Alle inzendingen van Ruurd van der Weij

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

Herinner jij je nog de gelukkige stad, dat je een café binnen kon stappen. Gewoon, omdat je zin in een biertje had, dat men bij binnenkomst al ging tappen. Een goed café is een waar levenswerk, een organisme bijna van vlees en bloed, je lotsverbondenheid voel je heel sterk, als je weer op je eigen huis aan moet. Het gaat erom dat je fijn…

Geluk wordt niet per post bezorgd, geluk komt niet in cadeaupapier, geluk is niet bij het leven geborgd, geluk is niet alleen kermisplezier. Geluk klinkt uit blije kinderkelen, van waar ter wereld ook gehoord. Brengt geluk aan alle werelddelen, waar het in boos geweld gesmoord. Laat geluk niet een vaag begrip zijn, een relikwie voor hen…

Ik rol een nieuw jaar in, da’s waar, maar hoe kan ik 2020 echt afsluiten, want na dit volstrekt vreemde jaar mag ik nog steeds niet naar buiten. Een virus dat wereldwijd rondwaart en ons in eigen huis doet kluisteren, oud en nu ook jong, niemand spaart, we moeten naar de virologen luisteren. Dan zijn er nog de talloze specialisten, die…

Als je zoveel jaren gelukkig samen ben geweest, is het na de dood van het allerliefste wezen op aard, het leven alleen bepaald geen nieuw te ontdekken feest, en vraag je je dikwijls af “wat is mijn leven nog waard”. Dan heel alleen in die kamer met naast je die lege stoel, het grote tweepersoons bed slechts beslapen aan één kant, wie dat ervaren…

Als de zon het land te rusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

Uit honderd kranen stromen herinneringen, als enige opvang is mijn beker wat pover. Geen handle om de stromen te bedwingen, dus spoedig is de beker vol en spoelt over. Op de vloer vermengen zich de stromen tot een branding van verdriet, vrees en hoop waar herinneringen ongedeeld samenkomen, als een tsunami in de straat waarin ik loop. Weerloos…

Ik ben een trouwe kameraad verloren, wanneer nodig was hij altijd bij de hand, in zijn inkt werd menig gedicht geboren: op het papier bleef hij de heer van stand. Zijn vulinktpotje blijft ontheemd achter, zij zal zijn grote dorst nooit meer lessen. Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten…

Het boemeltje maakt geen vaart: ik heb eigenlijk ook geen bestemming. Het landschap ontrolt zich traag aan mijn niet geïnteresseerde ogen, mijn haast om deze trein te halen lijkt nu zo doelloos en zonder zin. De trein schommelt langs bekende plekken, waar hij eens heeft stilgestaan, wachtend op steeds meer bagage en van geen koffer werd verlost…

Ik heb je teleurgesteld, zo heb ik begrepen, je woorden kennen daarin geen tegenspraak, toch ik heb mijn mond steeds toegeknepen, al stak je met mij maar al te vaak de draak. De keren dat ik voor mezelf ben opgekomen, sneuvelden in jouw tomeloze boze woordlust, maar als ik de woede in mij voelde opstomen, straalde ik weer wanneer jij mij had…

Zwaarder dan licht beschaduwt mijn gezicht leegte die alleen stilte voedt vreugdeloosheid tegemoet. Zinloosheid alleen, broosheid klankbordloos leven leegte als vast gegeven. Ongevraagd een eeuwigheid geplaagd in verre nevelen gehuld leegte troosteloos ongevuld. Lied van eenzaamheid door wanhoop begeleid levenslang leegte overstemt mijn…

Dagelijks einddoel toevlucht, veilig gevoel daar staat de stoel. In dezelfde hoek gevangen als je verlangen die zitplaats te vervangen. Nergens heen de horizon verdween de stoel staat daar alleen. Blikken door het raam buiten, eenzaam de stoel vormt nog je naam. Pijn van wachten in je eigen gedachten kan de stoel niet verzachten.…

En dan met moederdag weer in het zicht wordt er natuurlijk ook menig liefderijk gedicht met zachte hand in vele hoeken gepubliceerd; kritiek op deze verzen wordt niet gewaardeerd. Moederliefde is immers de overgave voetstoots slechts gewijd aan de vruchten harer schoots en ontbrak het soms in de rauwe werkelijkheid, de dichters willen de slagroomtaart…

Nee ons gaat geen offer te hoog Flying Dutchman moet in de lucht onze trots dat hoeft geen betoog voor gezichtsverlies zeer beducht. Twee miljard euro straks in de wind vliegen voor de driekleurige vlag en menig weerloos ellendig weeskind met vijfhonderd hier niet wonen mag. Het is niet het virus dat ons kwelt maar de maatschappij die ons…

Duizend voetjes in wrede smerigheid verweesd wachtend in een wrakke tent dolend en verwoest hun kindertijd, alleen dood worden ze verwend. Een onmogelijk te beschrijven leed daalt over de hele wereld neer een alles beklemmend zwart kleed ontkennen is nu geen optie meer. Barmhartig is hier het grote woord haal die duizend voetjes naar ons…

