Alle inzendingen over landschap

Ze zijn als beeld van het landschap van historische waarde; symbool van de strijd tussen water en land. Ambassadeurs van ons land tot aan het eind van de aarde; met de polder verbonden, zoals de zee met het strand. Omgeven door land, dat verdeeld is door water, staan in staat van paraatheid (de mensen tot vrind), als getuigen van vroeger en monumenten…

wee haar gebeente ijzer in verhemelte - gaten vullen nu haar huid - haar barstensvolle gezicht trotseert de eeuwen -------------------------------------- © Jan Bontje 1998/2003…

schittering in felle stralen strepen metaal evenwijdig richting woestijn haast een donkere eenzaamheid verdwijnt in schone schijn recht vooruit niet afdwalen linten slingeren stromen op en door akkers oevers richting spoor en weer als onzichtbaar tranen vleugen grijs aftakking richting paradijs…

Hoe dikwijls stond ik op mijn wandelingen door het weiland niet bij een damhek stil. Een aantal planken die op van streek tot streek verschillende wijze met elkaar verbonden zijn. Op zich misschien niet eens zoveel biezonders maar toch niet zo makkelijk weg te denken uit het landschap als het lijkt; een boom staat ergens op de achtergrond…

het leven draagt me op haar rug van ‘s morgens heen tot ’s avonds terug langs zilveren rivieren door dalen over bergen hoog verschijnt onder de regenboog voorbij de populieren de jonge aarde fris en groen de ranke rozen vermiljoen en roze gladiolen de zonnebloemen in het goud het koren waar een iris blauwt en purperen violen de lelies…

Ze drijft met slechts een rimpeling, herinnering druppels om tot zilverling spettervast de brede lach van zon op zee bij toverslag en vloeiend blijft de schildering Terwijl een koele bries verdwaalt, ontpopt de twinkeling golvend aan de glinstering der einderschone waterbrand in ’t wondersprekend niemandsland en vloeiend blijft de schildering…

Vederlicht, vlijt ze haar voet in het betraande gras. ontroering druppelt uit haar met dauw bedekte ogen over het gulle schoon van een nieuwe dag.…

Kennen jullie in het noorden, het mooie plekje Lauwersoog? Waar je zonder woorden kijkt naar zon of regenboog. Slenterend langs het strand kijkend naar de golven, als je hand in hand onder het water wordt bedolven. Je ziet schepen de haven in varen, mensen die zich scharen Bij de viskraam, voor een lekkerbekje. Lauwersoog is voor mij het…

ik zit hier aan de waterkant me echt niet te vervelen mijn lange rok kreukt in het gras maar dat kan mij niet schelen waar geen geluid meer wordt gehoord wat kan er mooier wezen dan daar te zijn en ongestoord een heerlijk boek te lezen…

Groen zover het oog kan zien en nergens ook maar een kleine heuvel. Grazende koeien en schapen bovendien, en wij, samen in een heerlijk gekeuvel, wandelen de dijk op, warm in de zon. En in de schaduw van een molen kijken we getweeën naar de horizon, waar meeuwen door het luchtruim dolen. Het landschap verandert, een onweer dreigt snel weg…

Gelijk pareltjes lijken de dauwdruppels 's morgens, op elk willekeurig blad Verweven met wat zonnestralen, zijn het net diamantjes op een presenteerblad Zo glansrijk en zo wonderschoon De dauw op alle bomen en het gras Zo in de vroege morgen, totdat de zon ze op doet drogen en je geen dauwdruppel meer zag... De dauw was weer de voorbode…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Zoiets prachtigs kwam ik nergens tegen Zoiets moois en ongewoon Hele hoge sparrebomen Vol met sneeuw en wonderschoon... Zulk een landschap te ervaren zoiets moois, zo ongewoon Zal ik in mijn herinnering bewaren, want het was zo ongewoon... Dan Mounthood daar in de verte Als een puntmuts rees hij op, vier duizend meters hoog de lucht in…

Zij is gestreept de koe , een Lakenvelder en daar een ijscoman die over het fietspad scheurt zijn kar blinkt citroengeel de koeientong krult paardenbloesem uit de wei en kust de grutto mijn gekke vogel mijn droeve tango bedek de rieten daken plavei mijn klinkerpad en laat papavers kikkers zoenen omhels de zon op het allerhoogste punt…

