Alle inzendingen van Ruurd van der Weij

Mag ik twee frikandel speciaal, nee, doe maar van die extra lange en drie "vlees"croquetten, hoezo "vlees", zijn dan niet alle croquetten met vlees? Doe mij ook maar een patatje oorlog, jawel, doe maar het grootste bakje, met extra mayonaise, sorry, fritessaus. ik moet toch ook om mijn gezondheid denken. Een Coca Cola, zeker gewoon…

Jij vloog weg van mij op geen vleugels gedragen, onze vlucht was voorbij in de dood verslagen. Nog in het winterlicht een toekomst beloofd. Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

Onbeslapen blijft één kant in mijn bed, waar het dekbed meedogenloos toont: deze plek is door niemand meer bezet, dit bed wordt in eenzaamheid bewoond. Maar ik hou alle mogelijkheden open en kom jij wel in mijn bed gekropen.…

Ik heb zojuist de lampen aangedaan, maar ik zie nog steeds geen licht, dat de schemering weet te weerstaan en ik heb mijn ogen echt niet dicht. 't Duister welt omhoog uit mijn hart, tegelijk met alle tranen in mijn ogen, uitingen van mijn niet te delen smart, waar elk lamplicht wordt ingezogen. Ook als de zon overdag volop schijnt ben…

De uren worden bijna ondraaglijk zwaar, als het avondlicht oplost in de duisternis. Droeve herinneringen verdringen elkaar en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis. Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad. De altzheimer gunde ons maar weinig tijd samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.…

Geen glimlach krult ooit nog mijn mond, een zon die mij nooit meer zal verwarmen. De wrede dood die mijn huis zo gretig vond, ondanks mijn vurig gebed om erbarmen. Uit welke bron put ik dan nog levenslust, als al wat ik lief had mij word ontnomen, ik eindelijk in mijn droeve lot berust en voel, hier mag een einde aan komen. Het leven is…

Altzheimer sloopte mijn allerliefste lief en liet een ruïne achter in mijn leven. Na het moment dat zij hopeloos stierf, was zonder haar het mij om het even, of alles verder ging waar en wanneer, het hoefde voor mij allemaal niet meer. Toen, na jaren duidsterdonker verdriet, deed jij plotsklaps het licht weer aan. Met weer een toekomst in…

Ik hoef uw gedichten niet te waarderen, discussies over poëzie eindigen in gezwam, echter heb ik het tij steeds willen keren, dat menig gedicht leest als een cryptogram. Maar ik ben wellicht te eenvoudig van geest om al die peilloze diepzinnigheid te bevatten, die een lezer vaak met grote instemming leest, terwijl bij mij dan vooral overheerst…

Ik zou dolgraag weer eens gaan varen en dan uitkijken over de immense zee, de wind weer vrij spel door mijn haren, neemt al mijn droefheid met zich mee. De grote leegte van de grauwgroene oceaan reduceert je leven tot alleen dat moment, dat je op de brug als ijswacht moet staan, je plots zonder familie of vrienden bent. Eenzelfde blik door…

Als een dichter zijn woorden met zorg heeft gekozen, verandert een handvol gras in een fraaie bos rozen. Met de liefde is het al niet heel anders gesteld, als de verliefde dichter over zijn liefde vertelt, straalt in zijn verzen een oneindig mooi bezongen licht en raakt de werkelijkheid soms ongewild uit zijn zicht. Beschrijft hij ongeremd het…

Binnenkort wordt het boek Esther weer voorgelezen, hoe zij de Joden behoedde voor een collectieve dood, nadat sluwe Haman koning Mordechaï erop had gewezen, dat een Joods complot noodde tot een code rood. Eeuwen later werd Haman weer tot leven gebracht, een hele natie stond de Jood ditmaal naar het leven, er was zelfs een effectief moorddadig…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen. Mijn tranen zullen de…

Er was er eens Pimmetje, een kabouter, die woonde in een grote holle eikenboom. Hij merkte dat de kinderen veel stouter werden en riep de hulp in van zijn oom, een in het bos heel beroemde tovenaar, die zorgde dat kinderen met een grote mond, en dat ging niet helemaal zonder misbaar, terstond veranderden in een blaffende hond. Maar toen…

Als ik van mijn verdriet een trap kon maken en van mijn tranen een brug dan zou ik tot in de hemel kunnen geraken en dan nam ik jou gewoon weer mee terug.…

Zo begin ik aan een nieuwe start, op een heel droevig sentiment, met jou nog heel diep in mijn hart, dat, zegt men, vanzelf wel went. Duwt men mij in de rechte voor, waarvan ik de ploeg niet wil weten. Heeft dan niemand meer door dat ik jou echt niet wil vergeten. Worden de tranen die ik om je laat allemaal gevangen in een vergiet, tot…

Niemand had ooit geloofd, dat bij zo'n groot verlies, waar de vlam werd gedoofd, verdriet het vuur uitblies, licht zou worden ontstoken in de bitterzoete herinnering en de liefde nog ongebroken voor mijn lief die heenging. Verdriet beheerste mijn leven na dat tragisch ongeluk, toen jij dat jouwe hebt gegeven. Jij hield van mij als dichter…

