Alle inzendingen van Ruurd van der Weij

Daar sta ik dan bovenaan de trap, die leidt naar het leven, dat zich ontplooit op straat. Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te houden,…

Kijk daar kwam ik enigszins verkleumd aangelopen, het was een zonnige dag, maar wel tamelijk koud. Ik was op weg naar jou, omdat ik durfde te hopen dat jij nog steeds wel een beetje van mij houdt. Ik belde aan, maar jij hield de deur gesloten, en was er geen enkele reactie op mijn geroep. En zo hielp jij ook dit gedicht naar de kloten, zoals…

Toen ik besloot gezonder te gaan leven had mijn lichaam het al helemaal opgegeven. En met een allerlaatste hele diepe zucht, ontnam het mij een deel van mijn ademlucht. Verder werd mijn leven nog eens aangeharkt door een totaal onverwacht hartinfarct. Dus gooide ik het over een heel andere boeg en terwijl ik in de winkel fruit en groenten insloeg…

Kijk daar kwam ik enigszins verkleumd aangelopen, het was een zonnige dag, maar wel tamelijk koud. Ik was op weg naar jou, omdat ik durfde te hopen dat jij nog steeds wel een beetje van mij houdt. Ik belde aan, maar jij hield de deur gesloten, en was er geen enkele reactie op mijn geroep. En zo hielp jij ook dit gedicht naar de kloten, zoals…

Ik heb een drukke praktijk met veel cliënten, ik help mijn klanten waar ik ook kan, het is weliswaar dankbaar werk, maar dan doe ik het toch voornamelijk voor de centen.…

De dominee komt Atze toevallig tegen op straat Houdt hem staande en vraagt hoe het met hem gaat. “Tot mijn vreugde zag ik je weer in de kerk zondag Kom je nu weer vaker, als ik zo direkt vragen mag?” “Nou”, zei Atze “veel hangt af van een aantal zaken, waarvan ik u nu niet meteen deelgenoot zal maken.” “Tijdens mijn preek zag ik dat u met uw…

Oude vrienden gebruiken maar weinig woorden, alles is immers toch al een keer gezegd. Het is de vraag of ze zelfs dat nog goed hoorden, het gehoor werd beetje bij beetje al slecht. Oude vrienden sloffen door de jaren heen, achter hen stapelen zich de herinneringen. Hun vriendschap houdt hen fris op de been: Een biertje doen hier en daar, van…

De nouvelle cuisine, het was een ware sensatie en geïndoctrineerd door een gewiekte presentatie, kreeg je eten als in een madurodam miniatuuur, waarvoor je grif betaalde, want extreem duur. Na een bezoek aan een driesterren restaurant, kreeg de honger toch algauw weer de overhand en trokken de gasten na de laatste crème lyonnaise naar de patatboer…

Alleen Daar sta ik dan bovenaan de trap, die leidt naar het leven, dat zich ontplooit op straat. Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te…

De jonge dokter heeft voor de allereerste maal heel alleen in de vrouwenkliniek de nachtdienst toegewezen gekregen. “Alles goed gegaan,” vraagt de chef-arts de volgende dag. “Nou neen,” zei de jonge dokter met een vuurrood hoofd zichtbaar verlegen. “Ik had een tangverlossing die mislukte: moeder en kind dood. Toen schoot de tang ook nog eens…

Ik ga dit jaar niet op reis met vakantie, Nee, ik blijf maar liever gewoon thuis. Ik word echt niet gelukkiger als ik een strand zie, Maar blijf nou lekker hangen voor de buis. En dan kijk ik iedere dag naar de Tour En schrijf ik de uitslag op van iedere etappe. Buiten de bergen ligt de verveling op de loer, Maar dan is er nog altijd Max Verstappen…

Vakantie is toch een waar plezier aan zee, hand in hand op het strand met z’n twee. Als dan de zon zijn laatste stralen straalt je in elkaars ogen in de gloed verdwaalt, en de zon geluidloos in de golven verzinkt hoor je hoe in jullie harten de liefde klinkt. En weet je dat nergens op de wereld zo fijn Er een plek is waar je liever zou zijn…

Stuurloos in de lome hitte, de zomer voelt als een warme jas, maar leeg, leeg, gedachten vlinderen, het beeld van ons zitje in onze mooie tuin rimpelt onherkenbaar op de windloze vlag. Leven was ooit zonder kompas mooi, zonnewarmte ook in de winter, bloemen juichten vogels zongen in jouw spoor. Jij ging heen, onsterfelijk gedacht.…

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

Herinner jij je nog de gelukkige stad, dat je een café binnen kon stappen. Gewoon, omdat je zin in een biertje had, dat men bij binnenkomst al ging tappen. Een goed café is een waar levenswerk, een organisme bijna van vlees en bloed, je lotsverbondenheid voel je heel sterk, als je weer op je eigen huis aan moet. Het gaat erom dat je fijn…

Geluk wordt niet per post bezorgd, geluk komt niet in cadeaupapier, geluk is niet bij het leven geborgd, geluk is niet alleen kermisplezier. Geluk klinkt uit blije kinderkelen, van waar ter wereld ook gehoord. Brengt geluk aan alle werelddelen, waar het in boos geweld gesmoord. Laat geluk niet een vaag begrip zijn, een relikwie voor hen…