Ik had je lief en je was verdwenen geen afscheid, plots, niet meer samen verstard onbegrip was verschenen juist waar wij tezamen kwamen in een tongzoen van puur geluk eindigde met een enorme smak verbrijzelde maakte alles stuk met jou in het verwrongen wrak help mij bij mijn terugkeer op aard uit de wreed onzekere droefenis ik stuurloos…

Als de laatste deur plotseling sluit voor de enig overgebleven lach alleen zichtbaar door de vensterruit, de gretige hand niet reiken mag. Eenzaamheid in zijn grauwe hemd bevriest het leven in alle klokken, voor een einde zonder liefde bestemd wordt het vonnis rauw voltrokken.…

Mag ik twee frikandel speciaal, nee, doe maar van die extra lange en drie "vlees"croquetten, hoezo "vlees", zijn dan niet alle croquetten met vlees? Doe mij ook maar een patatje oorlog, jawel, doe maar het grootste bakje, met extra mayonaise, sorry, fritessaus. ik moet toch ook om mijn gezondheid denken. Een Coca Cola, zeker gewoon…

Jij vloog weg van mij op geen vleugels gedragen, onze vlucht was voorbij in de dood verslagen. Nog in het winterlicht een toekomst beloofd. Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

Onbeslapen blijft één kant in mijn bed, waar het dekbed meedogenloos toont: deze plek is door niemand meer bezet, dit bed wordt in eenzaamheid bewoond. Maar ik hou alle mogelijkheden open en kom jij wel in mijn bed gekropen.…

Ik heb zojuist de lampen aangedaan, maar ik zie nog steeds geen licht, dat de schemering weet te weerstaan en ik heb mijn ogen echt niet dicht. 't Duister welt omhoog uit mijn hart, tegelijk met alle tranen in mijn ogen, uitingen van mijn niet te delen smart, waar elk lamplicht wordt ingezogen. Ook als de zon overdag volop schijnt ben…

De uren worden bijna ondraaglijk zwaar, als het avondlicht oplost in de duisternis. Droeve herinneringen verdringen elkaar en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis. Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad. De altzheimer gunde ons maar weinig tijd samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.…

Geen glimlach krult ooit nog mijn mond, een zon die mij nooit meer zal verwarmen. De wrede dood die mijn huis zo gretig vond, ondanks mijn vurig gebed om erbarmen. Uit welke bron put ik dan nog levenslust, als al wat ik lief had mij word ontnomen, ik eindelijk in mijn droeve lot berust en voel, hier mag een einde aan komen. Het leven is…

Altzheimer sloopte mijn allerliefste lief en liet een ruïne achter in mijn leven. Na het moment dat zij hopeloos stierf, was zonder haar het mij om het even, of alles verder ging waar en wanneer, het hoefde voor mij allemaal niet meer. Toen, na jaren duidsterdonker verdriet, deed jij plotsklaps het licht weer aan. Met weer een toekomst in…

Ik hoef uw gedichten niet te waarderen, discussies over poëzie eindigen in gezwam, echter heb ik het tij steeds willen keren, dat menig gedicht leest als een cryptogram. Maar ik ben wellicht te eenvoudig van geest om al die peilloze diepzinnigheid te bevatten, die een lezer vaak met grote instemming leest, terwijl bij mij dan vooral overheerst…

Ik zou dolgraag weer eens gaan varen en dan uitkijken over de immense zee, de wind weer vrij spel door mijn haren, neemt al mijn droefheid met zich mee. De grote leegte van de grauwgroene oceaan reduceert je leven tot alleen dat moment, dat je op de brug als ijswacht moet staan, je plots zonder familie of vrienden bent. Eenzelfde blik door…

Als een dichter zijn woorden met zorg heeft gekozen, verandert een handvol gras in een fraaie bos rozen. Met de liefde is het al niet heel anders gesteld, als de verliefde dichter over zijn liefde vertelt, straalt in zijn verzen een oneindig mooi bezongen licht en raakt de werkelijkheid soms ongewild uit zijn zicht. Beschrijft hij ongeremd het…

Binnenkort wordt het boek Esther weer voorgelezen, hoe zij de Joden behoedde voor een collectieve dood, nadat sluwe Haman koning Mordechaï erop had gewezen, dat een Joods complot noodde tot een code rood. Eeuwen later werd Haman weer tot leven gebracht, een hele natie stond de Jood ditmaal naar het leven, er was zelfs een effectief moorddadig…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen. Mijn tranen zullen de…

Er was er eens Pimmetje, een kabouter, die woonde in een grote holle eikenboom. Hij merkte dat de kinderen veel stouter werden en riep de hulp in van zijn oom, een in het bos heel beroemde tovenaar, die zorgde dat kinderen met een grote mond, en dat ging niet helemaal zonder misbaar, terstond veranderden in een blaffende hond. Maar toen…