Alle inzendingen over emoties

ik ervaar en zie beaam volmondig onder die boom mijn vertrouwde stek veel fantasie is er niet nodig droom je droom op een rustige plek…

Gedachten krijgen vleugels vliegen duizenden jaren hier vandaan ik zie hem staan zijn naam kent geen taal zijn verhaal werpt schaduw in de woestijn ik voel zijn pijn ogen stralen een donker bestaan en ik moet hem laten gaan een laatste kus in gouden stralen…

dolgraag speur ik in de hoeken van de wind niet dat ik een of ander antwoord vinden wil eigenwillig tast ik tussen citrus en hibiscus ja de geur van wilde kruiden snuif ik op op mijn lippen bijt een zoute smaak gevuld zijn de olijven maar zachtmoedig zal ik je ontvoeren nu dat ik je onder milde twijgen vind.…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

Ik zie een vrouw, haar gezicht vertrokken door pijn. Ogen vol verdriet. Ze voelt zich niet fijn. Hier en daar al een grijze haar, het bewijs van vele zorgen. Veel leed draagt ze mee. Ze voelt zich nergens geborgen. Haar mond lacht niet meer. Lachen is zij verleerd. Soms lacht zij enkel voor de schijn naar buitenaf, maar van binnen wordt…

ik rek deze dag nog even met mijn rug tegen de muur geniet van elk uur dat hij mij teruggeeft in warme stralen er groeit een boom uit de maan wil ik soms vliegen dan de grond wordt koud ik sta maar eens op ik ga ervoor…

onder dadelpalmen aan een springfontein begroet ik opgetogen de klaarte van je ogen het naakt geluid van prille woorden klatert in het water ongestoord je glimlach klimt amandelogig in de nieuwe dag je adem huivert argeloos schep ik met ijle handen witblauw een broos geluk met weinig woorden water uit de bron gewoonweg door…

Ik reik naar het licht van mijn dromen doorkruis de tijd mijlenver voorbij de grenzen van bestaan daar fluister ik zijn naam in de schaduw van Gizeh schrijf namen in stoffig zand voor eeuwig verbonden in tijd…

De hele dag bleef het bij me, de geur van naderend gevaar, om wat ik droomde dat ik je zei. Kwam dreigend onheil dichtertbij [van welke omvang en van waar?] door wat ik droomde dat je zei? Achter elke meubel dacht ik dat mijn duistere belager zat. En opgezwiept tot razernij verliet tenslotte doodsangst mij: ik sloeg de kamer kort en…

Het ritme van mijn hart dat zingt een lied Bonzend en gonzend Vertaalt het mijn geluk en verdriet Soms is het een klaagzang dat weer een duet Het ritme van mijn hart heeft mijn gevoelens omgezet Het is mijn eigen levenslied Dus verstaanbare taal hoewel het ruist en het klopt Is het het omvangrijkste lied van allemaal..…

Bloemen van verlangen naar schoonheid en naar licht, de zomer is allengs gezwicht maar in de ziel blijft 't glanzen hangen. Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees…

Als je er niet aan denkt, is het er niet Geen woord en zeker geen traan Niemand die het aan de buitenkant ziet Dus gewoon je mond houden en doorgaan Je lacht, je leeft Je doet nooit je beklag Maar er is iemand die je doorheeft Die misleid je niet met een lach…

Lege ogen in het duister Stemmen in de nacht Ver weg klinkt een zacht gefluister Verdrietig huil ik zacht De minuten kruipen voorbij De deur slaat in het slot Jij houdt niet van mij Hebt me maanden lang bedot Een mes rust in mijn handen Het grote moment komt dichterbij Ik hoor je vloeken over je banden Dat krijg je als je speelt…

De lavendel bloeit niet meer en overal liggen rozeblaadjes verdwaald door de wind die met mijn haren speelt mijn huid streelt als duizend zachte vingers in herinnering aan de zomer die laat verscheen in gekleurde vensters wensen in vervulling nam van de donkerzwarte nacht waarin ik wacht tot de monsters verdwijnen rozen weer verschijnen…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu soms verdwenen - de avond lengt, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter lang…

