Alle inzendingen over Klaasje

kom vlij je met mij in het groen ik geef je dan mijn zoetste zoen in paarse klaverweiden een open hemel boven ons het allerwitste wolkendons en niemand dan wij beiden ik balsem als je mij toestaat de scherpte van het prikkeldraad waar jij door mij geraakte ik voel en huil met jou in pijn geloof dat ik in schuldig zijn jouw liefde niet…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…

kind met je betraand gezicht je begrijpt het niet hè? kom, open je knuistje laat zien wat warm als het leven glanzend gekoesterd in je handen ligt begraaf je schat het kan niet anders het mòet is beter voor làter wat je nu nog niet kunt zien snik zacht geloof en vertrouw die bolster in je handen in de open aarde doe het snel…

winden waaien over akker zon staat niet meer op haar hoogst regen tikt mijn wereld wakker na het zaaien zal ik maaien wat ik heb geoogst tere bloemen snijd ik dierbaar droog ze leg ze naast mijn bed maar van wat ik ook geplant had is een kostbaar deel geplet ruk de wortel van het onkruid niet in wilde woede weg nagels breken tranen wreken…

mijn gsm leidt nu een stil bestaan zal als verdriet eerst niet meer overgaan ik berg mijn paspoort ver van mijn gevoel kijk naar de lucht zo somber zonder doel jouw aarde kleurt de muren van mijn huis hier komt mijn heimwee elke avond thuis…

het mes vlijmt in jouw hand daar waar mijn vingers in jou mijn ogen zijn niets is er tussen ons dan enkel dit zachte wit en de kruimels in het bed…

zij is de allerzwartste nacht die op jouw witte schoonheid wacht maar jou niet meer laat praten zij voert je zoetjes achter haar jij houdt je kiezen op elkaar en hebt niets in de gaten jij smult en zij smelt met je mee hoe vullend is een droptoffee…

angst snoert de keel en kleurloos wordt de tijd lucht hapt naar spijt in snikken rauw gesmoord bitter is zout en drijft de wanhoop voort maar nu en nooit stolt dit bloedend hart of laat mij koud…

liefde is de donzen deken die je koestert en verwarmt vederlicht het zachte breken van de ochtend die omarmt waar een oor jouw hartslag oogst is de veerkracht op zijn hoogst…

kus je sus je wel bespraakt streel je heel je zoek geraakt buiten sluiten onvolmaakt zin je min je vrij gemaakt…

met liefde het bed al gespreid veilig en warm welkom altijd wijdopen armen heffen het glas: waar zou ik zijn als jij er niet was?…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

op de grens van eb en vloed delen stromen zout en zoet op de grens van vast en vrij helen dromen jou en mij…

de lange nacht sliep niet genoeg het licht ontwaakte veel te vroeg en regen striemde ruiten het koude lichaam weerloos bloot aan zwaartekracht van ouder lood mijn binnen wil niet buiten…

jij schotelt mij je woorden voor en geurt mijn honger binnen ik proef het water in mijn mond de letters draaien in het rond ik lepel lustig zinnen…

sluimerde sliep nog beschermd onder dons je bollige lijfje geplooid rijpte je wakker je vruchtvlees gezond zwanger met toekomst getooid buigt straks je hoofd neer gerimpeld maar taai in lijnen van leven gelooid…

ik hou van transparant zei jij dus stelde ik me open beademd door de liefde blies jij leven in mijn hopen mijn horizon van zacht pastel uiteengespat als zeepsopbel…

Het testament van mijn gevoel vergeeft jou aan het goede doel; passeert het samen schrijven. Ofschoon ik vlek en vloeiblad hou, zal van de inkt die linkt naar jou, het zwart zo zwart niet blijven.…

de wereld zwijgt compleet verdoofd een lichaam hijgt discreet onthoofd het baart fantoom verbeeldt de kracht verdringt de droom beveelt de nacht…

de laatste zon de hemel wolkt zich dicht winter mij bevries de warmte die ontdooide plak mijn adem in sterren op breekbaar glas vergeet maar niet wat was…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

de tafel het raam terug in de tijd toen stilte nog bestond de punt van de pen in inkt gedoopt het wit dat wachtte vond de tafel en stoel van eikenhout waren nog één geheel ik telde de kralen hoe roetste het raam met rood en groen en geel…

zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

ik heb je lief in mijn armen mag je draaien mijn lichaam volgt je en ik voeg me naar je lijf ik hou je vast omdat ik weet dat je weer gaan zult wanneer de vogels fluiten om een uur of vijf mijn voeten tasten langs je tenen en je kuiten mijn vingers strelen al de zachtheid van je huid ik voel het ruw en onaangeraakte…

wat speel je voor spel met mijn zinnen penseelzacht je tong op mijn huid zo teder voorspel je het minnen zo zeker komt deze droom uit…

mogen elkaar lusten elkaar lusten de lust van elkaar ruiken elkaar nippen elkaar proeven de smaak van elkaar rijpen ons jong zoet op de tong plukken de oogst van elkaar schenken onszelf drinken elkaar wijnrood op dronk van elkaar…

rek me strek me na de nacht armen warmen lijven blijven diep van binnen knuffelzacht rek me strek me in een lach naar de schoonheid van de dag…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

zo welkom ben jij in mijn leven zo open ben ik voor jouw zijn zo graag wil jij mij alles geven zo een-saam zijn ons mijn en dijn…

het meisje met vragende ogen dat iedere dag buiten speelt en stoepkrijt met vlijt regenbogen het meisje dat nimmer verveelt de liefste met plagende zinnen met dromen haar lippen bekleed die grenzeloos willen beminnen de liefste die nimmer vergeet de moeder met dragende armen in iedere hartslag haar kind het thuisvuur dat jou blijft…