Alle inzendingen over Eberhard van der Laa

bij de eerste tonen opent hij zijn ogen beweegt zijn hand gelaten mee maar bij de laatste koorgezangen dooft zijn gloed in eigen leegte fluistert zijn lijf een zacht vaarwel…

Toen de inspecteur de verdachte verhoorde leed het na vele uren geen enkele twijfel dat de man de vrouw niet had kunnen vermoorden omdat hij tijdens die daad bij zijn moeder zat. Soms is het leven heel erg onrechtvaardig: want wie wordt nu wel met de vinger nagewezen? Ik zag het op de televisie en dat is weliswaar een medium dat de waarheid…

Als de weilanden Langs mij voorbij gaan Opweg Naar mijn ouderlijk huis Laat de trein Mij terug denken aan het verleden Waar de kindertijd ongerust Haar weg baande naar het heden Kijk ik naar mijn toekomst Als een ver verlangen Waar de trein zal stoppen Op haar bestemming…

Indien het hart niet klopt Ontbreekt het ritme Waar het leven Zacht op dansen zal Als men vasthoudt Ligt de dood verscholen Onder levensmelodieën Van ons Zijn Met donkere angsten In ondragelijke pijn Laat je Liefde walsen Op het ritme van je wezen In harmonieuze klanken Met de kleuren van de Ziel…

Vroeg op de dijk en het water nog hoog Breekt de grijze lucht boven de kwelder Geduld nog, dan vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich…

als zwarte stippen op witte landerijen verzwijgen kraaien een zomers verlangen nog een poosje gevangen in een winters vergezicht…

De schapen hokken samen op de hei gedwee zich voegend naar het hoogste woord hopend op de beloofde groene wei waar het gras beter is dan in dit oord. Predikers verhalen van die boorden verpakken hun boodschappen wonderwel moeiteloos rijgen zich hun woorden tot een onbegrijpelijk letterspel. U bent, hoop ik, net als wij verstandig en dan…

Ooit waren wij verliefd op Annie Schilder Die zong in witte bontjas 'Mon amour' Nu zegt diezelfde band ons dan bonjour En wordt de palingsound slechts nog verstilder Totdat een hunner hits wordt hergebruikt En in een Tarantino-film opduikt…

steeds vager nu steeds vaker nu vlucht continu voor dit lege bestaan rekeningen afwijzingen en geen enkel zicht op evenwicht op overzicht laat staan inzicht steeds vager nu steeds vaker weg bang ben ik continu…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

Het leven is geven, het leven is nemen het leven is geluk, en ook problemen. Het leven is lachen, het leven is huilen, het leven is hobbels, het leven is kuilen. Het leven is blijdschap, het leven is verdriet. Hoe iemands leven is, dat zie je meestal niet.…

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

Wou je vroeger nog zo slank zijn als je dochter Anno nu is dat zelfs heel erg ongezond Kleuters kijken al misprijzend naar hun kont Zuigelingen zijn niet zeker hoeveel vocht 'r Wel niet vrij komt bij het zogen, da's niet goed! Graag 't vruchtwater van nu af ongezoet…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

Langzaam merk ik het De kracht raakt op De weerstand wordt al minder Dagen gaan er aan mij voorbij Dan voel ik het gelijk een krop dat in mij zelf gebeuren als een wegvliegende vlinder Een met vale kleuren Warmte tonen mis ik Tederheid Gedachten komen en verdwijnen verloren tijd en spijt Wat rest is steun te zijn Voor hen die nog beginnen…

Blauwe kijkers in een bolle toet. Lichte blonde golfjes haar op 't hoofd vertederen je gemoed. Verwondering, een glimlach opent zich en kirrend komt er een geluid. Mijn kleinkind; ’t is nog maar het begin. Het potje fruit gaat open en de fles staat klaar. Blauwe kijkers, oh zo zoet, zeggen: "Opa starten maar”.…

soms beleef je zo’n alledaags moment, dat alles met elkaar vervloeit: tijd en plek, lijf en gevoel, sfeer en mensen om je heen zoals die middag in het Grand Café, waar Abba ‘I believe in angels’ zong misschien kwam het door je gulle lach, je blik en hand die sierlijk door de koffie roerde dat ik in aardse engeltjes kon geloven…

schimmige gestalte gewikkeld, glanzend zwart gelaatloos, gerimpeld aanzienlijk verward blik richtend naar de horizon passie en enthousiasme verloren accepteerde ooit onsterfelijkheid maar wilde niet langer, bij levenden behoren liefde gekend, liefde verloren alles gezien, alles gehoord ik keek naar hem, hij naar mij Hij sprak niet, zei…