Menig dichter die naar woorden tast om een gebeurtenis te beschrijven, weet hoe die zoektocht hem belast, naar een zin die stevig zal beklijven. Maar als een lief hem is ontvallen, dan splijt zijn pen het papier uiteen. Zijn alle woorden slechts vazallen, die gewillig volgen één op één de indeling van het trieste lied, dat de dichter heeft…

Als de zon het land terusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust, dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

De uilen van Minerva zitten luid te krassen, er wordt een nieuwsrubriek aangeklaagd, Want zonder het bericht aan te passen, werd daar de vogelhouder weer eens belaagd. Hem werden woorden in de mond gelegd, door slechte luisteraars niet goed begrepen, de boreale spreker had het echt niet gezegd, het verdunde volk had hem weer afgeknepen.…

Mensen, heb toch vertrouwen in dit kabinet, hoewel het zich erg te kijken heeft gezet door de Zeeuwen niet eerder te vertellen dat ze het zonder mariniers moeten stellen. En over de stikstofcrisis dan gesproken: onverwijld is het kabinet hierop gedoken, met krachtige maatregelen in het blazoen, zodat niemand meer weet wattie kan doen. Dank…

Een eerste blik in mijn ochtendkrant, bederft bijkans meteen mijn ontbijt, weer een nummer vol moord en brand en over een virus dat toeslaat, wereldwijd. Wie heeft gelijk in het stikstofdebat, zijn de boeren toch minder schuldig, welk rapport heeft dat het beste gevat, geen uitstel: wij worden ongeduldig. Mijn krant hanteert geen chocoladeletters…

Een virus dat nu in China gedijt en misschien straks wereldwijd, dan raak ik het gevoel niet kwijt, dat we ergens de plank misslaan. Sprinkhanenplaag in arm Afrika, weer honger en ga dan maar na, een giro waarop ik ook storten ga, maar waarom is het zo misgegaan. Branden daarna wateroverlast, menig Aussie is daardoor verkast. Die zich…

Het is fijn om nog lekker jong te zijn, dat zijn wij tenslotte allemaal geweest, maar ook toen was niet alles een festijn en voor jongeren is het niet altijd feest. Ook al sta je dan niet meer te springen, toch kun je oud zijn met een jonge geest, je hoeft niet steeds het oude lied te zingen al bevalt je dat eigenlijk het meest, Je staat…

Lieverd, jij kwam na enkele eenzame jaren, mijn leven heel onverwacht binnengevaren. Toen mijn herinneringen nog bleven kleven, wist jij mijn verdriet een richting te geven. Lieverd, jij hebt mij weten af te stoffen, een diep in zichzelf gekeerde bejaarde, die nu beseft hoe hij het heeft getroffen. Jij begreep wat ik nog steeds bewaarde,…

Op de gedichtensite zijn sterren te verdelen: één ster: ik zit mij grenzeloos te vervelen, vijf sterren: dat wil ik graag nog eens lezen. Daar zijn dus nog drie sterren te verdelen. Die zal ik hier nu niet gaan duiden. want eerlijk gezegd smaak differeert: waar de een de klok zal laten luiden is een ander ten diepste geaffronteerd. Soms…

Ik ben niet bijster groot of imposant, ik ben met recht als klein te definiëren, maar bespot mij niet om mijn lengte, want mijn mond zal zich vilein tegen u keren. Zo zei een cafébezoeker eens tegen mij: "Jammer dat de NS hun prijs niet bepalen aan de hand van uw lengte in de instaprij dan zou u veel minder dan wij betalen." Ik riposteerde…

Ik kijk in je ogen en ik smelt, mijn hartslag versnelt, ik word meegezogen in de wereld in jouw ogen. Ik kijk in je ogen, en ik voel bijna pijn zo dicht bij jou te zijn, wil mij nu ook gedogen in de wereld in jouw ogen. Ik kijk in je ogen en voel een warmte, een luisterrijke kalmte, kijk ik blij opgetogen in de wereld van jouw ogen…

Wijsheid komt met het klimmen der jaren, voorgoed voorbij je jeugdige onbezonnenheid, je hebt nu, wijze man, al genoeg kunnen ervaren, hoe het is om iets uit te vreten dat je later spijt. Je hebt heel wat water naar de zee zien stromen, een journalist kent talloze sneue en blije verhalen. Ook van jou heeft het water dromen meegenomen, maar…

Je zou het bijna niet kunnen geloven: deze een meter achtenzestig grote man is ooit over de wegen gevlogen in een grote Amerikaanse luxe sedan. Ik kan de elektronica niet genoeg loven; als kleine man had ik toch voldoende zicht, mijn zetel als chauffeur rees naar boven, het systeem reageerde zoals ik had ingericht. Comfortabeler auto heb…

Schat, met jou mijn eerste Valentijnsdag lag helemaal niet zo voor de hand, want al kusten wij elkaar reeds gedag hield ik nog steeds de gedachten in stand aan mijn lieve vrouw, die ik zo liefhad en die vroegtijdig het leven moest laten. Herinneringen die ik nog immer aanbad, alleen had ik dat zelf niet in de gaten. Jij bevrijdde mij uit…