Alle inzendingen over overig

Mama was werken wij zaten thuis konden er niet uit sneeuw, geen schoenen overal stilte angst voor de politie en verdrongen waanzin die verlangens wurgt zonder ze te doden onmogelijke liefde alleen de dagelijkse aardappelen hopend op iets van de herhaalde beloften voor ons, de kinderen, en nu wij geen kinderen meer zijn voor…

Mensen zijn dichters, hun halve zinnen scheppen -- nieuwe verbanden.…

Het is bijna alsof je de arme winterzon achter de horizon hoorde dalen de wind alles weggeblazen herinneringen verdwenen nu je met de donkerblauwe verf getuige van jouw stille liefde de ernst van jouw geweten kleurt. Om te overleven onder het maanlicht van de duisternacht ben jij de eenzame mens die jij voor ogen ziet. En ook de…

Een ontplofte wereld binnenstebuiten onwankelbaar het water verzwolgen en de korst een asfaltzee een dode zee, onland waar geen vee kan grazen en iedereen honger lijdt is een horrordroom van anderhalf uur in de bioscoopzaal waarbuiten we vertrouwen op kernbommen en slimme oplossingen voor een menslievend milieu want er zit geen…

Hij doet wat in onze mond blijft steken Hij gooit de rommel weg die niet van hem is, want de vergunningen deugen niet en hij is niet bang voor de politie, niet bang voor brokken, ziekenhuis en littekens, niet bang de diepte te voelen van een val en dan vonkend van kortsluitingen in milliseconden het uit elkaar spatten van zijn hoofd…

Het Beest is vrij, we kussen buiten de muur rondom de Schoonheid van jouw trouw Natuurlijk willen we goed zijn, ons niet verdoven of in bed blijven liggen dromen van grote daden - ze stap voor stap uitdenken binnen veel te veel regels We kussen, we zijn vrij Vandaag kan niets ons deren We zijn elkaars Held Onze Liefde is een grote…

Ik woonde niet eens aan een rivier toch staar ik weer in de verte naar niets, naar het water dat ook niet kiezen kan waar het terechtkomt over welke giftige gronden en stekelige verwachtingen verdund, bevroren of aangevreten door duizend kilometer zon Aan mijn schouders groeien zwarte vleugels van heimwee maar ik weet me gedekt door…

In de schemering krimpen de straatgeluiden, de huizen, ikzelf.…

Mijn huis heeft grote bedden waarin naakte mensen kreunen en meisjes verkracht worden door andermans eenzaamheid De gasten betalen voor het wassen van de gordijnen die ze na de nacht strelen met hun zachte handen Ze verwachten geen eelt van de dag, ze herschikken en ruiken, plukken de bloemen niet zelf, leven binnen waar ze zonder…

bijna alles kun je in woorden vangen de een kan dat beter dan de ander toch blijken er gevoelens te teer en fijn wat ook ik niet verander maar als men nou de koppen eens bij elkander ging steken en elkaar in denken helpen dan zouden ze in enkele woorden te omschrijven zijn dan zou ze snel zijn geweken die overvloed aan gedichten over…

Ik hurk tegen een hoge muur wijzers in mijn hoofd schuiven naar twaalf Ik ben er, ben er niet Rook, reis, rustplaats volle maan Zoemend, zes, zestien keer kom ik binnen waterspiegelingen Rammelend behang Ik druk duim voor duim een stempel op de dagen Winden waaien voorbij alles is blauw ja, alles scherp blauw en roze in de…

Piepende jongen, glijvlucht van de ooievaars -- naar het hoge nest.…

Het is maar een spel, er zijn dus geen verliezers -- maar nieuwe kansen.…

de echo raapt haar stappen op een hart dat wacht ongemerkt achtergebleven zij zoekt de stille diepte op hoe zon in water leven schept wie leest in een zee van taal door de letters heen…

Een bui: de mensen vluchten de ijssalon in -- en likken wachttijd.…

Nu elke dag ertoe doet tellen alleen ervaringen: nieuwe activiteiten volle teugen schoonheid en aandacht voor mij De rest ruim ik op Wat ik jaren heb bewaard gooi ik netjes weg in cadeaupapier of ik vouw er bloemen van die zullen verstoffen ter nagedachtenis aan mijn gezelschap onze ontmoetingen die niet kunnen wachten We geven…

Weer een dag voorbij, weer is het tijd om mezelf -- eten te geven.…

De apen met hun wonden gewogen en te licht bevonden…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

Dit is het verhaal van Lei, herdersknaap op de Brunsummerhei, en van z’n stiefmoeder, een vreselijk vals loeder. Op zondag moest Lei altijd naar de kerk en verder alleen maar aan het werk: werken, eten, werken, slapen; in de stal, bij de schapen. Een beetje water en wat brood is wat loeder hem aan voedsel bood. En Lei moest dat allemaal…

In mijn binnenst stampen beesten Samen met het ontluisterd licht Ik heb mezelf van nog geen ding bevrijd Ik zie het verre water blinken Het gras gloeit op dooft uit is donker Er is geen einde en geen begin aan deze nacht O hand schrijf door totdat de vingers zijn verbrand Ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer Ik wou zo rustig zijn en…

Wie heeft er ooit het vers gehoord, het vers van Valse Thijs? Hij speelde graag het dobbelspel en hij had altijd prijs! Thijs groeide op als boerenzoon, van werken hield hij niet, als boerenhulpje ongeschikt tot vaders groot verdriet. De wijde wereld lokte Thijs en dus ging hij op pad; te voet de grote wegen volgend naar ’t avontuur: de…

Tussen wat resten en onverteerde huizen: de parkeerkelder.…

Stofjes in zonlicht, zo dansen onze zielen -- Zie jij het nu ook?…

Het gaat goed met mij, scherven ruim ik op, gauw -- kijk ik naar buiten.…

Vroeger leefde er kabouters in ’t mooie Brabants land, in heuvels resideerde ze in bos, op hei en zand. Het waren wezens van de nacht; je zag ze zelden, schuw, ze meden de mens meestal, want te groot, te lomp, te ruw. Pas als de mens naar bed toe gaat, pas dan gaan ze op pad, op zoek naar werkjes en naar klussen bij boerderij of stad.…

Massages met wijn en beelden van de opstand -- in een klanklandschap.…

Pas later speelde ik zonder te acteren de hoofdrol in mijn leven, mijn lot voorgesorteerd of toevallig pech binnenin mijn begeerde lichaam bemind zonder blijvende interesse in mij, mijn aanwezigheid mijn begerige geest die wakker lag van hen, hun dromen die ik niet volgen kon die mij versmaadden bang voor de moeite die het kost…

Wie weet er nog dat voor de Zeeuwse kust, onder water, het dorp Schouwe rust? Eens een rijke handelshaven nu in’t wier en zand begraven. Lang zag je de toren nog staan maar ook die is ten onder gegaan. Westenschouwe heel haar handelsvloot wist waar de Noordzee winsten bood, ruimen vol wol, meekrab en graan, zo voeren de schepen af en aan.…

Zijn geheugen stuurt zijn gedachten steeds op pad -- langs haar ogenglans.…