Rivieren weerspiegelen beelden van hem en haar geboren uit liefdesvocht verliefd jong paar door zonlicht weerspiegeld stroom langs inheems geurende bloemensoorten voel neergebogen varens strelen zwem met gouden vissen en beleef de waterval als een parelend spetterfeest de echte watergeest drijf door regenbogen onbewogen…

Telkens als ik haar bezoek lijkt ze weer wat brozer dichter bij de dood bedenk ik me met schrik ze kijkt me aan en streelt de angstblik uit mijn ogen zoals alleen een moeder doet en ik huil wanneer ze zegt wat er ook scheelt heus.. het komt goed stil maar kind mamma is bij je…

Even een straaltje zon doorheen de grijze wolken en ze vertolken hoe mooi de herfst ook nog kan zijn; even een praatje heel gewoon met buren of met vrienden en je weet het weer: de mensen zijn vol goede wil en alles valt even stil.…

Wat niet omschrijft Maar wat gevoelens uiten Waar lucht zich Scheidt van vocht Het donker zwart Verdrinkt mijn bloedend hart En zwijgt in alle talen…

soms dwaal ik daal ik in mijn spelonk zoek muurschilderingen ze blijven weg de muren zijn blank ze verdwenen ik weet niet waarom…

Aan het einde van een lange pad Onbewuste wereld die op mij wacht Zonder tranen en zonder pijn Deze lange weg heb ik toen gelopen Het vervaagde mijn pijn en verdriet Deze wereld... In deze wereld wil ik soms voor altijd zijn…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

gesluierd is mijn taal verstrikt in woordgewaden worstel ik totdat ik bijna stik in- ademend verplichte stof mijn ogen zijn niet neergeslagen als ik breek tradities loos in schrift van warm naar koud het boeit mij niet of u van mij of mijn gedichten houdt vrij wil ik zijn en naakt in stromingen van ongedwongen stijl…

ooit ben je hier verdwenen maar je spankracht is gebleven ik leef voor een geruime tijd tussen de volmaaktheid van je bogen verzonken achter witte zuilen ontroert mij nog de diepte van je ogen in water milder dan de wijn dompel ik mijn handen aan je fontein hier ligt geluk beloftevol geborgen in de stilte van je schrijn.…

Het is weer zo’n wegmaaiende dag waar geen voet de wrijving vindt die zijn verlangen stilt. Slechts in de mist van de avond vinden dromen rust wanneer ze zwijgend met de sterren vallen met gedachten, teveel daarvan waar geen bestemming voor is gevonden. Ik rijg ze samen vorm ze tot letters van bestaansrecht in woorden van thuiskomen…

Groot klein geheim eng erotisch kwelling pijn streling van zacht zijden handen belanden in donker schemer ochtendlicht draaglast en kracht -delicaat balans- ontlaadt in daglicht als dans van veder.…

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

ga maar slapen doe je ogen even dicht laat de wereld zachtjes rusten zet je zorgen uit het zicht proef de vrijheid van niet wezen als je in je dromen zakt om een andere kant te lezen waar de zon je ziel weer pakt waar de wind je mee laat rijden op de vleugels van je geest ver verwijderd van het lijden zo ver van al wat is geweest…

Ik zou graag samensmelten met mijn woorden Gesmeden van het puurste ijzer Aambeeld dicht bij de hand, daar gaan zoeken en stil kunnen zijn. In een tussenhaven, een station waar niets vertrekt. Er wordt gewacht, Er wordt gezwegen, Snijdende woorden, Dringende zinnen, Smeed het ijzer, ik blaas het glas, Tussen mijn lippen En handen. Ik…

De nacht valt ik kijk naar de sterren en droom een leven ver hier vandaan duizenden kilometers zand de zon brandt zijn gouden stralen vertelt mij eeuwenoude verhalen laat mij emoties voelen bundelt oerkracht in mijn diepste zijn ik voel de rauwe pijn van een verloren leven God laat mij even, als het kan de beelden herbeleven…