fluistert tonen die de wind laat spreken en waaraan ik nooit aan denken kon. Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos die hét zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakende domein tussen zwart licht en verlichte…

Langzaam ontdaan van gepolijste materie en van willekeur ontlokte zinnen uit elke pas, werd een film van vloeibare pixels gevonden in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar maakten, houdbaar ongeacht de strijd het moest zo zijn dat wij als passanten die de evolutie in trance en toeval doen verbleken, oceaan…

Er was een man met wie ik in Frankrijk hij nam foto's één ervan schilderde hij na van zo'n nauw straatje gevels verweerd, balkon en de was aan het eind van die straat loopt een man, weg uit beeld 'ja, maar naar 't licht' zei hij, Jaa, vond ik mooi! er zelfs op gedicht Nu heb ik zo'n straatje gemaakt waar een man aan het…

Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde…

ik moet nu wel wandelen over onbekende paden er is geen weg terug afgesloten een indrukwekkend groot bord ik registreer te vlug en kijk dus toch weer om en struikel over takken ik keek niet het pad lijkt begaanbaar als ik opsta verzamel ik moed gelukkig dat niemand het ziet het bloed de tranen de schaamte modder stinkt…

Rust zacht op het harde steen liefde dacht aan geur alleen…

Het zijn slechts voet-prints die we achterlaten voor de eerste stap nog onbedorven zand, waren slechts een korter leven beschoren dan gedacht de bezem van de tijdswind kwam eerder dan verwacht als ik ergens anders aarden kon ben ik rijk of berooid door eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor…

Blijvende verwondering zie ik ons baden in de watervallen van geluk even opgehouden in z’n versnelling, waarmee het leven gaat meanderen, de aderen en de beddingen slippen langzaam dicht waarmee de toekomst in perspectief doorgelicht om niet totaal droog te vallen, in een duurzame ondertoon een veilige weg te banen, maar diep van binnen…

Laten we allemaal een schaduw na op aard is dat wat ook de zon ons gebaart, een boom, een mens zelfs een struik fluitenkruid tot op een dag het andere licht dit alles terugfluit. Ik snap wel waarom vogels daarom in zwermen vliegen sporen zijn dan moeilijker te ontdekken ook op de grond als je als deel van een vlucht in de lucht over de landerijen…