Nu heeft ons land de onschuld echt verloren Er mag geen lollig geintje bij je snack Je mag niet langer klimmen over 't hek Om het allereerste kievitsei te scoren Traditie na traditie wordt verknold 't Verrassingsei van binnen uitgehold!…

Sarcasme is een vorm van vreedzaam protest. Ik ben niet de enige, maar waar blijft de rest? Samen staan we sterk. Stellen we paal en perk. Aan onze regering die langzaam maar wreed. Onze zogenoemde samenleving, stukje bij beetje ontleedt Wie o wie staat mentaal nog sterk? Tegenover op hoogniveau, misdadig werk? Het maatschappelijke stelsel…

'Pak aan! Haha! Ik heb 'r!' Dacht het beest dat in het vlees Van de verschrikte Glennis Grace Zijn angel prikte, aan de Dnjepr Zouden die onmogelijke dromen Nu wel of nu juist niet zijn uitgekomen?…

waar de wind vrij spel heeft mijn sporen ruisend verwaaien dichten mijn woorden de gaten van het broze bestaan dansend op het breekbare koord van het leven laveer ik met vallen en opstaan naar de overkant…

Zie ik dat menselijk leed Een vrouw met open ogen die niet zien die niet praat, niet denkt die niet weet die nooit meer iets vergeet Zie ik een wereld die rond haar is waar ik barmhartigheid bespeur maar ook het mededogen mis Zie ik een wereld die over haar denkt en praat zij die haar willen laten leven met liefde als terreur en…

bij de eerste warmte ontdoen mensen zich van hun winterhuid en winnen aan kwetsbaarheid tenzij er een harnas onder hun kleren schuilt of een masker voor het gezicht…

Als naar Europees verlangen, nou echt onze grondwet werd vervangen? Wie o wie is zo labiel? Verkoopt zijn huid, zijn recht, zijn ziel? Vaderlandsrecht moet zegen vieren. Onze cultuur, onze manieren. Ons recht wordt verkwanseld en verkracht. Je ziet toch wat de euro ons heeft gebracht? Nee, geef je eigen eer niet prijs. Die mensen in Den…

De zomertijd die zondag weer van start gaat Maakt ons biologisch klokhuis dan wel sloom Het scheelt ons ieder jaar een tientje stroom Da's geld wat bij 't spamshoppen soms hard gaat De klagers die van slag zijn hebben pech Met foute spelling krijg je het niet weg…

Verloren in de stilte. Alleenstaand, in de kou. Huilend in een hoekje Zeg ik, ik hou van jou. Te trots om eens iets liefs te zeggen. De wapens stilzwijgend neer te leggen. De kracht niet om het tij te keren. Te laat beken ik nu mijn spijt. Ik draai me nog een keertje om. Ik moet nu gaan, het is nu tijd. Waarom was ik toch zo stom? Nu…

De vos met zoete stem en droef gehuil al oud der dagen zei hem:”Stuur maar met de handen los in de richting van zoiets als woud of bos” Dat doende viel hij in de vers gegraven kuil met open ogen, die niet zagen Ze hielden hem horende doof met woorden kozend lief als “positief en perspectief” voortdurend in hun greep Nu rest nog…

er klinkt zowaar een zegen in de naam die hij draagt van het Latijnse benedicere : hij die het goede (bene) spreekt (dicere) over iets of iemand en ‘s werelds lief en leed er ruist nog hoop in de naam die hij koos…

The House of Books is enigzins van streek Door een tekstregel of tien over Exota Wacht de uitgever een torenhoge nota En zeker niet de klapper van de week Als de rechter vindt dat onzin is beweerd Wordt de oplage wellicht gecryomeerd…