Alle inzendingen over Wilfried de Jong

Tijdens mijn wandeling langs de zee was ik in gedachten bij de jonge tiener, die nu gevonden is. Een roemloos einde kwam aan zijn jonge leven. Bij heel veel mensen is er groot verdriet. Het afscheid zal zwaar zijn maar gelukkig kan er nog afscheid genomen worden. Het had heel anders kunnen aflopen. Rust zacht lieve jongen.…

op jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige…

Een en zes, zestien Twee cijfers ergens naar toe maar ook weg vandaan de kindertijd nog in je schaduw de volwassenheid slechts een paar passen verder nog even nergens volledig moeten…

Hoe zo, jong? Alsof jong Alleen met Leeftijd Te maken heeft - In jaren ben ik Inderdaad jonger Dan jij - maar Mijngod je moest Eens weten Dat ik in Die paar jaar Tien keer meer Heb meegemaakt Dan jij in je Bezadigde leventje Ooit mee zal maken…

ik deel een glimlach met de nacht wetend dat wij straks weer samen zijn ik geniet nog elke dag voor wat er is en nog moet komen geen tranen zal ik laten omdat je even niet bij me bent missen doe ik je wel maar het delen gaat om leven een leven waarin wij liefde delen met dagen van alleen zijn tot dagen van intieme geborgenheid dat maakt…

het nastreven van een droom is hoopvol zolang ik hopen blijf het nastreven van mijn droom is hopeloos zolang ik niet vol houd het nastreven van onze droom is hoopvol want samen blijven we hopen…

Als de kern van je hart mij nu zou vragen of ik weet wat liefde is dan zeg ik nu al dat jouw hart mij lezen kan Warm en zo lief, teder de werkelijkheid lijkt even weg wegen die mij nu zullen leiden totdat ik weer in je armen rust al ben je nu maar voor even weg Ik voel veel meer dan ik kan verwoorden woorden schieten ook tekort het gaat…

. ------------------------------------------------------ uit het werk van Max de Jong (1917-1951)…

kolkende waterstromen dansen onder de brug lantaarntjes deinen op de wind heb net een strijd verloren de rode roos nog in mijn hand godvergeten, het is balen ze zag me staan en wist het de deur werd dichtgeslagen de dreun voel ik nog in me lijf tranen van verdriet laat ik gaan -de liefde van mijn leven- heeft geen oren naar me de rode roos…

de rust en stilte die zich van mij meester maakt zegt mij dat er iemand is die over je waakt je leeft voort in mijn gedachte en geest maar had toch liever gehad dat je er nog was geweest…

regen houdt van zon die liefde tussen beide maakt een regenboog…

verlangende hartstocht vreedzaam zinkend oplichtende woorden vertedert intens wijnrode kleuren doordringen maagdelijkheid eeuwigdurend verlies verzachtende nachten…

wereldwijd zijn er slechts een aantal -mensen die vertrouwen geven- maar goed je weet dat toch? nee, ergens ook weer niet je kent namelijk -alleen je eigen gevoel- wereldwijd het zijn er maar een paar…

speels beschildert het witte linnen met kleuren die kwasten dragen gemengd als woorden in een regel combineren kleuren op het palet passie laat kleuren extra spreken die door wat alcohol ontstaat een levendig en kleurrijk spel maakt van wit linnen, diepe zinnen…

een tel, wijle, flits, moment, oogwenk, flard van een gedachte even is heel kort…

Donker gat met blauwe randen ik kan alleen nog spartelen in deze oceaan; hulpeloos gemaakt door de warmte van de beweging voel ik mij opgeworpen op golven van verlegenheid, neergegleden in dalen van genegenheid…

ik fluister liefde en kijk verlegen - het is zo fijn - ik wil bij je zijn niet alleen in de avond ook 's ochtends vroeg en bij de lunch 's avonds in de kroeg of voor de buis lekker thuis en lekker knus jij bent mijn lach jij maakt mijn dag ik fluister je liefde liefde heel de dag…

de stroop die mijn lippen zoet ontaard in een verstrengeling van geluk, extreme verlangens zij zijn zoet als bezegeling de vraag die je hart je stelt waar bevrediging toch blijft eenzaamheid verkropt stilte je lichaam waar leven in verstijfd bitter, zoals alleen gal dat kan vormt zich een wereld vol smaak met die eerste vriendschap met…

op een harp speel ik zacht over liefde en vertrouwen elke snaar raak ik aan om tot een geheel te komen zuivere klanken vormen een lied over ons leven en het bestaan ik raak je snaar met lage tonen woorden spreken met hese stem…

de bomen waaien niet dat doet de wind een vrouw is zwanger want een man baart geen kind en liefde beschrijf je niet dat moet je ervaren het liefst kus je zoveel je mond vol met blaren je huid zacht zoals je huid want waarom vol met zalf? ik heb je liever puur natuur dan vet en maar voor een half de zon schijnt licht helaas geen warmte…

enkele vragen onbeantwoord en toch een goed gevoel want soort zoekt nu eenmaal soort dat scheelt een heleboel…

druilend langs de wangen van je ziel maak ik je huid vochtig van verdriet getemperd door een zonnestraal fluister je te weten dat ik er ben mist vangt zwijgend mijn onzekerheid en verzoekt genezing van de pijn maar jij die lief hebt voelt mij niet toch luistert je hart naar rode tranen…

bloemen sieren je houten kist de kleur past ongenoemd bij jou zacht speelt klassieke muziek en ik hoor, je neuriet mee het besef dat het goed is zo wordt in mooie woorden geschetst waarna de laatste melodie begint een enkele traan valt gelaten even strelen handen zacht over het hout dat je omhult een nieuw begin, voor ons een einde dit…

lieveheersbeestje te lief voor al het geweld zo zinloos is het…

als druppels vallen op je huid spatten zij uiteen zonder geluid magisch traag zoeken zij een weg op kippevel langzaam, omlaag zwevende gedachten pleiten voor extase weg van realiteit druppels blijven verbazen…

hij vluchtte snel in glazen wanneer er ruzie was en thuis het servies reeds gebroken was gevallen perplex stond de barman glazen te vullen die wellicht verder gingen dan de dubbele bodem aders vraten ogen rood zoals zijn neus beaamde zijn vrouw niet boos meer en een lentegevoel ontwaakt de klok die niet na twaalfen slaat want de nacht…

de vraag waarom niet is het antwoord van mij daar alles dat je vraagt meer is dan je ziet vraagtekens te over gissen tot en met maar als je om mij geeft weet je waarom ik zwijg…

een zacht gevoel overdondert wanneer ik even in gedachten zweef door de koelte van een lentebries lijkt mijn geest voor jou gevangen dolend als een lamme zak dwaal ik in een doolhof rond maar kan jou nergens vinden mijn hart verandert in een tranendal…

zoals je stem paradeert op de accoorden van mijn huid poriën dansen heupwiegend waar een tong over lippen beweegt schoorvoetende pasjes deinen langs elke melodie gezongen over voortkabbelend water schemerlicht zwijgt aan de oevers met ogen gesloten tot toe wanen dromen over gekleurde wolken waarachter de zon teder schijnt het refrein…

vluchten in dromen waar de waarheid liegt zonder te ontkomen aan wat je ziet woorden wisselen en vormen slechts wat je echt wilt horen en zien in alle leegte zonder gevoel het is dat ik dronk anders was het gestolen…