Ik rol een nieuw jaar in, da’s waar, maar hoe kan ik 2020 echt afsluiten, want na dit volstrekt vreemde jaar mag ik nog steeds niet naar buiten. Een virus dat wereldwijd rondwaart en ons in eigen huis doet kluisteren, oud en nu ook jong, niemand spaart, we moeten naar de virologen luisteren. Dan zijn er nog de talloze specialisten, die…

Als je zoveel jaren gelukkig samen ben geweest, is het na de dood van het allerliefste wezen op aard, het leven alleen bepaald geen nieuw te ontdekken feest, en vraag je je dikwijls af “wat is mijn leven nog waard”. Dan heel alleen in die kamer met naast je die lege stoel, het grote tweepersoons bed slechts beslapen aan één kant, wie dat ervaren…

Als de zon het land te rusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

Uit honderd kranen stromen herinneringen, als enige opvang is mijn beker wat pover. Geen handle om de stromen te bedwingen, dus spoedig is de beker vol en spoelt over. Op de vloer vermengen zich de stromen tot een branding van verdriet, vrees en hoop waar herinneringen ongedeeld samenkomen, als een tsunami in de straat waarin ik loop. Weerloos…

Ik ben een trouwe kameraad verloren, wanneer nodig was hij altijd bij de hand, in zijn inkt werd menig gedicht geboren: op het papier bleef hij de heer van stand. Zijn vulinktpotje blijft ontheemd achter, zij zal zijn grote dorst nooit meer lessen. Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten…

Het boemeltje maakt geen vaart: ik heb eigenlijk ook geen bestemming. Het landschap ontrolt zich traag aan mijn niet geïnteresseerde ogen, mijn haast om deze trein te halen lijkt nu zo doelloos en zonder zin. De trein schommelt langs bekende plekken, waar hij eens heeft stilgestaan, wachtend op steeds meer bagage en van geen koffer werd verlost…

Ik heb je teleurgesteld, zo heb ik begrepen, je woorden kennen daarin geen tegenspraak, toch ik heb mijn mond steeds toegeknepen, al stak je met mij maar al te vaak de draak. De keren dat ik voor mezelf ben opgekomen, sneuvelden in jouw tomeloze boze woordlust, maar als ik de woede in mij voelde opstomen, straalde ik weer wanneer jij mij had…

Zwaarder dan licht beschaduwt mijn gezicht leegte die alleen stilte voedt vreugdeloosheid tegemoet. Zinloosheid alleen, broosheid klankbordloos leven leegte als vast gegeven. Ongevraagd een eeuwigheid geplaagd in verre nevelen gehuld leegte troosteloos ongevuld. Lied van eenzaamheid door wanhoop begeleid levenslang leegte overstemt mijn…

Dagelijks einddoel toevlucht, veilig gevoel daar staat de stoel. In dezelfde hoek gevangen als je verlangen die zitplaats te vervangen. Nergens heen de horizon verdween de stoel staat daar alleen. Blikken door het raam buiten, eenzaam de stoel vormt nog je naam. Pijn van wachten in je eigen gedachten kan de stoel niet verzachten.…

En dan met moederdag weer in het zicht wordt er natuurlijk ook menig liefderijk gedicht met zachte hand in vele hoeken gepubliceerd; kritiek op deze verzen wordt niet gewaardeerd. Moederliefde is immers de overgave voetstoots slechts gewijd aan de vruchten harer schoots en ontbrak het soms in de rauwe werkelijkheid, de dichters willen de slagroomtaart…

Nee ons gaat geen offer te hoog Flying Dutchman moet in de lucht onze trots dat hoeft geen betoog voor gezichtsverlies zeer beducht. Twee miljard euro straks in de wind vliegen voor de driekleurige vlag en menig weerloos ellendig weeskind met vijfhonderd hier niet wonen mag. Het is niet het virus dat ons kwelt maar de maatschappij die ons…

Duizend voetjes in wrede smerigheid verweesd wachtend in een wrakke tent dolend en verwoest hun kindertijd, alleen dood worden ze verwend. Een onmogelijk te beschrijven leed daalt over de hele wereld neer een alles beklemmend zwart kleed ontkennen is nu geen optie meer. Barmhartig is hier het grote woord haal die duizend voetjes naar ons…

Ik had je lief en je was verdwenen geen afscheid, plots, niet meer samen verstard onbegrip was verschenen juist waar wij tezamen kwamen in een tongzoen van puur geluk eindigde met een enorme smak verbrijzelde maakte alles stuk met jou in het verwrongen wrak help mij bij mijn terugkeer op aard uit de wreed onzekere droefenis ik stuurloos…

Als de laatste deur plotseling sluit voor de enig overgebleven lach alleen zichtbaar door de vensterruit, de gretige hand niet reiken mag. Eenzaamheid in zijn grauwe hemd bevriest het leven in alle klokken, voor een einde zonder liefde bestemd wordt het vonnis rauw voltrokken.…