In het bos stond een boom Met zijn takken wijduit Liet voor het dier Zijn eikels vallen als buit Het dier zo fier verzamelde en verstopte zijn voer Voor de barre wintermaand Hij moest hebben een heleboel Voor zijn knorrende wintermaag Het ene vergeten eikeltje Wachtend op regen en zon Om dan te gaan groeien in het bos Tot een grote volwassen…

1 Er is een helder, overal een schijnen hier. O- ver de zee, lichtend pad zuiver zout in leven. 2 Er is geen ondergaan, enkel een warme hand over velden van muziek. Aan de oever, in het lied van dageraad. 3 Geluk groeit in het woord van zwijgen, stilte in kleuren op het doek van toekomstdromen. Nu is het tijd om haar te begroeten…

Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten; Ik zie de bloemenvelden en het strand. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land. Ik rijd op mijn fiets langs het Ouddorpse strand en ga op bezoek bij Goereese nichten. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten.…

"Niets kan zachter golven dan een golfterrein" denkt de dame met de grote hoed en de suède handschoenen. De heer die haar galant terzijde staat, kijkt heel even naar haar borsten in de roze crêpe jurk en slaat dan met een forse slag het kleine witte balletje een heel eind verder.…

stil lig ik op mijn rug in het gras boven me ontvouwt zich een panorama waarin ik met een beetje fantasie de besneeuwde toppen van bekende alpenreuzen kan ontdekken achter me doet roodborstman zijn uiterste best om zijn buurman te overtuigen dat het pas verschenen vrouwtje toch echt voor hem bestemd is een kever doet verwoede pogingen om…

Loom telt de boerin haar oogst kijkt uit over het dampend land het zweet in de aarde, constant de zorg om het groeiend gewas Dankbaar om wat is en was keert zij zich krakend om Nog steeds vermoedt zij vaag dezelfde boerderij, achtergelaten tussen de bomen na het avondeten de lezing en het gebed om regen geen antwoord op haar vraag Zij…

Gerimpeld water in de kanaalgeul. Een vlies van pollen, rotte bladeren De wijnfles dobbert langs de kademuur. Dol ben ik op het stille water, de diepte die je vermoedt de plons als je een kassei over de reling gooit. Ik wil duiken in haar duisternis, de bodem strelen een minuut de adem ophouden en dan drogen in de hoogtezon. Een bries sluipt…

Een wolk Fijngestampte druppeltjes Water in zijn dampende zelf Golvend als de zee Deinend onder de zon en Spelend met het morgenlicht Een berg Opeengepakte stukjes aarde De wereld in zijn reusachtige zelf Standvastig als een sterke wil Krachtig onder de lucht en Overvloeiend in het bos Een vuur Regenende gouden vonkjes Stille warmte…

Blakend is je wit gezicht of druipend van de regen trek je aan mensen jong en oud zij voelen 't kraken van jouw hout en de schaduw van jouw stenen Je wieken reiken naar de lucht vangen onze toekomstdromen toch sta je stevig en rotsvast laat je niet imponeren door geld of macht en evenmin de pijn van het verleden Het gaat je niet om…

Levend helder in schimmig blauw stromend door ongeziene velden zoekend naar lager gelegen oorden verplaatsing van geërodeerde elementen voeding voor vruchtbare flora Aan de einder evaporerend met de zee…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…

In de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen. Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid, zwermen zich vaarwel, dwarrelen in vaagheid Poedersneeuw verzoet de kou, drift spelend in een strakkend blauw. ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas. Ze liggen rijpend, slootgeschikt en keurig waterpas. Uitgestrekt, wit…

Aan de volle groene rokken verscholen in de zandse zoom van het trotste Veluws land ligt lieflijk aan de waterkant het leven van mijn droom. Waarin ik heldere beken waad die monden in de Neder Rijn en uiterwaarden doelloos dwaal geen tel minuut of uur bepaal, bewust ben van mijn eigen zijn. Vervuild van afwijzend onbegrip -…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

de zee lokt met haar ruige beweging wild ademend neemt ze mijn innerlijk tot zich laat me daar mezelf zijn kwetsbaar rilling bij de eerste aanraking laat ik mij golvend meeslepen in de woeste diepte…