Zeeman
Ik zou dolgraag weer eens gaan varen
en dan uitkijken over de immense zee,
de wind weer vrij spel door mijn haren,
neemt al mijn droefheid met zich mee.
De grote leegte van de grauwgroene oceaan
reduceert je leven tot alleen dat moment,
dat je op de brug als ijswacht moet staan,
je plots zonder familie of vrienden bent.
Eenzelfde blik door het verkijkend glas
heb ik menigmaal uitgelezen als marinier,
toen ik nog een tevreden zeevarende was.
De leiding voerde mij weer naar de kust,
er wacht nu geen lief meer op mij hier,
de deinende zee brengt in mij geen rust.
... Ik heb bij de H.A.L. gevaren en bij het Corps Mariniers ...
Schrijver: Ruurd van der Weij Fortin, 9 maart 2020Geplaatst in de categorie: emoties